René werd onverwacht eigenaar van een landgoed: 'Buurman overleed en ik erfde alles'

René en Ruth leerden Jan en Ineke in 2018 kennen, toen ze interesse hadden in een vervallen boerderijtje op het landgoed van de twee in Woold, een buurtschap van Winterswijk, een boerderijtje waar René geregeld langs liep. "Ik heb aangebeld en gevraagd of ze, als ze het ooit te koop zouden zetten, aan ons wilden denken", vertelt René op het terras van het landhuis, uitkijkend over hun eigen landerijen.

Ze hadden geluk: het boerderijtje bleek in de stille verkoop te staan. "Ze vertelden ons bij welke makelaar het verkocht werd, wij namen contact op, en een half jaartje later was het van ons." Ze worden meer dan alleen buren, er ontstond een soort vriendschap.

"Jan en Ineke waren al wat ouder, Ineke 74 en Jan 88. En ze hadden geen kinderen", vertelt Ruth. "Ik denk dat ze onze dochters (van nu 14, 17 en 19, red.) zagen als een soort kleinkinderen. Onze oudste fietste vaak even langs, ook voordat we er woonden, om de sint-bernard van Jan en Ineke te aaien. En als er iets te vieren was, werd de tafel volgezet met lekkers en werden wij uitgenodigd. Ineke was erg van de gezelligheid."

Het was een bijzonder koppel. De stille, slimme Jan, die het ruim 400 jaar oude landgoed dat al eeuwen in de familie was, had geërfd van zijn ouders en daar werkte als melkveehouder. En de wat flamboyante maar ook zakelijkere Ineke, die jaren in Amsterdam een hotel had gerund en voor Jan was teruggekomen naar de Achterhoek. "Jan had tot zijn 60ste bij zijn moeder in de boerderij gewoond", zegt René. "Hij moest het landgoed in stand houden, daarin had hij geen keuze." En toen overleed zijn moeder en kwam Ineke." Lachend: "En toen had hij eigenlijk nog steeds weinig te vertellen."

Het was Ineke die bijvoorbeeld besloot dat het boerderijtje dat Ruth en René in 2018 kochten, op de markt moest komen, zegt René. "Zij zag dat er geld nodig was, onder meer voor het onderhoud van het landgoed. Want het klinkt mooi, zo'n groot landgoed, en dat is het ook. Maar het kost wel geld."

Ineke was al een keer ziek geweest toen René en Ruth het boerderijtje kochten. En toen ze er net woonden kwam de kanker terug. Logischerwijs, vinden zij zelf, namen zij wat zorg voor hen op zich. Het naoberschap, dat men in het oosten hoog in het vaandel heeft staan. Het zorgen ging door tijdens corona, en na Inekes overlijden, voor de oudere Jan. "Onze kinderen lieten bijvoorbeeld de hond uit of we zorgden ervoor dat er eten voor hem in huis was", vertellen ze.

René, die installateur was, deed wat klusjes op het landgoed – soms betaald, maar ook vaak onbetaald. "En elke ochtend liep ik even langs het huis om aan Jan te vragen hoe het ging", zegt René. "Gewoon even een praatje maken. Ging het niet goed? Dan keken we wat we voor hem konden doen."

Omdat Jan ouder werd, werden de klusjes die René deed steeds meer en groter. "Ik werd de mantelzorger voor Jan", zegt hij daarover. Vrijwillig. Want het gebeurde uit – daar is ie weer – naoberschap. "Omkijken naar elkaar, dat is gewoon belangrijk."

Jan en Ineke hadden René gevraagd om executeur testamentair te zijn, degene die alles regelde wat na hun dood geregeld moest worden. De uitvaart, de uitvoering van het testament. "Hij zei nog: daarvoor kun je per uur rekenen wat je ook rekent voor je installateurswerk", zegt René. Natuurlijk zei René ja, zoiets doe je voor elkaar.

In 2022, nog geen vier jaar nadat beide stellen elkaar hadden leren kennen, overleed de 91-jarige Jan. René deed wat van hem gevraagd was: hij regelde de uitvaart, en maakte voor na zijn vakantie – het was in de zomer – een afspraak voor hem en Ruth met de notaris, om te kijken wat er verder gedaan moest worden. "Toen we daar zaten, vroeg de notaris: 'Weet u eigenlijk wel voor wie u dit allemaal doet? Naar wie alles gaat?' 'Nee', zei ik. Toen schoof hij het testament naar voren en las ik: 'Als enige erfgenaam benoem ik René Grevers.'"

"Dan ben je wel even stil", blikt hij nu terug. "Ik kreeg kippenvel." Hij steekt zijn arm naar voren: "Dat krijg ik nog steeds als ik het erover heb. Ik denk niet dat het ooit gaat wennen. We waren beduusd, moesten er echt even van bijkomen. En tegelijkertijd is het een hele eer dat iemand je het vertrouwen geeft om voor zo'n groot landgoed te zorgen."

Een kwartier dachten ze er samen over na, toen besloten ze: dit is hoe het moet zijn, we gaan dit met zorg doen. Nu zijn ze eigenaar van een enorm landgoed, meerdere huizen en gebouwen – en een paar sint-bernards, die rustig over het terrein waggelen. Ze wonen nog steeds in hun boerderijtje. "We hadden nog geen idee waar we aan begonnen. Gelukkig kregen we het advies om eerst 1,5 jaar te wachten voordat we grote veranderingen zouden doorvoeren. Dat hebben we gedaan: rustig nadenken over hoe wij het landgoed en het beheer daarvan voor ons zien. Wat we ermee willen doen."

