Wetenschappers hebben in Pompeii een 2000 jaar oude parfumtuin nagebouwd

De geur van rozen, viooltjes, kersen, slagersbezem en druivenranken stijgt opnieuw op in de gereconstrueerde tuin van Hercules. Daar, in Pompeii, hebben archeologen een natuurlijke parfumerie uit de 3e eeuw voor Christus nagebouwd en daarbij de grootste "geurgeheimen" van onze voorouders ontdekt. ​​Dankzij deze ontdekking kunnen we leren hoe oude parfums werden gemaakt en letterlijk de geur van het oude Rome ruiken.

De tuin van Hercules bevond zich op het terrein van een woonhuis in Pompeii. Alleen al de locatie en indeling suggereren dat het geen doorsnee plek was. Onderzoekers vermoeden dat de tuin deel uitmaakte van een kleine parfumerie die in de 3e eeuw voor Christus actief was. Tijdens archeologische opgravingen werden er ook potten van klei en glas gevonden, die hoogstwaarschijnlijk werden gebruikt om geurige zalven en essences te bewaren. Hun aanwezigheid, gecombineerd met het grote aantal aromatische planten, wijst erop dat de eigenaar van het pand mogelijk een parfumeur uit die tijd was, die de zaak "dreven" voor persoonlijk gebruik (bijvoorbeeld om te experimenteren) of voor de verkoop op kleine schaal.

Archeologen pakten de reconstructie van de tuin grootschalig aan. Naast het feit dat ze erin slaagden de oude vegetatie "weer tot leven te wekken" , renoveerden ze ook het irrigatiesysteem, dat gebruikmaakte van kleitanks en een netwerk van kanalen die water door gaten in de muren voerden. Deze vrij eenvoudige maar geavanceerde technologie zorgde zelfs toen al voor een constante watertoevoer naar de planten, waardoor ze constant in perfecte conditie bleven, en bood tevens de mogelijkheid om de watertoevoer te regelen.

In het tuingedeelte (90 vierkante meter) werden, naast weelderige vegetatie, ook de resten van een kleine tempel en een prieel ontdekt, die waarschijnlijk werden gebruikt voor kleine sociale bijeenkomsten of kleine feesten. Dit benadrukt dat het niet alleen een parfumerie was, maar ook een plek voor recreatie en ontspanning.

Het prieel is versierd met een veelzeggende inscriptie "Cras Credo", wat betekent "Morgen hebben we krediet", wat zeker verwijst naar de levensstijl van die tijd, vol handel, leningen en leven boven je stand.

De reconstructie van de Herculestuin maakt deel uit van een groter project gericht op het herstel van het groen in Pompeii. Zoals de directeur van het archeologische park, Gabriel Zuchtriegel, ons eraan herinnert, waren tuinen een integraal onderdeel van de stedelijke structuur. In haar bloeitijd telde de stad meer dan 400 tuinen en boomgaarden – van eenvoudige moestuinen tot de indrukwekkende binnenplaatsen van aristocratische villa's.

De in de grond bewaard gebleven sporen van wortels, zaden en irrigatiekanalen getuigen van de enorme tuinbouwkundige kennis van de toenmalige bewoners. Tuinen dienden niet alleen utilitaire, maar ook sociale, esthetische en spirituele functies. Ze waren een plek van rust, bezinning, contact met de natuur en, zoals de Tuin van Hercules laat zien, ook van experimenten met geur en de kunst van het creëren van vluchtige luxe.

Tegenwoordig is de herbouwde tuin weer vol leven. Er groeien rozen, viooltjes, kersen, slagersbezems en druivenranken. Dit zijn de plantensoorten die vroeger werden gebruikt om parfums te maken.

Zoals tuinhistoricus Maurizio Bartolini opmerkt, waren er voor de productie van parfum in het oude Rome enorme hoeveelheden bloemen nodig. De geur zelf, hoewel weelderig, was vluchtig – hij hield slechts een paar dagen aan en werd een vluchtig maar uiterst waardevol accessoire.