We hebben allemaal een beperking

Het is niet de sterkste soort die overleeft. Het is ook niet de slimste die overleeft. Het is degene die zich het beste aanpast aan verandering

Charles Darwin

-------------------------------------

Voordat ik Daniel Caverzaschi (31) interviewde, heb ik hem een ​​tijdje zien tennissen.

Daniel Caverzaschi is linkshandig, heeft het bovenlichaam van een stier en kan zijn rolstoel razendsnel besturen. Hij slaat een forehand en is een daverend succes, de bal draait met een topspin over het net en valt met veel geweld aan de andere kant neer. En voordat Samu, zijn sparringpartner, de bal naar hem kan terugspelen, heeft Caverzaschi zich al omgedraaid als een windmolen, milliseconden vooruit, bewegend in de richting waar de bal waarschijnlijk heen zal gaan.

– Dat is het, snel! Kom op, de sessie is voorbij, we moeten nu lijden! – roept Àlex Gaspa, zijn coach aan de Emilio Sánchez Academie, terwijl Caverzaschi het onmogelijke bereikt, wat mij verbaasd achterlaat.

Alex Garcia, de fotograaf, is gefascineerd door de sporen die de stoel op de grond achterlaat. Het zijn asymmetrische rondingen, breed of gesloten, die elkaar overlappen. Daarom moet je, als de training voorbij is, naar die afbeelding zoeken:

–Ga in het midden van de baan staan, op de markeringen,- zegt hij tegen Caverzaschi.

En wij vinden het allemaal een prachtig aanzoek, en dit is het plaatje.

(...)

Daniel Caverzaschi (momenteel zevende in het ITF-enkelspel en derde in het dubbelspel) is momenteel in Rome, waar hij meedoet aan de Masters 1000 in het aangepast tennis. Volgende week speelt hij in de Real Club de Polo, de locatie van het TRAM Barcelona Open. Maar voordat we met die projecten aan de slag gaan, zoeken we een rustig plekje op en praten we in de lentezon:

–We hebben allemaal een beperking, bent u zich daarvan bewust? – vertelt hij mij.

–Nou kijk –ik beken–: ik ben doof aan mijn rechteroor. Ik ben met die aandoening geboren. Het heeft nauwelijks invloed op mijn dagelijkse leven en ik houd er nauwelijks rekening mee. Ik zeg je dat ik tevreden ben met mijn leven, maar de disfunctie is er nog steeds.

Dankzij mijn ouders heb ik geleerd om om mezelf te lachen: ik maakte selfies van mijn ene voet en plaatste ze op sociale media. Daniel Caverzaschi Tennisser

Daniel Caverzaschi staart me aan, zijn mond open: mijn handicap is niet de zijne, maar het bewijst wel dat we allemaal, op de een of andere manier, onze eigen unieke kwaliteiten hebben.

(Daniel Caverzaschi werd geboren met diverse beenmisvormingen. Hij was nog een baby toen zijn rechterbeen geamputeerd moest worden.)

– Zie je wat ik bedoel? –vertelt hij mij–. Een paar jaar geleden hebben mijn vriend Felipe Quintela en ik VLP (Vale La Pierna) opgericht. Het is een marketing-, evenementen- en representatiebureau voor gehandicapte atleten. En toen ontstond de podcast Conversations Worth a Leg . Daar behandelen we handicaps. En weet je wat?

-Zeg eens.

–Ik heb Irene Villa uitgenodigd. We hebben het hier niet over haar beperkingen, maar over haar neiging tot perfectionisme en de neiging om veel van zichzelf te eisen. Maar alle gasten erkennen hun handicap. Atleten zonder beperking geven bijvoorbeeld aan ongeduldig te zijn. 15% van de bevolking heeft een erkende beperking: we zijn met velen. En toch bestaan ​​er nog steeds vooroordelen. Wij blijven zeggen: 'arme blinde man'. Maar zo is het niet: de geest past zich aan alles aan.

–En hoe pas je je aan?

–Met veel humor, zelfs zwarte humor. Het is een gereedschap dat ik kreeg van mijn moeder (Asun) en mijn vader (Jorge). Mijn vader stierf toen ik twintig was.

-Humor?

–Dankzij hen heb ik geleerd om om mezelf te lachen. Weet je nog dat iedereen foto's van zijn voeten maakte en deze op sociale media plaatste?

–Ik herinner mij haar...

–Ik maakte ook selfies, en daarop liet ik mijn enige voet zien... Toen ik dertien was, zei een kind op school tegen me: 'fucking flauw.' Ik vertelde het aan mijn vader. In plaats van naar het management te stappen, zei hij: 'Zorg jij er maar voor.' De jongen en ik hadden een gesprekje. Misschien was het niet de beste oplossing, maar het werkte wel. Niemand heeft mij meer lastiggevallen.

Lees ook

–En tennis?

–Eerst heb ik geskied, basketbal gespeeld, gegolfd en ben ik voetballer geweest. Ik speelde met de andere kinderen op mijn prothese. Hij was de keeper. Uiteindelijk won tennis: ik studeerde verder aan de Universiteit van Warwick (Coventry), waar ik economie studeerde, en in 2016 werd ik prof toen Emilio Sánchez Vicario en Kiko Martí mij steunden.

(In Parijs 2024 won hij Paralympisch brons in het dubbelspel, samen met Martín de la Puente. Tegenwoordig wordt hij gesponsord door Arrow, Honda, Solunion en Babolat: ga hem zien bij de Polo).