Kan <i>de Beer</i> overleven zonder Carmy Berzatto?

Spoilers hieronder.

Als we de seizoensfinale van The Bear mogen geloven, houdt Carmy Berzatto niet meer van zijn restaurant. Hij houdt absoluut niet van zichzelf – al heel lang niet meer. Hij vindt dat hij de restaurantwereld als geheel moet verlaten, zodat hij zijn identiteit buiten de keuken kan ontdekken. Maar is The Bear echt het probleem met zijn naamgenoot?

De laatste aflevering, toepasselijk getiteld "Goodbye", speelt zich af in één langgerekte scène, tussen de vuilnisbakken en het gegolfde metalen hekwerk achter het chique restaurant The Bear in Chicago. Maker van de serie, Christopher Storer, maakt meteen duidelijk dat Jeremy Allen Whites hoofdpersoon de uitgang in de gaten houdt zonder eerst zijn partner Sydney (of een van hun teamgenoten) te hebben geraadpleegd. Zijn redenen, hoe egoïstisch ze ook mogen lijken, zijn enigszins logisch: Carmy is het genie achter The Bear, maar hij is ook de belangrijkste motor achter de tekortkomingen. Hij heeft zich gedragen als een "maniak", aldus Sydney. Carmy suggereert dat hij een maniak is , of liever gezegd, dat hij geen andere manier van doen kent. Als hij vertrekt, kan hij misschien veranderen.

Dit alles sluit aan bij wat seizoen 4 in de eerste negen afleveringen laat zien: Na het koelkastincident en de recensie in de Chicago Tribune beseft Carmy dat hij de dissonante noot in The Bear is. Carmy wil het goedmaken. Carmy wil meer 'deelnemen', 'beter worden'. Zoals hij Sydney uitlegt tijdens hun bijna 15 minuten durende schreeuwpartij, heeft hij 'barrières' opgeworpen tegen zijn eigen zelfverbetering en gebruikt hij het restaurant als een soort witwasprogramma voor zijn trauma's en angsten. Door deze trauma's en angsten om te zetten in onberispelijke gerechten, hoeft hij ze niet meer te verwerken; tegen de tijd dat ze geserveerd worden, herkent hij ze niet eens meer.

Maar zulke chaos is niet vol te houden, en Carmy beseft dat uiteindelijk ook. Zijn oplossing is dan ook om The Bear helemaal achter te laten. Zoals Sydney in de aanloop naar "Goodbye" ontdekt, heeft Carmy zijn zwager en advocaat Pete gevraagd om de partnerschapsovereenkomst van The Bear aan te passen, zodat zijn naam niet langer op het document staat. Mochten ze doorgaan met het ondertekenen van de papieren, dan wordt het eigendom van het restaurant gesplitst: 50 procent van de aandelen gaat naar Sydney en Natalie, Carmy's zus , en de andere helft naar hun weldoener, oom Jimmy. Carmy zal zich ontdoen van de puinhoop die hij zelf heeft veroorzaakt.

Het probleem is dat The Bear nu al vier seizoenen bezig is met het opbouwen van het narratieve wereldbeeld dat een restaurant als een familie is. De mensen binnen de muren hebben er niet per se voor gekozen om samen te komen, noch laten ze hun bagage per se bij de deur achter. Maar ze zijn nooit alleen, en samen creëren ze een sfeer van precisie, plezier en eenheid die elders of onder andere omstandigheden moeilijk te evenaren is. Seizoen 3 deed er alles aan om dit bindweefsel, dat specifiek is voor restaurants, te herstellen en te versterken, en besteedde vaak kostbare schermtijd aan het benadrukken van het thema. En voor Carmy, wiens biologische familie een puinhoop is, heeft de familie die hij in een restaurantomgeving heeft gesmeed hem niet alleen afleiding van zijn trauma gegeven, maar ook de relaties die hem kunnen helpen het te verwerken .

Waarom zou hij dit gezin dan in de steek laten, juist nu ze elkaar beginnen te begrijpen? In de laatste aflevering uiten Sydney en Richie hun frustraties naar Carmy en beschuldigen hem ervan dat hij opnieuw "wegrent", de mensen die van hem houden ontvlucht. Hij zweert dat dat deze keer niet aan de hand is. Maar is dat wel zo? Seizoen 4 laat zien dat The Bear operationeel is. Zelfs individueel floreren de teamleden: Marcus heeft een prijs gewonnen voor Beste Nieuwe Chef van Food & Wine Magazine; Ebra heeft The Original Beef geschikt gemaakt voor een franchise; Tina heeft minuten van haar kooktijd afgehaald; en Sydney's sint-jakobsschelpgerecht is het onderwerp van "telefoon eet eerst"-memes op Instagram. Maar zoals Computer (Jimmy's wiskundige rechterhand) tegen Natalie zegt, is de vraag niet of het restaurant kan blijven bestaan. De vraag is waarom zou het ?

