Verkeerde wagon, fietsen op de stoelen en rennen. Zo'n reis werd mij aangeboden door PKP Intercity.

Je reserveert een specifieke zitplaats in een Intercity van PKP en denkt dat die zeker op je zal wachten? Je vergist je misschien – net als ik en veel andere reizigers. Werkt het systeem voor zitplaatsreserveringen alleen selectief en schijnbaar? Ik weet het niet. Ik heb al meerdere keren gemerkt dat er op een van de trajecten iets mis is. Een paar dagen geleden was het bijzonder onaangenaam. Ik had een zitplaats in de fietscoupé gekocht, maar die was er niet. Toen moest ik een beetje rondrennen, en uiteindelijk heb ik van de conducteur een paar interessante dingen geleerd.

Met de fiets en stress in PKP Intercity

Het begin van de reis – Warschau Oost. Daar stond ik op het perron in de rij om op de trein te wachten. Die arriveerde op tijd, maar vertrok niet zoals gepland, en dat allemaal door de chaos. Ik was er met mijn bagage en fiets – het was het begin van de zomer, dus het was niemand verbaasd dat er passagiers met hun fiets reisden. Er stonden andere fietsers naast me, die ook in dezelfde trein wilden stappen als ik.

Ik heb het over de PKP IC 110 Silezië-trein richting de Tsjechische stad Bohumín. Ik was van plan niet op het eindstation uit te stappen, maar in Rybnik. Ik had echter nog zo'n 4 uur reistijd voor de boeg, dus ik reserveerde een maand van tevoren een zitplaats voor mezelf, zodat de reis zeker comfortabel zou zijn. Dat was niet zo, en zeker niet volledig.

Mijn wagen is verdwenen

Het probleem was dat mijn rijtuig 350 niet eens een fietsparkeerplaats had, terwijl dat wel zo zou moeten zijn. Je betaalt er extra voor. Ik had ze online geboekt in het PKP Intercity-systeem, dat zo'n ruime keuze aan plaatsen bood. Alles zou draaglijk zijn geweest als het treinpersoneel voorbereid was geweest op zo'n situatie – ze hadden me gewaarschuwd en hun excuses aangeboden. De conducteurs die het perron op kwamen, waren echter verbaasd. In eerste instantie wisten ze niet wat ze moesten zeggen en gooiden ze hun handen in de lucht. Een van de heren begon iets in het systeem te controleren en verklaarde dat er hier geen fietsparkeerplaats was omdat er iets niet klopte. Vervolgens ging hij kijken hoeveel ruimte er nog in de coupés was – het was een trein met alleen coupés en smalle gangen. Hij verklaarde dat er misschien wel fietsen in pasten, wat impliceerde dat hij van plan was "iets te bedenken".

– Misschien is er wel een plek voor fietsen in een andere wagon en ga ik daarheen? – vraag ik. De conducteur vertelde me dat dat kon en dat er in de eerste en de laatste wagon zulke plaatsen waren. Dus rende ik naar de laatste – benadrukte dat ik het niet op tijd zou halen, want afgezien van de fietspassagiers zat iedereen al te wachten op het vertrek. Het bleek dezelfde smalle wagon te zijn met coupés zonder fietshaken. Dus rende ik van de laatste naar de eerste wagon, in de hoop dat daar iets anders op me wachtte, maar ik werd opnieuw teleurgesteld. Ik zag dat de conducteur de fietsen van de andere passagiers gewoon in coupés van wagon 350 had gezet, de coupé waarvoor ik een reservering had. Ik bleef in de eerste om niet nog een keer te hoeven rennen. De eerste en de laatste – volgens de conducteur – waren immers voor fietsen!

Ik stond in de gang en mijn fiets stond half in het toilet. Ik kon zelfs geen andere mensen laten instappen. Op het volgende station moest ik aan veel mensen uitleggen waarom ik daar stond, wat me extra ongemak opleverde. Ik kon niet zitten, ik kon mijn fiets niet achterlaten, want dat zou gevaarlijk zijn. Ik reed een station naar Warschau Centraal en daar was weer een verrassing. Op een gegeven moment kwam de conducteur me ophalen en vroeg me om naar rijtuig 350 te gaan, omdat hij de "fiets" was. De medewerker van PKP was beleefd en hielp me met mijn spullen, maar had hij me daar niet meteen over kunnen informeren?

Ik had er genoeg van. Van rennen, sjouwen, mezelf uitleggen en het begin van deze reis. Er kwamen meer reizigers met fietsen op het Centraal Station en al met al waren we een grote groep. Een treinmedewerker bracht onze fietsen de wagon in en zette ze naast elkaar in de coupé – de fietsen werden op de stoelen gezet, waar de reizigers later op zouden zitten. In totaal stonden ze in vier coupés. In één coupé zaten de reizigers met een fiets ertussen.

Er rijzen veel vragen

De situatie waarin ik me bevond, riep veel vragen op, maar ook woede. Woede over de werking van het Intercity-systeem van PKP en hoezeer er een gebrek was aan een goede logistieke planning van de reis. Het lijkt logisch dat als reizigers een maand van tevoren fietsplaatsen reserveren, het spoorwegpersoneel de tijd heeft om de trein klaar te maken op basis van de verkochte plaatsen. Waarom klopt dit niet? Ligt het probleem bij het online systeem, dat de beschikbaarheid van fietsplaatsen onjuist weergeeft, of bij het koppelen van de verkeerde rijtuigen? Waarom is de bemanning niet van tevoren voorbereid op een dergelijke situatie om efficiënt te kunnen reageren?

