De aanpak

Sinds Plato de beroemde metafoor van het 'schip van staat' beschreef, zijn politici dol op vergelijkingen met zeelieden. Waarschijnlijk omdat ze makkelijk te begrijpen zijn, ook al hebben ze soms fatale gevolgen.

Artur Mas, een zeeliefhebber, maakte hier enigszins misbruik van. Toen hij met Zapatero over het Autonomiestatuut onderhandelde, verklaarde de leider van de CiU dat hij het vrachtschip naar de haven had gebracht. Het enige wat nog restte, was de lading via een referendum te lossen om de overeenkomst te ratificeren. Op dat moment verliet ERC het schip. Later, toen hij president van de Generalitat (Catalaanse regering) werd, nam Mas zelfs een stuurwiel mee naar huis, een geschenk van zijn vader, om hem aan de koers te herinneren. Toen hij aan het onafhankelijkheidsproces begon, pochte hij over de reis naar het langverwachte Ithaca, die op een gegeven moment op een "botsingskoers" kwam te liggen en uiteindelijk het schip – de partij, de regering en de pro-onafhankelijkheidsstrategie – tegen de rotsen deed botsen (je kunt de schuld voor de schipbreuk aanwijzen).

Pedro Sánchez is meer een type voor de drogere kant. Hij had nog nooit zulke mediterrane toespelingen gemaakt tot 12 juni, toen hij naar het hoofdkwartier van de PSOE ging om zijn excuses aan te bieden voor zijn vertrouwen in Cerdán en Ábalos. Daar liet hij doorschemeren dat hij niet van plan was af te treden en noemde hij zichzelf "de kapitein" van het socialistische schip. Gisteren was hij explicieter : de kapitein verlaat het schip niet, zo betoogde hij, wanneer de zee ruw is (en dreigt te zinken, zou je kunnen zeggen). In lijn met wat hij vrijdag tijdens een feministisch protest uitsprak, toont Sánchez zijn overtuiging dat zijn aftreden de slechtst mogelijke oplossing zou zijn, omdat het een crisis binnen de PSOE zou veroorzaken die zo diep zou zijn dat het zou leiden tot een eindeloze tocht door de woestijn.

Uit deze these volgt dat de socialistische leider de zaken slecht ziet wanneer hij om zich heen kijkt en geen overtuigende vervangers vindt. Velen in zijn entourage zijn om diverse redenen uit de boot gevallen (het abrupte vertrek van Francisco Salazar gisteren is geen geringe prestatie voor Sánchez), en de slijtage heeft nu al invloed op het imago van de president, die op dit punt waarschijnlijk zelfs zijn eigen schaduw niet zou moeten vertrouwen. De toespraak van gisteren voor de federale commissie slaagde er niet in de geest te wekken die de partij nodig heeft om een ​​comeback te maken.

De verwachtingen voor het federaal comité waren hooggespannen, maar Sánchez zelf gaf in zijn toespraak toe dat hij zich ervan bewust was dat zijn aankondigingen voor veel socialistische activisten en kiezers teleurstellend zouden zijn. Zonder wonderen gaven de aanwezigen zich over aan de catharsis, en niemand wilde buitengesloten worden. Van muiterij was geen sprake; de ​​meerderheid steunde de kapitein, ondanks enkele klachten, met name vanuit het feministische kamp.

Sánchez ziet zichzelf als de enige aanvoerder die een dodelijke ineenstorting van de PSOE kan voorkomen.

De leider van de PSOE probeerde zijn aanhangers ervan te overtuigen dat zijn veerkracht en moedige karakter hem de beste kapitein maken in tijden van extreme onzekerheid om het schip te verdedigen tegen de aanstaande parlementsverkiezingen. Daarmee gaf hij de boodschap af dat hij ook de meest gekwalificeerde persoon is om te beslissen wanneer deze verkiezingen gehouden moeten worden, aangezien het zeer moeilijk te geloven is dat de ambtstermijn verstreken zou kunnen zijn.

De laatste voorbereidingen voor de enterpartij vonden een paar kilometer verderop plaats, in Hal 10 van Ifema, waar de Volkspartij (PP) een glimmend schip in gereedheid bracht, terwijl de bemanning en de leiders van het schip haren in zee gooiden. De PP is net zo onneembaar als de Macedonische falanx wanneer ze hun doelwit zien naderen. Alberto Núñez Feijóo kreeg steun van de voormalige presidenten Aznar en Rajoy, die hem zelfs durfden te omhelzen na een virtuoze oefening in geheugenverlies, de eerste vanwege zijn pacten met nationalisten en de laatste vanwege het Gürtel-schandaal. Noch het gebruikelijke onbevangen protagonisme van Isabel Díaz Ayuso, noch de Numantiaanse veerkracht van Alejandro Fernández horen thuis op dit congres. Geen van beiden zal de feestvreugde bederven wanneer de wedstrijd op het punt staat gewonnen te worden. Feijóo hoeft zijn aanvoerderschap niet op te eisen, want niemand zal het vandaag betwisten.

Feijóo roept zichzelf uit tot erfgenaam van het ‘reformistische centrum’ Aznar van 1999

De PP-congressen zijn teruggekeerd naar de pracht en praal van het Aznar-tijdperk. Futuristische podia in elektrisch blauw om de leider voort te stuwen. De tekst is minder belangrijk dan de muziek. Toch droeg Feijóo's toespraak bij aan de euforie en wist hij het publiek meermaals op te jutten. Hij beloofde reinheid, een einde aan sektarisme, en verklaarde zichzelf een reformistische centrist, zoals Aznar het in 1999 omschreef.

Voor meer specifieke details, zie het politieke rapport . Het bevat een amendement op het verleden: "Het kader van bevoegdheden kan geen bazaar zijn waar parlementaire meerderheden worden gekocht." Tegelijkertijd stelt het dat "alles wat de Grondwet en de wetten toestaan, besproken kan worden, en met allen die bereid zijn zich eraan te houden", wat wat dubbelzinniger is. Wetten worden immers gehandhaafd, maar ze kunnen wel worden gewijzigd.

Het politieke rapport is interessant vanwege wat het zegt en wat het weglaat. De eerste en meest opvallende zijn alle voorzorgsmaatregelen voor het geval de Catalaanse onafhankelijkheidsbeweging weer op gang komt en "ze het opnieuw doen". Zo beloven ze de misdaad van opruiing opnieuw in te voeren en illegale referenda op te nemen in het Wetboek van Strafrecht, naast het verbieden van gratieverlening aan veroordeelden voor terrorisme, corruptie, aanvallen op de territoriale integriteit van de staat of de constitutionele orde. Maar merkwaardig genoeg wordt er niets gezegd over het intrekken van de amnestiewet. Gaat de PP ervan uit dat dit al is gebeurd en dat Carles Puigdemont terug is in Girona? Is dit een schone lei?

Lees ook Sánchez en verwachtingen Lola García

Terwijl Feijóo die vragen onbeantwoord liet, legde Aznar de puzzelstukjes op hun plaats en insinueerde dat Sánchez de gevangenis in zou moeten gaan voor zijn contacten met de separatisten. Als de leider van de PSOE zich als kapitein presenteert, ziet Aznar hem ongetwijfeld als een piraat en twijfelt hij er niet aan dat de PP degene is die het recht verdient om het land van een dergelijke dreiging te bevrijden.

Met deze voorraden maakt Feijóo zich klaar om aan boord te gaan.