"Het is echt een voorrecht dat we deze plek hebben. Want het is prachtig, maar het is niet zo romantisch als mensen vaak denken. Er komt een hoop werk bij kijken." René heeft zijn baan als installateur opgezegd, Ruth werkt niet langer als juf in het basisonderwijs. Zoveel werk is het. "We willen het vertrouwen van Jan en Ineke niet beschamen. En we hebben de afgelopen jaren al heel veel geleerd: over natuurbehoud, over onderhoud van de gebouwen, het zakelijke aspect. Gelukkig hebben we partijen in de arm kunnen nemen die daar veel verstand van hebben."

Het zorgde wel even voor wat verbazing in de omgeving, vertelt René. "Mensen dachten: ze kennen die mensen net een paar jaar, en erven nu zo'n enorm landgoed, is dat wel helemaal in de haak? En dat snap ik wel, het was natuurlijk ook bijzonder. Maar nu mensen zien dat we ons echt inzetten voor het landgoed, draaien ze wel bij."

Hoeveel werk het is, blijkt wel uit hoe enorm groot het landgoed is. Er staan meerdere huizen op, deels met huurders erin. Er is een groot weiland, een stuk bos, het landhuis met een knechtenwoning, een gebouw dat door toedoen van Ineke dienst doet als B&B en trouwlocatie.

"We krijgen veel hulp van familie", vertellen ze. "Zo wonen een broer en schoonzus van René met hun kinderen in de bungalow, zij helpen onder andere met het onderhoud van de tuinen en de aankleding bij evenementen. De moeder van Ruth heeft hier een grote groentetuin, waaruit wij ook mogen mee-eten. We zijn heel blij met al die hulp."

Op een landgoed als dit gaat niet alles zoals gepland. "Begin juli was er een grote storm, die voor veel schade heeft gezorgd. Er viel bijvoorbeeld een boom op het dak van het huis van een 80-jarige huurder", vertelt René.

"Ik zie me nog rennen door het weiland richting het huis, bang dat hij onder een van de bomen zou liggen die rond het huis waren omgewaaid. Gelukkig was dat niet zo, maar het huis was wel tijdelijk onbewoonbaar. We hebben de man kort onderdak geboden in de B&B, terwijl we samen met wat buren het dak hebben gerepareerd. Maar er is nog steeds veel schade, zoals bomen die omgewaaid zijn en nog moeten worden opgeruimd. Inmiddels weet ik gelukkig: het werk hoeft niet allemaal vandaag gedaan te worden. We doen wat we kunnen, en de rest komt een andere dag."

Een paar jaar nadat René het landgoed erfde, weten ze steeds beter wat ze ermee willen. "Het moet een plek worden voor herstel", zegt Ruth. "Van de natuur, maar ook voor mensen." De familie leeft van de opbrengst van de B&B, de verhuur van land en een aantal appartementen op het landgoed, en door zuinig te doen. "We hebben nu bijvoorbeeld retraites, er zijn workshops en teambuildingsdagen. Mensen met een burn-out komen hier tot rust. Ook zijn er huwelijksconferenties, voor getrouwde stellen bij wie het niet zo lekker loopt."

De regels die er zijn, zijn er vooral om rekening te houden met de buren – hoewel die heel erg in de verte wonen – en de natuur. Zo mag er bij de bruiloften die hier zijn niet tot diep in de nacht harde muziek worden gedraaid en moeten ze op tijd klaar zijn. "Er wonen reeën in het bos, net als veel andere dieren, hun ritme willen we niet verstoren", zegt Ruth.

Daarnaast hopen ze dat het een plek wordt voor verbinding. "Dat vinden we belangrijk vanuit onze christelijke achtergrond", zegt René. Al is het een breuk met het verleden van het landgoed. "Vroeger woonde hier een herenboer, daar kwamen mensen alleen om hun huur te betalen en de opbrengst van het land te brengen."

"Maar dan kwamen ze niet veel verder dan de voordeur, en zeker niet in de mooie kamers. De hele buurtschap stond toen echt in dienst van de herenboer." Ruth: "Ook bij Jan en Ineke kwamen mensen uit de omgeving niet zo snel over de vloer, Ineke kon ook wat directer zijn dan mensen hier gewend zijn."

"Maar wij willen het anders doen", zegt René. "Ik hoop juist dat de mensen uit de omgeving bij ons willen komen. Zo organiseren we een houthakkersdag. Dan komen de buren allemaal naar het bos om hout te hakken. Dat is een eeuwenoude traditie, maar vroeger ging het hout dan naar de herenboer, die het verkocht. Nu sluiten we af met een biertje op het terras, en krijgt iedereen een kar hout mee. Dat is hoe wij het graag zien."

Hoe Ruth en René de toekomst voor zich zien? "Nou, we gaan in elk geval niet met ons 67ste met pensioen", lacht René. "In de nabije toekomst moet er nog een muur vervangen worden van het landhuis, die valt eruit. En we denken na over een natuurlijke wellness, maar dan wel met een houtgestookte sauna, zodat hij past in de omgeving. Het zijn allemaal langetermijnplannen, voor over vijf of tien jaar, maar dat is niet erg. Dit is voor de rest van ons leven, en dan willen we het zo mooi mogelijk doorgeven aan de volgende generaties – als zij het willen hebben."

Elke zondag publiceren we een interview in tekst en foto's van iemand die iets bijzonders doet of heeft meegemaakt. Dat kan een ingrijpende gebeurtenis zijn waar diegene bewonderenswaardig mee omgaat. De zondaginterviews hebben gemeen dat het verhaal van grote invloed is op het leven van de geïnterviewde.

Ben of ken jij iemand die geschikt zou zijn voor een zondaginterview? Laat het ons weten via dit mailadres: [email protected]

Lees hier de eerdere zondaginterviews.