Ik kwam op dezelfde route vaak een situatie tegen waarin ik een zitplaats had geboekt in een rijtuig zonder coupés, maar er toch een kreeg toegewezen. De stoelnummers kwamen niet helemaal overeen, en toen ik vroeg waarom, legde de dame die de kaartjes controleerde uit dat het verkeerde rijtuig was toegewezen en dat ze er niets aan kon doen. De vraag is: klopt dat echt? Krijgt PKP in soortgelijke gevallen geen klachten? Wat als het ging om zitplaatsen voor mensen met een beperking of gezinnen met een kinderwagen en kinderen? Ik vroeg me ook af of PKP vaak vergelijkbare problemen heeft met zitplaatsen.

Dit overkwam niet alleen mij

In een van de Facebookgroepen "RowerempoPolsce.pl" vond ik een bericht van de heer Damian, die een paar dagen geleden internetgebruikers vroeg naar hun mening over de huidige fietshaken in de PKP Intercity. Er verschenen meteen een heleboel reacties onder het bericht. Een daarvan gaf aan dat er vaak een tekort is aan fietskarren in treinen. "Of ze zijn er, of ze zijn er niet", las ik. De foto in de reacties toont fietsen die op de stoelen staan ​​- net als bij mij.

"De conducteur heeft ze er zelf neergezet. Er zou een fietskar met twaalf haken komen, maar ze hebben er een gewone in gezet, en met compartimenten. Zoals de conducteur zei: de maatschappij heeft twee compartimenten voor fietsen berekend en toegewezen. Normaal gesproken krijg je een bon als je je voeten in schoenen op de zitting steekt, maar hier had een fiets met vuile wielen kunnen staan. Natuurlijk pasten er niet zoveel fietsen in deze twee compartimenten. Er pasten wel twaalf kinderfietsen in. De elektrische fietsen kregen een ereplaats op het toilet, aan elkaar vastgemaakt zodat er 's nachts niemand mee kon afstappen, terwijl je in het compartiment lag te slapen. Pathologie," las ik verder. "En wat was het zenuwslopend," voegden ze eraan toe.

Facebook

Zelfs als er al fietskarren verschijnen, krijgen de haken ervan niet de beste recensies. "Degene die ze heeft ontworpen, wist niets van fietsen", las ik in de reacties.

Gebrek aan communicatie in de communicatiemiddelen

Op lange reizen komt het meestal voor dat de bemanning wisselt. Dat was deze keer ook het geval. Op een gegeven moment stapte de conducteur die mijn fiets in de coupé zette uit en verschenen zijn vervangers. Ik begreep al snel dat er ook iets mis was met de communicatie binnen de ploeg, waarvoor ik... een tik kreeg.

– En stond je fiets op die bankjes?! Als je ze weer zo laat staan, moet je ze schoonmaken, hoor ik de conducteur zeggen, terwijl ik in de rij sta om uit te stappen, vlak voor station Rybnik.

Ik moest mezelf opnieuw uitleggen – niet door mijn schuld – en voor het gedrag van de conducteur. Nadat ik had uitgelegd dat ik de fiets daar niet had neergezet, werd de dame milder, maar ze was wel verbaasd. Ze impliceerde dat het "onbegrijpelijk" was, omdat de stoelen later vies zouden worden en er iemand op zou gaan zitten.

Had het erger kunnen aflopen?

- Volgens de procedures konden jullie met de fiets allemaal al een verklaring van de conducteur in Warschau krijgen dat er een verkeerde wagon aan de trein was gekoppeld – buiten schuld van de bemanning – en dat jullie niet mochten reizen. Met die verklaring konden jullie een klacht indienen bij PKP – hoorde ik van de genoemde dame tijdens een kort gesprek.

Ze legde me uit dat zulke situaties vaak voorkomen. – We willen geen problemen veroorzaken en we nemen passagiers mee op fietsen, ook al hebben we niet de juiste zitplaatsen, maar dan worden we in elkaar geslagen en dat is ook erg – voegde de conducteur toe.

Betekent dit dat ik de volgende keer dat PKP Intercity geen geschikte wagon heeft, niet mag reizen?

Ik heb aan een woordvoerder van PKP Intercity gevraagd of dat daadwerkelijk zo is en waarom dergelijke problemen zich voordoen, maar op het moment van publicatie had ik nog geen antwoord gekregen.

Kortom, het zou perfect zijn als elke trein die wordt aangeprezen als "met fietsruimte" daadwerkelijk haken of rekken zou hebben. Wanneer dit echter niet het geval is en de vervoerder bewust vaste fietsvakken aanwijst, zou de bemanning hiervan op de hoogte kunnen zijn en de instappende reizigers die zich zorgen maken, kunnen waarschuwen. Zo'n vak in de wagon zou vooraf gemarkeerd kunnen worden, voorzien kunnen worden van een tijdelijk informatielabel en de stoelen zouden beschermd kunnen worden met bijvoorbeeld beschermfolie. Deze dingen lijken niet ingewikkeld en zouden onnodige misverstanden helpen voorkomen.

Lees ook: Zoveel passagiers reisden met de Adriatische Express. Internetgebruikers hebben een speld in de ... Lees ook: De zomerse spoorhit is begonnen. Onder zulke omstandigheden bereiken we Kroatië.