De dood van de paus en de dingen die slechts enkelen zien

De Paus is overleden. Mijn vrouw en ik, die de genade hebben in Rome te wonen in deze zo belangrijke periode in het leven van de Kerk, hebben nog meer genade ervaren doordat we op 12 februari rechtstreeks met de Heilige Vader mochten spreken tijdens zijn laatste audiëntie en doordat we afgelopen paaszondag aanwezig konden zijn in de Sint-Pieter, toen de paus de hele wereld zegende en over het plein liep alsof hij afscheid nam van zijn geliefde kinderen. Deze gunsten leverden ons inderdaad een aantal interviews op de nationale televisie op; Maar niet door genaden, maar door tegenslagen, die altijd de aandacht trekken. Dit alles brengt mij ertoe om vandaag een kleine overweging te delen met wie het horen wil.

De Heilige Vader is overleden. Hij was al een tijdje ziek en er werd volop gespeculeerd over zijn mogelijke dood; We zagen zelfs nieuwsberichten waarin werd geprobeerd uit te leggen hoe de verkiezing van een paus in zijn werk gaat. Maar wat elk rationeel denkend dier meteen zou moeten beseffen, is dat, of hij nu genezen was of gestorven, er niets van dit alles gebeurde: de Heilige Vader was ziek. Niemand kan dit feit betwisten; het belang ervan kan echter worden betwist. Maar iedere christen zou dit moeten kunnen verkondigen: een zieke paus is niet alleen iets heel toepasselijks, maar ook een onmetelijke genade. Nee, ik ben niet gek, ik maak geen grapje, ik overdrijf niet. Ik zal het uitleggen.

Het is uiterst gepast – dat wil zeggen, uiterst gepast – dat een paus ziek is. Het is niet noodzakelijk (duidelijk) en ook niet uitgesloten dat een paus in goede gezondheid verkeert, met het oog op het bestuur, de opbouw en de heiliging van de Kerk. En de reden is simpel: de Paus is de plaatsvervanger van Christus; en Christus bestuurde, bouwde en heiligde Zijn Kerk vanaf de hoogte van het kruis. Het is daarom zeer passend dat de plaatsvervanger Christus navolgt. Het is heel passend dat degene die ons in de armen van de Vader leidt, zich zelf aan dit radicale vertrouwen overgeeft.

En het is niet alleen heel toepasselijk, het is ook een onmetelijke genade. Een olijfboom kan de lelies op het veld niet zien, omdat hij het licht niet ziet; maar voor hen die het licht zien, zijn weinig dingen duidelijker dan de lelies op het veld. Een olifant kan niet zien dat twee plus twee vier is, omdat hij het licht van de rede niet ziet; Maar voor iemand die rationeel denkt, zijn er weinig dingen duidelijker dan dat twee plus twee vier is. Beide gevallen – fysiek licht en het licht van de rede – dienen als analogieën voor het licht van het geloof. Een atheïst kan, omdat hij geen geloof heeft, niet zien wat de vruchten van het lijden zijn dat hem wordt aangeboden, en ook niet welke verdienste het lijden van één mens kan hebben in het leven van anderen. Maar voor hen die geloven, voor hen die de werkelijkheid zien in het licht van het Woord van God, zijn weinig dingen duidelijker.

De Heilige Vader zelf vertelt ons in zijn testament dat hij zijn lijden heeft opgeofferd voor de Kerk en voor de vrede in de wereld. WHO? De Heilige Vader; de Opperste Paus. En wat is een paus? Hij is iemand die bruggen bouwt – letterlijk: pontifex, pontem faciens. Bruggen naar de Hoge worden echter gebouwd op de wijze van Christus.

Ik hoop dat ik niet verkeerd begrepen word. Ik heb het al eerder tegen de paus gezegd, live op de nationale televisie: mijn vrouw en ik houden van de Heilige Vader en bidden elke dag voor hem. Ik zal eenvoudigweg proberen uit te drukken wat de paus zelf op 13 mei 2017 in Portugal zei, toen hij zich tot de zieken richtte:

Lieve zieken, leef je leven als een geschenk en vertel Onze Lieve Vrouw, net als de herdertjes, dat je je met heel je hart aan God wilt aanbieden. Beschouw jezelf niet slechts als ontvangers van liefdadige solidariteit, maar voel dat je volledig opgenomen bent in het leven en de missie van de Kerk. Je stille aanwezigheid, die meer zegt dan veel woorden, je gebed, de dagelijkse offerande van je lijden in eenheid met dat van de gekruisigde Jezus voor de redding van de wereld, je geduldige en zelfs vreugdevolle aanvaarding van je toestand, vormen een spirituele bron, een erfgoed voor elke christelijke gemeenschap. Schaam je niet om een ​​kostbare schat van de Kerk te zijn.

Maar die tijd is nu voorbij: de Paus is vertrokken naar zijn eeuwige thuis. En vandaaruit zegent hij, zoals kardinaal Giovanni Battista Re bad tijdens zijn begrafenismis, zeker de Kerk, zegent hij Rome en zegent hij de hele wereld. Dat is duidelijk; Natuurlijk niet voor iedereen. Want net zoals olijfbomen blind zijn en olifanten geen verstand hebben, zijn er grote mysteries verborgen voor hen die de wereld niet door de ogen van Christus zien.