De onzichtbare helden van de gezondheidszorg

In de gezondheidszorg zijn er weinig professionals die met zulke extreme uitdagingen worden geconfronteerd als Intensive Care verpleegkundigen. Deze professionals vormen de ruggengraat van de zorg in zeer uitdagende omgevingen, of het nu gaat om de spoedeisende hulp (SEH) buiten het ziekenhuis of de intensive care (IC), waar de grens tussen leven en dood dun is en elke seconde het verschil kan maken.

Ondanks dat hun rol essentieel en onmisbaar is, begrijpen velen nog steeds niet de ware omvang van het werk dat deze verpleegkundigen doen. Zij voeren niet alleen gedifferentieerde technische handelingen uit, maar vervullen ook een menselijke rol door comfort, pijnverlichting en psychologische ondersteuning te bieden aan patiënten en hun families. De ernstig zieke verpleegkundige is niet zomaar een taakuitvoerder. Hij is een hooggekwalificeerde professional die snel en assertief beslissingen moet nemen in onvoorspelbare en soms onzekere situaties.

Hoewel ze van essentieel belang zijn voor het functioneren van de gezondheidszorg, worden deze verpleegkundigen geconfronteerd met een reeks uitdagingen die hun dagelijks leven extreem vermoeiend maken. Denk aan buitensporige werkuren, salarissen die niet in verhouding zijn tot de verantwoordelijkheden van hun functie en vooral een gebrek aan erkenning door de politieke besluitvormers.

Het werk van verpleegkundigen op de intensive care vereist voortdurende specialisatie en een niveau van aandacht dat maar weinig professionals jarenlang kunnen volhouden zonder ernstige burn-out te veroorzaken. Omgaan met ernstig zieke patiënten vereist diepgaande kennis van menselijke fysiologie, farmacologie, mechanische beademing, hemodynamische bewaking, geavanceerde levensondersteuning en tal van andere gebieden van de gezondheidszorg. Bovendien ontwikkelt de technologie die in de gezondheidszorg wordt toegepast zich razendsnel, waardoor er regelmatig updates nodig zijn om gelijke tred te houden met nieuwe protocollen, apparatuur, enzovoort.

De opleiding van deze professionals zou een prioriteit moeten zijn voor managers in de gezondheidszorg, aangezien uitmuntende zorg voor ernstig zieke patiënten direct afhankelijk is van de kwalificaties en differentiatie van verpleegteams. De realiteit is echter dat veel verpleegkundigen zelfstandig specialisaties moeten volgen, zonder de benodigde institutionele ondersteuning, en dat ze nog steeds moeite hebben met het combineren van hun studie met een uitputtende werklast.

Naast het technische aspect vergt het werk van IC-verpleegkundigen emotionele intelligentie en veerkracht, in tegenstelling tot andere takken van de verpleegkunde, waar patiënten meer autonomie hebben en actief met het team kunnen samenwerken. Ik geef het voorbeeld van IC-afdelingen, waar de communicatie vaak beperkt is. Veel patiënten worden geïntubeerd en onder narcose gebracht, waardoor ze volledig afhankelijk worden van de professionals die voor hen zorgen. Dat betekent dat de verpleegkundige non-verbale signalen moet kunnen interpreteren, complicaties moet kunnen voorzien en ervoor moet zorgen dat aan alle behoeften wordt voldaan, ook als ze die niet zelf kan uiten.

Als de technische eisen al een uitdaging vormen, maakt de emotionele belasting van de professionals het scenario nog complexer. Het dagelijks omgaan met lijden, familieangst en de onvoorspelbaarheid van klinische omstandigheden kan leiden tot ernstige psychische uitputting.

Het fenomeen Burnout is een zorgwekkende realiteit onder ernstig zieke verpleegkundigen. Uit multicenteronderzoek blijkt dat 30 tot 40% van de verpleegkundigen die werkzaam zijn op de spoedeisende hulp, de intensive care en de extramurale zorg, last heeft van burn-out. Voortdurende blootstelling aan zeer stressvolle situaties, gecombineerd met een gebrek aan voldoende emotionele steun, zorgt ervoor dat veel van deze professionals symptomen ontwikkelen als extreme uitputting, emotionele afstandelijkheid en zelfs depressie. De impact hiervan is niet alleen individueel; Een overwerkte en emotioneel uitgeputte professional kan zijn of haar besluitvormingsvermogen en aandachtsvermogen in gevaar brengen. Dit kan rechtstreeks van invloed zijn op de veiligheid van patiënten en zelfs op de professional zelf.

Tijdens de COVID-19-pandemie bereikte dit verloop alarmerende niveaus. Verpleegkundigen draaiden maandenlang zware diensten, vaak zonder de juiste persoonlijke beschermingsmiddelen en zonder de zekerheid dat ze de ondersteuning zouden krijgen die ze nodig hadden om het toenemende aantal ernstig zieke patiënten te kunnen verzorgen. De fysieke en emotionele overbelasting heeft ertoe geleid dat velen hun beroep hebben opgegeven of psychische problemen hebben ontwikkeld die tot op de dag van vandaag voortduren!

