Wat is de controversiële 'prinsessenbehandeling' en waarom is Generatie Z er zo geobsedeerd door?

We zijn gewend om ouderwetse relaties tussen de elite te zien in series als Bridgerton , The Buccaneers en The Gilded Age.

Maar nu is de fascinatie voor de hoffelijkheid van deze kostuumdrama's uitgegroeid tot een favoriet socialmediafenomeen van Generatie Z, een fenomeen dat snel aan populariteit wint: de 'prinsessenbehandeling'.

Deze nieuwe relatietrend heeft betrekking op allerlei zogenaamde sprookjesachtige gebaren van de partners van vrouwen, waaronder (maar niet beperkt tot) koffie op bed, elke vrijdag bloemen, een manicure die door je partner wordt betaald en deuren die voor je worden opengehouden.

In berichten op sociale media wordt de behandeling van een prinses vaak vergeleken met het 'absolute minimum' (denk aan basisverwachtingen voor communicatie en het onthouden van verjaardagen).

En natuurlijk is deze behandeling zeer 'klikbaar': sociale-mediaplatformen hebben steeds vaker van privé-uitingen van genegenheid publieke uitingen gemaakt.

Maar hoe gezond is dit? Deels een modetrend, deels een relatie-ambitie, deels een fantasie – is de prinsessenbehandeling een empowerment, slechts een afleiding, of een sinistere vorm van overdreven 'traditionalisme' ten opzichte van de rol van echtgenote?

Bijna 130.000 Instagram-berichten zijn verzameld onder de hashtag #princesstreatment.

Centraal in de trend staat de in Utah gevestigde influencer Courtney Palmer, een zelfverklaarde "thuisblijfprinses", wiens TikTok – 7,6 miljoen keer bekeken – haar controversiële verwachtingen van haar echtgenoot beschrijft. "In een restaurant met mijn man praat ik niet met de gastvrouw, doe ik de deur niet open en bestel ik mijn eten niet."

Sommige critici zijn van mening dat dit meer lijkt op het gedrag van een gevangene dan op dat van een prinses.

Emma Beddington van de Britse krant The Guardian noemde het "braakwekkend" en "verontrustend". Toch zorgt de behandeling van de prinses voor ophef, vooral in de VS.

Waarom de prinsessenbehandeling voor ophef zorgt

"In een tijd waarin relaties transactioneel en vaak verwarrend kunnen aanvoelen, voelt ouderwetse romantiek bijzonder", zegt Myka Meier, een van de grootste etiquette-influencers op Instagram.

Voor Meier, die meer dan 650.000 volgers op Instagram heeft, heeft de behandeling van een prinses minder te maken met materialisme en meer met emotionele aandacht.

"De fantasie om 'meegesleurd' te worden, is gebaseerd op een universeel verlangen naar verfijning, respect en doelgerichtheid", legt Meier uit aan de BBC.

Met een nieuwe Downton Abbey -film die in september uitkomt en de heldin van Lena Dunhams nieuwe Netflix-serie, Too Much , die fantaseert over een aanbidder in de stijl van Mr. Darcy, is er momenteel geen twijfel mogelijk over de interesse in ouderwetse romantiek uit de hogere kringen.

De eerder genoemde series Bridgerton , The Buccaneers en The Gilded Age , en niet te vergeten The Crown , hebben de interesse in ouderwets flirten nieuw leven ingeblazen en een geromantiseerde versie van historische verkering in de hogere kringen toegankelijk gemaakt voor streamingpubliek.

Deze kostuumdrama's hebben de datingetiquette van kijkers "volledig" beïnvloed, zegt etiquette-expert Daniel Post Senning, auteur van Manners in a Digital World . " Onze verhalen beïnvloeden hoe we onze emoties interpreteren", zegt Senning, de achterachterkleinzoon van de Amerikaanse schrijfster van manieren Emily Post.

Hoe Amerika verliefd werd op sprookjes

Hoewel Amerikanen zich bijna 250 jaar geleden bevrijdden van hun status als onderdaan, zijn ze altijd gefascineerd geweest door het koningshuis. Toen koningin Victoria in 1837 werd gekroond, sloeg de 'Victoria-koorts' toe in de VS; Amerikaanse vrouwen wilden alles over haar weten – zelfs haar Chelsea-laarzen, zegt Arianne Chernock, hoogleraar geschiedenis aan Boston University.

Halverwege de 20e eeuw zorgden de animatiefilm Assepoester van Disney en de televisie-uitzending van de kroning van koningin Elizabeth II ervoor dat koninklijke vrouwen nog populairder werden.

En vandaag? "Amerikanen zijn geïnteresseerd [in het koningshuis] in de 20e en 21e eeuw omdat Amerikanen acteurs zijn geworden binnen de koninklijke familie", vertelt Chernock aan de BBC.

