Partnerschap tussen kapitaal en macht: ze hebben een systeem van uitbuiting met stokken opgezet

POLITIEKE DIENST

Turkije wordt een steeds dieper wordende arbeidshel . De raderen van uitbuiting, gebaseerd op onverzekerde, precaire en goedkope arbeid, blijven samen draaien tussen het kapitaal en het regeringsregime, dat voortdurend het autoritarisme opvoert. Gebaseerd op de meedogenloze uitbuiting van miljoenen mensen, waaronder kinderen, ouderen, gepensioneerden, vrouwen en vluchtelingen, heeft het regime de georganiseerde strijd, de arbeidersorganisaties en de maatschappelijke oppositie effectief geneutraliseerd. In tegenstelling tot wat vaak wordt gedacht, lijkt het kapitaal onaangedaan door het onderdrukkende regime van het land. Integendeel, het is duidelijk geworden dat arbeidsuitbuiting en politieke onderdrukking twee complementaire elementen zijn.

De opbouw van het regime zette zich in rap tempo voort met het Gezi-verzet in 2013 en de strijd tegen de Gülen-beweging, het verlies van de regering bij de verkiezingen in 2015 en het daaropvolgende einde van het vredesproces, de staatsgreep in 2016 en de daaropvolgende druk van de noodtoestand, het constitutionele referendum in 2017, de presidentsverkiezingen in 2018, de verkiezingen voor de metropoolregio Istanbul, hervat door een staatsgreep van de Hoge Kiesraad (YSK) in 2019 en de arrestatie van CHP-presidentskandidaat Ekrem İmamoğlu en burgemeesters na de staatsgreeppoging op 19 maart.

Verboden zijn routine geworden

Terwijl het politieke regime zijn repressieve regime gestaag opvoert, wordt ook het arbeidersregime autoritair. Dit regime is gebaseerd op de ineenstorting van de institutionele, organisatorische, politieke en ideologische macht van de arbeidersbeweging. Veelzijdige maatregelen, waaronder het gebruik van juridische knuppels en veiligheidsapparaten, en de voortdurende schuldenlast van de bevolking, worden doorgevoerd. Miljoenen mensen zijn ontstaan ​​die schulden hebben, kwetsbaar zijn en worstelen met toekomstangst. De strijd van miljoenen arme mensen om hun rechten op te eisen en te protesteren, is eveneens onderdrukt.

Gedurende de 22 jaar van het AKP- bewind werden ongeveer 200.000 stakingen verboden onder het mom van "uitstel", en het aantal arbeiders dat gebruik maakte van hun stakingsrecht daalde tot onder de 100.000. Onlangs werd, volgens een besluit ondertekend door AKP-voorzitter en president Recep Tayyip Erdoğan en gepubliceerd in het Staatscourant, het stakingsbesluit van de Turkse Mijnwerkersbond met 60 dagen uitgesteld omdat het als "in strijd met de nationale veiligheid" werd beschouwd. Het verbod op stakingen van metaalarbeiders vorig jaar leidde tot grote publieke verontwaardiging. Er bleven obstakels voor arbeiders bestaan, waaronder politierepressie. Honderden protesten werden in het hele land met geweld onderdrukt. In 2024 hielden arbeiders van Polonez, die vanwege vakbondslidmaatschap waren ontslagen, zich 172 dagen lang aan. Arbeiders die probeerden naar Ankara te marcheren, werden geconfronteerd met politie- en gendarmerie-interventie. De regering deed er alles aan om het verzet te onderdrukken.

HET PROBLEEM VAN DE OVERHEID IS EEN ROZENTUIN ZONDER DOORNEN

Op dit punt is een autoritair regime gevestigd dat hard optreedt tegen alles, van arbeidsconflicten tot gemeentelijk vastgoed, van olijfgaarden tot bedrijven via het SDIF (Savings Deposit Insurance Fund). Bovendien luidt het presidentiële jaarprogramma van 2026 een periode van onzekerheid in voor werknemers in de publieke sector. Het programma omvat wetgeving om "flexibele werkmodellen" in de publieke sector te implementeren. Hoewel het programma beweert dat "flexibele werkmodellen" zoals werktijdverkorting, thuiswerken en hybride werken beter verenigbaar zullen zijn met het socialezekerheidsstelsel, is de realiteit precies het tegenovergestelde. De overheid legt miljoenen mensen opnieuw een goedkoop en precair werkleven op. De oorlog is verklaard aan vakbonden en beroepsverenigingen die hun stem laten horen en protesteren. Vakbondsorganisatie is belemmerd en vakbonden zijn effectief uit fabrieken geweerd. Van minimumloonverhogingen tot armoedelonen voor gepensioneerden, de meest urgente problemen van de samenleving zijn onderdrukt. Terwijl het gezag van beroepsverenigingen wordt ingeperkt, dreigt ook het gezag van gemeenten te worden uitgehold. Terwijl de AKP-MHP-regering het land met de belangen van het kapitaal tot een hel maakt, probeert ze tegelijkertijd voor zichzelf een rozentuin zonder doornen te creëren.

Volgens het "Workplace Homicide Report" van de İSİG Assembly kwamen in oktober minstens 169 werknemers om het leven. Het aantal "werkplekmoorden" in de eerste tien maanden van het jaar bedroeg 1737. Volgens het rapport waren acht van de slachtoffers van werkgerelateerde moorden kinderen, terwijl zeven vluchtelingen of migranten waren. Sinds het begin van het jaar zijn minstens 75 kinderen omgekomen bij werkgerelateerde moorden. De werkgerelateerde moord in Dilovası, waarbij zes vrouwen omkwamen, van wie drie kinderen, onthulde opnieuw de samenzwering tussen de staat en werkgevers in het nastreven van winst.