En ondanks alles blijft de waardering voor deze professionals een onderbelicht onderwerp. Tijdens de pandemie werden ze als helden geprezen en kregen ze applaus, maar toen het kritieke moment voorbij was, werden velen opnieuw geconfronteerd met precaire omstandigheden, lage lonen en een gebrek aan erkenning.

De huidige situatie vraagt ​​om dringende veranderingen. Als we een efficiënt zorgstelsel willen, moeten we investeren in de waardering van Intensive Care-verpleegkundigen. Dit omvat:

Betere werkomstandigheden – Het is essentieel om de werkdruk van deze professionals te verminderen om ervoor te zorgen dat zij kwaliteitszorg kunnen leveren. Dat betekent dat er meer verpleegkundigen moeten worden aangenomen, zodat er een adequaat aantal professionals per patiënt ontstaat.

Redelijke vergoeding – Het salaris van een verpleegkundige op de intensive care moet de verantwoordelijkheid en het niveau van deskundigheid weerspiegelen die voor de functie vereist zijn. De discrepantie tussen het belang van het uitgevoerde werk en de geboden beloning is een van de belangrijkste factoren die leiden tot demotivatie en uitval in het beroepsleven.

Investeren in permanente educatie – De opleiding van verpleegkundigen moet een prioriteit zijn voor zorginstellingen. Dat betekent dat we opleidingen en specialisaties kosteloos aanbieden, zonder dat de professional zelf de kosten en extra tijd hoeft te dragen die hiermee gepaard gaan.

Erkenning en respect – De maatschappij moet begrijpen dat intensive care verpleegkundigen niet alleen maar assistenten zijn in zorgteams. Zij zijn de PROTAGONISTEN in de frontlinie van de zorg voor deze patiënten en verdienen het om als zodanig erkend te worden. Het is tijd om verder te kijken dan alleen praten en de erkenning om te zetten in concrete acties. Verpleegkundigen op de intensive care verdienen meer dan alleen dankbaarheid: ze verdienen respect, waardering en fatsoenlijke werkomstandigheden zodat ze levens kunnen blijven redden.

Als we een efficiënter en menselijker zorgstelsel willen, moeten we nu actie ondernemen. De waardering voor verpleegkundigen op de intensive care kan niet louter een loze belofte of incidentele erkenning zijn in tijden van crisis. Het is een dringende behoefte, die een directe impact heeft op de kwaliteit van de geleverde zorg en op de levens van duizenden patiënten die dagelijks afhankelijk zijn van deze professionals.

Beste Intensive Care verpleegkundigen, beste collega's, iedere dag tonen jullie competentie, toewijding, besluitvaardigheid en een scherp oog voor de behoeften van ernstig zieke patiënten. De specificiteit en differentiatie op dit gebied ondersteunden veranderingen in de scholen van de Orde van Verpleegkundigen en in de specialisatie Mensen in Kritieke Situaties, onlangs gepubliceerd in de Staatscourant. Het is tijd om deze ervaring en toewijding om te zetten in formele erkenning! Voor degenen die dat nog niet hebben gedaan, ligt er nog een uitdaging: zij moeten zichzelf bekwamen in de certificering als gespecialiseerd verpleegkundige op het gebied van mensen in kritieke situaties.

Specialisatie is niet zomaar een titel, maar een mijlpaal in de waardering van ons beroep. Als u gecertificeerd bent, worden uw vaardigheden erkend, krijgt u meer mogelijkheden voor professionele groei en draagt ​​u bij aan de continue verbetering van de kwaliteit van de zorg. Bovendien versterkt het de fundamentele rol van de verpleegkunde, wat zorgt voor meer autonomie en zichtbaarheid binnen het multidisciplinaire team.

Wij zijn ons bewust van de dagelijkse uitdagingen die ons beroep met zich meebrengt. We weten echter ook dat kwalificatie en differentiatie een essentiële investering zijn, zowel voor het heden als voor de toekomst. Daarom moedig ik ieder van u aan om deze belangrijke stap te zetten, een professioneel traject te consolideren en de verpleegkunde te versterken in een van de meest veeleisende en essentiële contexten in de gezondheidszorg. Het streven naar uitmuntendheid begint bij ieder van ons!

Tot slot wil ik nog twee vragen openhouden: hoe lang blijven we het belang van deze verpleegkundigen negeren? Hoe lang blijven we accepteren dat degenen die levens redden, als wegwerpartikelen worden behandeld? Het antwoord op deze vragen bepaalt niet alleen de toekomst van de verpleging, maar ook de toekomst van het zorgstelsel zelf.