Personel | Pisarz o nazwisku Schreiber

Podobnie jest z „Tagesschau”, flagowym dziennikiem ARD: im jesteś starszy, tym wydaje się, że jest gorzej. To jest zbyt powtarzalne. To tak jak z muzyką i sportem. Zawsze Beatlesi, Rolling Stones lub Madonna i pokrewne (muzyka) lub zawsze Bayern, Real lub Inter (sport). Ujmując to w kontekście „Tagesschau”: USA, Rosja, Bliski Wschód wciąż pogrążone w permanentnym kryzysie kapitalizmu.

Dziwne, że nawet przy szybkich wiadomościach, masz wrażenie, że wszystko wraca cyklicznie. To sprawia, że ​​taki program jest żałosny i przygnębiający. Nie jest to spowodowane tym, że ludzie stają się konserwatywni pod względem wieku, jak się często twierdzi. Kiedy byłem młody i miałem radykalne poglądy lewicowe, ten serial wydawał mi się o wiele lepszy.

Constantin Schreiber może być konserwatystą, ale nie mamy co do tego pewności, ponieważ o tym nie mówi. Nie, od 2017 roku przekazywał te wiadomości w „Tagesschau” poważnie i nienagannie. Ale teraz 45-latek kładzie temu kres 25 maja. „Wszystko ma swój czas – tak mówi Biblia” – mówi.

Miał już życie przed „Tagesschau”: Schreiber był dziennikarzem Deutsche Welle i NTV, a ponieważ mówił po arabsku, pisał o Bliskim i Środkowym Wschodzie. Jednakże stał się sławny na „Tagesschau” dzięki swoim dodatkowym zajęciom, w których krytykował islam, co nie miało nic wspólnego z islamem, ale z pewnością wiązało się z jego wybitną pozycją jako mówcy.

W 2017 roku szczególną uwagę zwrócił jego reportaż telewizyjny o piątkowych modlitwach w niemieckich meczetach oraz późniejsze książki o islamie i islamizmie. W Niemczech było to wręcz przejawem bezpodstawnej odwagi, ale czy musimy bronić tej i innych religii tylko dlatego, że nauczyliśmy się tego na lekcjach religii? Wiara nie oznacza wiedzy, jak powiedziała kiedyś lewica około 1968 roku.

Jednak radykalni prawicowcy z „Junge Freiheit” (ale także tak zwani liberałowie z „Tagesspiegel”, „Zeit” i „Hamburger Abendblatt”) byli zachwyceni Schreiberem, gdy w 2021 r. opublikował powieść, w której wyobraził sobie, jak by było, gdyby muzułmanka została kanclerzem. Główna bohaterka „Kandydata” nie czuje się z tym dobrze: policjantka podejmuje próbę jej zabójstwa, bo chce, że tak powiem, ratować stare Niemcy. Ale książka też nie jest w tym przypadku pomocna; jest to w pewnym sensie powieść depresyjna w stylu Michela Houellebecqa, opowiedziana w prostych słowach. »„Kandydat” to polityczny pamflet szerzący nienawiść, który wzbudza strach przed migrantami. „To, co tu opisano, jest możliwe, jest praktycznie na wyciągnięcie ręki”, to pozbawiony humoru przekaz, podsumowała powieść ówczesna gazeta „Taz”. W porównaniu z tym „Tagesschau” znów wydaje się całkiem w porządku. Jaki będzie następny „pozbawiony humoru przekaz” od ich rzecznika?