Een verjaardagsfeestje

Alberto Núñez Feijóo beleeft het congres van zijn dromen. Zoiets als een verjaardagsfeestje waar elk detail is ontworpen om de hoofdpersoon te plezieren en tevreden te stellen. Niets kan zijn vreugde en overtuiging overschaduwen dat hij een werkelijk bijzonder persoon is. Geen van de klassieke ergernissen die een congresviering kunnen ontsieren – het bittere ideologische en organisatorische debat, de ontevredenheid, de critici, de twijfelaars, of gewoon irritante mensen – zijn aanwezig of verwacht. Alleen de verheffing van de leider en de afkortingen. En ook een collectieve overtuiging die de sfeer doordringt: Pedro Sánchez heeft nog twee nieuwsuitzendingen te gaan, misschien wel drie.

Feijóo heeft de loterij gewonnen. Niet de hoofdprijs, want daarvoor moet je een verkiezing winnen, betrokken zijn en in het Moncloa-paleis belanden. Maar hij heeft wel degelijk een royale prijs gewonnen. Dat je congres samenvalt met het slechtste politieke moment van je tegenstander, is meer dan je kunt wensen. En dat verklaart waarom er op de openingsdag gisteren meer over de PSOE en Pedro Sánchez werd gesproken dan over de PP.

Elk detail van dit congres is ontworpen om de hoofdpersoon tevreden te stellen.

Gisteren was de dag van Alberto Núñez Feijóo's openingsoptreden. En ze waren het allemaal over één ding eens: de PP is niet uit op wraak en begaat geen sektarisme van een andere aard dan dat van de PSOE. De voorzitter van het congres, Xavier García Albiol; de aftredende secretaris-generaal, Cuca Gamarra; en de voormalige premiers José Maria Aznar en Mariano Rajoy, allen zonder uitzondering, drongen aan op de noodzaak om de muur die Pedro Sánchez tussen de Spaanse bevolking heeft opgetrokken, te slechten, bruggen te bouwen en vanuit een centrale positie te regeren.

Om eerlijk te zijn, zoveel verwijzingen naar bruggen, coëxistentie en het slopen van muren passen niet bij de agressiviteit van sommige toespraken, met name die van Aznar, die geen enkele zin gebruikte die geen sneer was naar het Sanchismo of de soevereiniteit. Hij maakte van zijn toespraak een socialistische en nationalistische vleesmolen. Maar hij oogstte het meeste applaus en hield zich niet in. In gewoon Nederlands: nee tegen een plurinationaal Spanje, nee tegen federalisme en nee tegen Spanje als natie van naties. Als Aznar Aznar speelde, speelde Rajoy Rajoy. Serener, minder agressief, maar even hard van hart.

Lees ook

De centrale stelling die de PP op dit congres wil uitdragen, is deze: Spanje zinkt, en alleen de PP en Alberto Núñez Feijóo kunnen het redden. Dit is een nationale noodsituatie: wij of het einde van de wereld. Een oproep, alsof we al campagne voeren, aan elke nuttige kiezer die het Sanchismo wil omverwerpen. Van rechts tot links, inclusief het centrum. Dus, laat VOX maar zitten. Waar het om draait, is het creëren van een denkbeeldige situatie waarin Feijóo alleen kan regeren, of met minimale steun. Want tussen hem en het einde van de wereld kiest het Spaanse volk hem massaal, met een overweldigende meerderheid. Een goed plan. Behalve dat VOX bestaat.