Mobiele telefoon op school gezien door leraar die hem niet laat gaan

Het landelijk examen voor natuurkunde en scheikunde A (FQA), mijn vak, vond vorige week plaats. Elke leerling die meedeed aan het examen moest meer dan 400 lessen volgen, verspreid over twee schooljaren, onderwerpen bestuderen die in vier schoolboeken aan bod kwamen, meer dan duizend pagina's papier bestuderen, deelnemen aan twee dozijn verplichte practica en honderden toepassingsoefeningen maken. Leren is tegenwoordig een enorme opgave. Het is een hele onderneming om de leerplicht te voltooien.

Misschien is opletten in de meeste vakken voldoende om een ​​10 te halen op het nationale FQA-examen, misschien zelfs een 11. Met inspanning, inclusief de inspanning van gezinnen die betalen voor extra bijles, is het mogelijk om een ​​score van 12, 13 of zelfs 14 te halen. Ik heb het hier uiteraard over situaties die geen uitzondering op de regel zijn en ik maak gebruik van mijn 27 jaar leservaring en contact met duizenden studenten die het examen hebben afgelegd. Vanaf dat moment moet het moeiteloos, vloeiend, met plezier en enthousiasme verlopen.

Praten over studeren zonder moeite klinkt misschien vreemd, maar dat is precies het doel van het gebruik van digitale technologie in de klas. Zoals met alle menselijke activiteiten wordt technologie pas relevant als het ons in staat stelt om veel meer werk te produceren met minder inspanning. Het is een paradoxale situatie, want in tegenstelling tot wat we vaak denken, is er geen wondermiddel uitgevonden dat ons in staat stelt om te leren zonder training en doorzettingsvermogen. In die zin zullen we moeten blijven studeren zoals we altijd hebben gestudeerd. Wat wél is uitgevonden, is een apparaat waarmee we realtime training in de klas kunnen brengen, waardoor het creëren van routines en de consolidatie van kennis wordt versneld. Dit apparaat is de mobiele telefoon van de studenten.

Er is al veel geïnvesteerd in het uitrusten van scholen met digitale tools die het leren vergemakkelijken. Helaas is de impact van al deze initiatieven altijd beperkt geweest, en er is één factor die dit gebrek aan succes verklaart. Het klaslokaal kent een bijzondere dynamiek. Leraren moeten zorgvuldig met de tijd omgaan en het is heel gemakkelijk om het ritme te verliezen, waardoor een lesplan in duigen valt als wat we van plan zijn te doen niet in één keer werkt. Het is niet mogelijk om apparatuur te gebruiken in een klaslokaal met steile leercurves of met risico's op onbetrouwbaar gedrag. Dit is de belangrijkste reden waarom zoveel leraren het gebruik van digitale middelen vermijden: het is geen afkeer, maar een overlevingsstrategie.

Hier komen de mobiele telefoons van studenten in beeld. Ik heb 15 jaar van mijn carrière doorgebracht zonder een mobiele telefoon te gebruiken en de rest ervan wel. Het verschil is dat ik nu de autonomie kan vergroten, boeiendere lessen kan geven, leerlingen meer vrijheid kan geven, consolidatieactiviteiten in realtime kan aanbieden en, kortom, het volledige potentieel van het internet kan benutten. En dat zonder angst voor entropie in de klas. De mobiele telefoons van studenten zijn het enige digitale hulpmiddel met toegevoegde waarde voor alle studenten en het is het instrument dat ons het dichtst bij moeiteloos leren brengt.

Ik ben me er terdege van bewust dat leerlingen mobiele telefoons minder gebruiken in het onderwijs dan buiten school. We moeten de praktijken die ze zo nuttig maken verspreiden en tegelijkertijd een diversificatie van vrijetijdsbestedingen bevorderen. En ik ben me er ook van bewust dat internet risico's met zich meebrengt die het raadzaam maken om moderatieregels op te stellen – ik heb dit met mijn leerlingen gedaan, en thuis met mijn dochter. Maar mobiele telefoons zijn voor het onderwijs wat een graafmachine is voor bouwprojecten. De leerplicht is een bouwproject en het is moeilijk voor te stellen dat we, ondanks alle uitdagingen die zich voordoen, ervoor zouden kiezen om terug te keren naar de houweel en de schop.