Samenwerkingsprotocol voor gereguleerde arbeidsmigratie: groene baan of moeizame paden in immigratie?

Op 15 april 2025 trad de overeenkomst tussen ondernemersverenigingen en de overheid in werking voor een snellere regulering van buitenlandse burgers, de zogenaamde groene route voor het aannemen van immigranten.

Deze overeenkomst is gebaseerd op vijf veronderstellingen die gebaseerd zijn op verantwoorde, duurzame en humanistische immigratie, zodat het visum kan worden afgegeven vanuit het land van herkomst. Hierbij moet worden gedacht aan het bestaan ​​van een geldig arbeidscontract, een reis- en ziektekostenverzekering, geschikte huisvesting en een professioneel opleidingsplan, zoals lessen Portugees die door de contracterende bedrijven worden verzorgd.

Om voor deze regeling in aanmerking te komen, moeten werkgevers aan de volgende cumulatieve voorwaarden voldoen: een omzet van 20 miljoen euro of meer, minimaal 150 werknemers in loondienst en geen schulden bij de Belastingdienst of Sociale Verzekeringsbank.

Het verkrijgen van een visum via deze ‘fast track’ -route vereist coördinatie tussen de bedrijfsentiteiten die visumaanvragen indienen bij de DGACCP, die twee werkdagen de tijd heeft om de processen door te sturen naar de overeenkomstige consulaire posten. Zodra het proces is ingediend bij de consulaire post, gaat het naar AIMA en ECFE/SSI voor het uitbrengen van adviezen. Zodra deze instanties hun oordeel hebben gegeven, keert de procedure terug naar het consulaat, zodat het visum binnen 20 dagen na de datum van de afspraak van de aanvrager van het werkvisum kan worden afgegeven. Deze vijf verschillende entiteiten , die verschillende functies hebben in het visumverstrekkingsproces, moeten over een goed geoliede machine beschikken, zodat de processen binnen de vastgestelde deadlines kunnen worden afgerond .

Voor mij, die dagelijks in deze sector werkt en zowel de pijn voelt van immigranten wier regularisatieproces in de loop der tijd wordt vertraagd, als de pijn van werkgevers die "vechten" tegen het gebrek aan middelen om hun activiteiten te kunnen uitvoeren of tegen een bureaucratie die voor hen eindeloos lijkt, lijkt deze oplossing in theorie positief en vol goede bedoelingen.

Maar zoals het oude gezegde luidt: "De weg naar de hel is geplaveid met goede voornemens", voorzie ik wel enige uitdagingen bij deze maatregel. Ik herhaal dat deze in theorie goed is, maar in de praktijk een uitdaging kan zijn en lastig uit te voeren.

Ik heb veel twijfels en een aantal vragen die op antwoorden wachten:

Kunnen Portugese ondernemingen, die al zulke zware fiscale en sociale lasten dragen, de verantwoordelijkheid nemen voor de huisvesting en culturele aanpassing van hun werknemers? Zal dit uw groei niet vertragen ?

Hebben bedrijven die niet aan de "green lane"-criteria voor immigratie voldoen niet een groot nadeel ten opzichte van andere bedrijven als het gaat om het aannemen van buitenlanders? Zij moeten dan de traditionele route volgen van het verkrijgen van een werkvisum, wat, afhankelijk van het rechtsgebied van het consulaat, twee tot vier maanden kan duren.

Staan we niet voor een ‘ wurging ’ van de groei van deze kleinere bedrijven en start-ups , die hun toevlucht zullen moeten nemen tot arbeidskrachten buiten de Europese Unie?

Zijn overheidsinstellingen voorbereid op de grote uitdaging om in de recordtijd van twintig dagen honderden processen te verifiëren, terwijl ze momenteel moeite hebben om de processen die ze onder handen hebben, af te handelen zonder de huidige deadlines te halen ?

Ik laat deze reflectie achter in de hoop dat de meeste van deze twijfels ongegrond zijn en dat het ergste niet werkelijkheid wordt.

De teksten in dit gedeelte geven de persoonlijke meningen van de auteurs weer. Ze vertegenwoordigen VISÃO niet en weerspiegelen ook niet de redactionele positionering ervan.