Pedro Sánchez' tweede 'nee is nee'

"Je bent wreed, zelfs tegenover je eigen volk." Alberto Núñez Feijóo was ook getroffen door Pedro Sánchez' verwijzing naar corruptie tijdens de laatste ambtstermijn van Felipe González. Het zou opgevat kunnen worden als een wraakactie voor de recente kritiek van de voormalige president, die zelfs zei dat hij niet op de PSOE zou stemmen als Sánchez aan de macht bleef, maar het is meer dan dat.

Sánchez trok gisteren een stippellijn. Hij verdedigde het presidentschap van José Luis Rodríguez Zapatero en verklaarde dat beiden de twee schoonste regeringen in de democratie hadden geleid. Hij liet González' regering onmiddellijk buiten beschouwing. Hij erkende zijn prestaties en zijn vermogen om het land te transformeren, maar "op het gebied van corruptie was hij niet perfect". Dit was geen terloopse toespeling, maar eerder een wederzijdse vermelding van enkele schandalen die tot de val van González hebben geleid, zoals de zaak-Roldán of die van de gouverneur van de Spaanse centrale bank. Dat PSOE-congres van oktober 2021, dat met de omhelzing van de huidige leider (nog steeds met mondkapjes) met González en Zapatero (en Adriana Lastra, later afgezet door Santos Cerdán), is begraven. Sánchez probeert de volgende stap op de stippellijn te schetsen...

Het amendement voor Felipe González is tevens een amendement voor de PSOE, die bereid zou zijn Feijóo te investeren.

González heeft het beleid van de huidige socialistische leider al lang in twijfel getrokken. Hij deed dat zowel ironisch ("Ik ben het vaker met Pedro Sánchez eens geweest dan Pedro Sánchez met zichzelf: maar ik heb gewoon geen tijd om me aan zijn veranderingen aan te passen") als diepgaander (bijvoorbeeld tegen de amnestiewet, die hij beschouwt als een "daad van politieke corruptie", een "ware schending van de spelregels, van de rechtsstaat"). Dat Sánchez hier zo'n last van heeft, bleek wel uit de laatste federale commissie, toen hij verklaarde: "Als ik vertrek, zal ik een lid zijn dat mijn secretaris-generaal zal steunen." Maar dit is niet alleen een kwestie van persoonlijke affiniteiten, maar ook van strategische meningsverschillen binnen de PSOE.

Feijóo heeft er vertrouwen in dat de verkiezingsuitslag hem in staat zal stellen te regeren zonder Vox in de regering op te nemen. Om de benoeming te verkrijgen, aangezien een absolute meerderheid onwaarschijnlijk is, zou hij zich tot Santiago Abascal kunnen wenden, maar hij zou dat ook met de PSOE kunnen doen als die partij zonder Sánchez in een interne crisis zou belanden. De PP versterkt de protesten van kritische socialisten om een ​​beweging in die richting te stimuleren.

De traumatische federale commissie van 2016, waaruit hij tweeënhalf jaar na de teugels onder druk van zijn eigen partij te hebben overgenomen, ontslag nam, is gegrift in Sánchez' intense politieke leven. Hij hield vol dat "nee nee betekent nee", dat wil zeggen dat hij Rajoy het presidentschap weigerde, terwijl de PSOE zich onthield. De interne oorlog werd ontketend door uitspraken van González, die zei dat hij zich "misleid" voelde door Sánchez omdat hij hem had beloofd zich te onthouden.

Toen Sánchez de partij weer in handen kreeg, waren er ups en downs over de te volgen koers, waaronder nachtmerries over regeren met Pablo Iglesias of het bereiken van een akkoord met Ciudadanos. Maar zodra de coalitieregering met Unidas Podemos was gevormd, en nog meer na de pacten met ERC, smeedde Sánchez allianties met links, nationalisten en onafhankelijkheidsstrijders, en zette hij de toon voor een socialistische partij die zichzelf progressief en plurinationaal noemt. En dat heeft hij met de hulp van Zapatero gedaan.

Naarmate deze strategie meer voet aan de grond krijgt ("van de nood een deugd maken"), is de kloof met wat González vertegenwoordigt groter geworden. Wat er nu in de PSOE op het spel staat nu Sánchez zwakker is, is of een terugkeer naar de oude strategie de weg vrijmaakt. Gisteren gaf hij met zijn amendement op González opnieuw een signaal aan zijn partij: "Nee is nee."