In 1936 bevond Wallis Simpson – een gescheiden, in Pennsylvania geboren socialite – zich midden in een constitutionele crisis toen koning Edward VIII afstand deed van de troon om met haar te trouwen. Tientallen jaren later wakkerde het huwelijk van prins Harry met de in Californië geboren Meghan Markle (nu hertogin van Sussex) de interesse in de Verenigde Staten weer aan.

En volgens Chernock werd prinses Diana, hoewel ze Brits was, vanwege haar humanitaire werk en bekendheid de 'prinses van het volk' aan de andere kant van de Atlantische Oceaan.

"Diana had een enorme aanhang in de VS", voegt Chernock eraan toe. "Sterker nog, ze overwoog zelfs om naar de VS te verhuizen, omdat ze zich hier altijd meer gesteund voelde."

Volgens haar zijn veel Amerikanen gefascineerd door het koningshuis, juist omdat het hen niet toebehoort. De monarchie zweeft als een fantasie boven politieke conflicten in de VS.

"Koninginnen en prinsessen zorgen voor een mix tussen het privéleven en het publieke leven die vrouwen in de VS niet hebben. Ze hebben een aanzien en een politieke rol die niet te vergelijken zijn met die van Amerikaanse beroemdheden", zegt ze.

Nu de wereld steeds meer gebruikmaakt van online media en sociale mediaplatformen, groeit de fascinatie van het publiek voor het leven van rijken en leden van koninklijke families (zowel de echte personen als de fictieve personages).

Terwijl fictieve representaties en social media influencers zich richten op weelde en comfort, beschikken prinsessen in het echte leven ook over een enorme soft power , waardoor ze belangrijke spelers kunnen zijn als het gaat om diplomatie.

"Prinses zijn is veel werk", betoogt Chernock.

Empowerment of een nieuwe vorm van regressie?

"Prinsesachtig" is daarom een enigszins misleidende term. Het lijkt niet zozeer de levensstijl van een prinses te beschrijven, maar eerder de interpretatie van hoffelijkheid op sociale media, aldus Senning.

In de oorspronkelijke middeleeuwse context komt ridderlijkheid voort uit een systeem van ridderlijkheid met een gedragscode.

In de moderne geschiedenis verwijst hoffelijkheid echter naar het traditionele, hoffelijke gedrag van mannen tegenover vrouwen. Volgens sommige wetenschappers versterkt dit de traditionele genderrollen en is het een uiting van het 'welwillende patriarchaat'.

Aan de andere kant, zegt Meier, kunnen simpele handelingen zoals een stoel aanschuiven of iemand naar huis begeleiden, duidelijk maken dat je om je partner of aanbidder geeft. "Formeelheid vertraagt de zaken wat, geeft ruimte voor waardering en voegt een vleugje magie toe," betoogt ze.

Is het dan onschuldig genoeg? De opkomst van de prinsessentitel heeft een nieuw debat aangewakkerd, maar Chernock zegt dat de discussie niet nieuw is. De maatschappij gebruikt het prinsessenthema al lang om ideeën over vrouwelijkheid en fatsoen te verkennen.

"[Het debat over de behandeling van prinsessen] is een referendum over de rol van vrouwen in de maatschappij, en daar zal nooit één standpunt over bestaan," zegt ze.

Het debat is het recentste in een reeks van sterk genderspecifieke relatiediscussies en volgt in de voetsporen van de golf van zogenaamde traditionele echtgenotes van afgelopen zomer.

Traditionele echtgenotes, of vrouwen die traditionele genderrollen omarmen en promoten, weten hun volgers te boeien met nostalgische (vaak blonde en landelijke) uitbeeldingen van het huiselijke leven.

Dezelfde aantrekkingskracht van de nostalgie van een prinsessenbehandeling leidde tot een discussie over macht. Waarom genoegen nemen met een tiara als je de "koninginnebehandeling" kunt eisen?

Voor degenen die neigen naar het traditionele leven als echtgenote, is het misschien de impliciete passiviteit van de prinsessenrol die het aantrekkelijkst is. De titel koningin heeft een "geladen en politieke" connotatie, suggereert Chernock, terwijl de prinses wordt geportretteerd door de rooskleurige bril van jeugd, romantiek en Disneyfantasie.

Hoewel de behandeling van prinsessen misschien een herziening van ouderwetse genderrollen lijkt, wijst Chernock erop dat de aantrekkingskracht van prinsessen op een bepaald niveau voortkomt uit hun kracht.

"Als meisjes prinsesje spelen, vragen ze toestemming om de leiding te hebben", zegt ze.

Of misschien hebben ze geen toestemming nodig. Want als vrouwen degenen zijn die over de prinsessenbehandeling posten, zijn zij dan niet degenen die de leiding hebben?

Lees het volledige rapport (in het Engels) op de website van BBC Culture .