Het antwoord, afgaande op de steeds weer bevestigde stelling van The Bear , is dat de mensen die dit restaurant runnen elkaar nodig hebben. (Voor het geval je het nog niet wist: ze zijn een familie!) Als Carmy besluit hen te verlaten – zelfs met de beste bedoelingen, of om de juiste redenen – wat betekent dat dan voor hun fragiele synergie?

Zelfs Sydney weet niet goed hoe ze Carmy's redenering moet doorgronden. Hij beweert dat ze eindelijk "het juiste team" hebben, en toch, merkt ze op, "Je verwijdert jezelf." Hij houdt vol dat zijn problemen niet haar probleem hoeven te zijn, en toch laat hij haar de problemen die hij zelf heeft veroorzaakt, oplossen. Hij vertelt haar dat hij niet meer "graag" in de keuken staat, en toch wijst zijn gedrag anders uit: wanneer Carm eindelijk zijn vervreemde moeder, Donna, bezoekt in de voorlaatste aflevering van seizoen 4, is zijn ware liefdesdaad het bereiden van een hele gebraden kip die hij perfectioneerde toen hij in de French Laundry werkte. (Dit is niet het gedrag van een man die alle zin om chef-kok te worden kwijt is.) Vervolgens laat hij Sydney weten dat hij buiten zijn werk niets meer heeft om "uit te putten" of "te putten", en hier komen we eindelijk tot wat misschien wel de waarheid is.

Het moeten analyseren welke van Carmy's beweringen waar zijn en welke zijn haperende benaderingen van de waarheid, maakt hem zowel een fascinerend als frustrerend personage. Het is ook wat "Goodbye" zowel ontroerend als ingewikkeld maakt. Tegen de tijd dat Richie tussenbeide komt om de discussie tussen Carmy en Sydney te onderbreken – om vervolgens zelf in de strijd te duiken – is de dialoog al herhaaldelijk in een cirkel gedraaid. Is het probleem Carmy of het restaurant? Stelt Carmy zichzelf of het restaurant voorop? Zijn ze een familie of niet?

Carmy vertelt Richie dat hij "met pensioen gaat". Hij is "klaar". Met andere woorden, hij is opgebrand, uitgeput en heeft spijt. Samen uiten de "neven" hun wrok terwijl Syd toekijkt, een sigaret rokend waarvan ze niet eens zeker weet hoe ze die moet opsteken. Wanneer Richie vraagt ​​of Carm het "verkeerd" vindt om te stoppen met koken, geeft Carm geen antwoord. Hij antwoordt: "Buiten de keuken weet ik niet hoe ik ben. Maar in het restaurant, daar wordt het goed. Het komt wel goed."

Op dit punt in de aflevering was ik al tot de conclusie gekomen dat het probleem met Carmy niet De Beer is. Het is dat hij, in tegenstelling tot zijn collega's, geen idee heeft hoe hij een leven moet leiden dat zowel De Beer als de wereld daarbuiten omvat. Zijn denken is altijd zwart-wit: óf hij is de eigenaar van De Beer, en het restaurant moet ten koste gaan van alles, óf hij verlaat De Beer – en daarmee ook de mensen die voor hem hebben gezorgd toen hij weigerde voor zichzelf te zorgen.

De Beer kan zonder Carmen overleven, zoveel is duidelijk. Sydney weet hoe ze het schip moet besturen, en haar faalangst zal haar verhaallijn voortstuwen terwijl ze de rol van chef-kok en eigenaar op zich neemt. Maar ik ben er niet van overtuigd dat Carmy zonder De Beer kan gedijen. Zoals Natalie hem eerder dit seizoen al vertelde, is het oké dat Carmy niet meer van restaurants houdt. Maar nu hij weet dat hij tot zulke liefde in staat is, moet hij leren hoe hij die liefde kan toelaten – buiten de keuken, maar misschien ook wel erin.

Mijn hoop, omwille van De Beer als serie , is dat Carmy niet verdwijnt nu zijn collega's de schijnwerpers overnemen. Misschien doet hij afstand van zijn rol als chef-kok, maar blijft hij adviseur, waarbij hij zijn troon afstaat aan Sydney, Natalie en Richie, maar het koninkrijk niet helemaal opgeeft. (Voor zover het iets waard is, lijkt de finale deze uitkomst te impliceren.) Naar mijn mening zou dat de ware vervulling van de verhaallijn van dit personage zijn: Carmy leert zichzelf te confronteren, maar ook hoe ze op één plek kan blijven zonder zich vast te voelen zitten. Juist hij zou moeten begrijpen dat een keuken een voortdurend evoluerend organisme is, dat zichzelf steeds opnieuw kan uitvinden. Het is als een recept. Of, je weet wel... als een familie.