La Masia is een droom

Soms, als ik een artikel moet schrijven waar ik 's nachts wakker van lig, dan lig ik er ook écht wakker van. Ik word midden in de nacht wakker, pak mijn overlevingspakket van mijn nachtkastje, een Bic-pen en een notitieblok en schrijf in mijn slaap ideeën op die ik de volgende dag meteen verwerp als absurd en beschamend tegelijk en zeker niet publiceerbaar. Maar deze keer heeft Flicks Barça, waarover ik hier moet schrijven, mijn angst voor spot weggenomen door hen te volgen, omdat hun essentie risico is. Dus daar gaan we. Laten we consequent zijn.

Half slapend heb ik het lichaam van Angus Young toevertrouwd aan wat wij als “geluk” beschouwen. Ik stelde me voor hoe hij rondrende, gekleed als een schooljongen, tokkelend op de snaren van zijn gitaar, maar toch het risico liep betrapt te worden omdat hij, ondanks zijn achternaam, ouder is: hij is 70 geworden. En ik betrap hem. Geluk is een van de belangrijkste factoren om een ​​buitengewoon fenomeen op gang te brengen, en dit is er één van. Achter grote gebeurtenissen schuilt altijd toeval. Stefan Zweig (de overgang van Angus Young naar Zweig bevestigt dat ik nog steeds slaperig ben) beschrijft dit op een prachtige manier in zijn boek Stellar Moments of Humanity ; Veertien historische miniaturen , een verzameling gebeurtenissen die de wereld zoals wij die kenden, veranderden door een reeks omstandigheden, waaronder toeval als een beslissende factor.

Dit team dwingt ons om anders te schrijven, want dat verdienen degenen die ons veranderen.

En dan, als ik wat wakkerder ben, vraag ik mezelf af: wat deed Messi in vredesnaam toen hij Lamine Yamal als baby in bad waste? Hoe is Cubarsí, de zoon, kleinzoon en achterkleinzoon van timmermannen uit het kleine stadje Estanyol, zo'n goede voetballer geworden? Wat zag Xavi in ​​Fermín als je bij een uitleenbeurt aan Linares nooit meer terugkomt, omdat dat nog het meest lijkt op een sportieve opstelling? Welk intuïtief materiaal gebruikt Joan Laporta om het goed te doen met Rijkaard, Guardiola en nu, onverwachts, Hansi Flick?

Dit is de openbaring van een Barça dat wordt gekenmerkt door werk, inspanning, brutaliteit, toewijding en het bewuste streven naar een revolutionaire verandering in het internationale voetbal, maar dat we niet los kunnen zien van magie en geluk, niet als oncontroleerbare aspecten die afbreuk doen aan de verdiensten van het team, maar juist het tegenovergestelde: ze fungeren als een vermenigvuldigingsfactor voor de fascinatie die wordt gegenereerd door de manier waarop het zich uitdrukt en speelt. De onverklaarbaarheid van wat er gebeurt, spreekt ons nog meer aan omdat we, laten we eerlijk zijn, niet zulke hoge verwachtingen hadden.

Er is nog meer. Ze vormen een bende. Ze zijn beledigend jong, onbevangen, onverschrokken en vriendelijk. Onbewust brengen ze een boodschap over die ontploft in het aangezicht van opkomende bewegingen die diversiteit ontkennen. Dit Barça heeft het allemaal. De Noord-Afrikaanse grootmoeder van Lamine Yamal, die Catalaans spreekt terwijl ze luistert naar de rapverzen van de bad boy Morad, vermengd met de nostrada- band van de Oques Grasses, die meer naar Cubarsí neigen; Balde's Afrikaans-Caribische claim; Fermín met een Catalaans accent vanwege zijn diepe Andalusische karakter. Dat moet toch wel weinig goeds betekenen voor Aliança Catalana en Vox (het team van Lamine Yamal en Nico Williams won de Eurocup, wat een teleurstelling, twee zwarte mensen), want de spelers zouden meteen van kant wisselen als ze de twee aan zagen komen. Ze zijn bevooroordeeld en brengen de angst voor de ander over, terwijl ze zelf het homogene en gevaarlijke team vormen.

Dit gemengde, transversale, verenigde team, gesmeed in La Masia, is verbonden met de grote Barça-spelers die hun geboorte in de jeugd hebben meegemaakt en daar de wortels en de stam van hun immense toekomst hebben zien groeien: Puyol, Xavi, Iniesta, Valdés, Piqué, Busquets, Guardiola, Messi... De omstandigheden zijn opnieuw goed om de basis van Barcelona uit te breiden en een wereldwijd bekeringsstreven te bevorderen dat zichzelf verkoopt. Zij zijn de koningen van het enthousiasme. Jongens en meisjes dragen het Blaugrana-shirt op straat, hun ouders hebben weer contact met elkaar en grootouders beheersen hun aanhoudende defaitisme, overmand door de storm en het plezier. Waarom lijden?

De volgende dag word ik wakker en besef ik dat Hansi Flick geen fictief personage is, na een vreemde, slapeloze nacht. Laten we dromen, laten we gevoelig zijn voor wat er gebeurt. Af en toe voelt het goed om te schrijven zonder angst om fouten te maken, en om over de schutting te springen van het vooraf vastgestelde beeld en de gelijkenis van dit geweldige team.