De kracht van Joan Laporta

Er zijn mensen die zeggen dat Catalonië terug is. Maar het is overduidelijk dat Joan Laporta het gedaan heeft. Hij heeft de scene nooit echt verlaten, maar nu, halverwege 2025, heeft hij zijn ware aard herontdekt: de combinatie van dramatische kracht, meeslepende dialogen en oprechte gebaren die veel verder reiken dan alleen Barcelona. Barça heeft gewonnen en daarmee heeft Laporta opnieuw gewonnen. Maar bovenal is het een overwinning van persoonlijkheid, leiderschap en verhaal.

De Laporta die in de kleedkamer lacht en samen met spelers en trainers staat, herinnert ons onherroepelijk aan die jonge voorzitter van 2003 die met precies de juiste hoeveelheid aimabele brutaliteit orde, visie en passie bracht in een club die destijds ook aan het herstellen was. Met een stijl die gemak, een vleugje provocatie, maar ook, wanneer nodig, goede manieren en een nuchtere aanpak combineert, beschikt de leider van de Blaugrana opnieuw over een kracht die voetbal uitdaagt en overstijgt.

Het land mist ook het soort enthousiasme dat je doet glimlachen als je wint.

Want terwijl Laporta zijn kalmte herwint en hoop uitstraalt, lijkt het Catalaanse politieke landschap sluimerend en verdoofd. Gisteren herhaalde de minister van het presidentschap, Félix Bolaños, in een interview met La Vanguardia het mantra dat "Catalonië terug is" en betoogde dat we nu een beleid van "absolute normaliteit" ervaren. Ik zei het als een succes. En voor velen is dat ook zo. Maar voor veel anderen staat deze normaliteit wellicht gelijk aan routine, voorspelbaarheid en een gebrek aan energie. Een rustige ruimte, dat wel, maar het mist een ontroerend verhaal.

In dit Catalonië waar alles al geregeld lijkt te zijn, waar de socialisten vanuit het centrum het regionale beleid voeren en hun blik op Madrid gericht is, lijkt Laporta's levendige en krachtige verhaal belangrijker dan ooit. Niet om het zo maar aan het parlement over te brengen (omdat politiek niet over Barça gaat en dat jaren geleden ook al is geprobeerd, maar niet echt werkte), maar om te benadrukken dat leiders met charisma, gedrevenheid en het vermogen om enthousiasme te wekken nog steeds hun plaats kunnen hebben, vooral in de Catalaanse politiek die heen en weer beweegt tussen inertie en ontgoocheling.

Enerzijds wordt ERC geplaagd door een turbulente interne dynamiek die, gebaseerd op strategische verdraaiingen en een herhaaldelijk mislukte poging om zichzelf te presenteren als een verantwoordelijke bestuurspartij, uiteindelijk haar vermogen om emoties op te roepen heeft verstoord. Junts probeert daarentegen het verhaal van de confrontatie levend te houden, maar doet dat met een leider, Carles Puigdemont, die nog steeds niet naar huis kan terugkeren. De amnestiewet die dit mogelijk zou moeten maken, wordt nog steeds niet gehandhaafd. Vanuit dat standpunt is het moeilijk om normaliteit of uitzonderlijkheid te definiëren.

Lees ook

Ondertussen vult Laporta een leegte in dit vacuüm van discursieve en emotionele kracht. Misschien onbedoeld en vanuit een sportief oogpunt. Maar zijn stijl sluit aan bij een deel van de Catalaanse samenleving. Omdat het land niet alleen stabiliteit nodig heeft. En af en toe is er een goed geregisseerde illusie nodig, het soort dat je uitnodigt om hardop te dromen. Of zoals Laporta: glimlach terwijl je wint.