De regering verwacht dat Sabadell met een dergelijke stap het mislukken van het overnamebod zal bespoedigen.

In de aanhoudende strijd over de toekomst van Banc Sabadell verwachten beide partijen van elkaar dat ze specifieke maatregelen nemen om het vijandige overnamebod van BBVA te belemmeren of te vergemakkelijken.

De regering van Pedro Sánchez, die onderzoekt welke maatregelen genomen moeten worden, heeft Josep Oliu, voorzitter van Sabadell, laten weten dat een aandeelhoudersbeweging, waarbij een kerngroep wordt opgericht die de bank beschermt tegen ongewenste aanvallen, het blokkeren van het overnamebod van Carlos Torres' BBVA aanzienlijk zou vergemakkelijken. En het zou de politieke kosten verlagen. Een expliciete boodschap die op het hoofdkantoor van de Catalaanse bank werd ontvangen en geanalyseerd, zou ertoe kunnen leiden dat Oliu het verlies van een deel van de controlerende macht die hij momenteel heeft, accepteert.

Mensen die dicht bij de bank staan, beweren dat het probleem met de door BBVA voorgestelde fusie is dat deze een negatieve invloed heeft op het algemeen belang, en niet alleen op de concurrentie; het elimineert een bank die functioneert en het bedrijfsleven bedient. En vanuit dat perspectief moet de overheid haar rol pakken en het overnamebod blokkeren.

Als voorbeeld wordt het recente besluit van de Italiaanse regering genoemd om extreem strenge voorwaarden op te leggen aan Unicredito bij haar overnamebod op Banca Popolare di Milano (BPM). Een van de maatregelen is dat het bedrijf zijn Russische dochteronderneming binnen negen maanden moet verkopen (met verzekerde verliezen van miljoenen dollars) en dat het hoge publieke en private kredietniveaus moet handhaven. Unicredito heeft nog geen commentaar gegeven, maar de kans is groot dat het de handdoek in de ring gooit.

Heropening van de contacten met Unicaja uit Malaga of opening ervan met Abanca uit Galicië: mogelijke scenario's

In het geval van Spanje is de regering van mening dat Sabadell achterop is geraakt bij de kleine groep grote banken – Santander, BBVA en CaixaBank – en voortdurend blootgesteld is aan vijandige biedingen, zowel Spaanse als buitenlandse, als Sabadell zijn aandeelhouderschap niet versterkt. Dat is precies wat Torres nu heeft gedaan. De enige oplossing zou zijn om het oorspronkelijke probleem op te lossen. Momenteel zijn de twee grootste stabiele aandeelhouders van Sabadell de Mexicaan David Martínez Guzmán en de verzekeringsmaatschappij Zurich, elk met een belang van ongeveer 4%.

Welke opties heeft Sabadell om nu een transactie uit te voeren die strengere voorwaarden mogelijk maakt voor het overnamebod dat de overheid binnen ongeveer twee maanden zal opleggen en daarmee zal dwarsbomen?

De geraadpleegde bronnen wijzen op drie mogelijkheden: een fusie met het in Malaga gevestigde Unicaja, een fusie met het Galicische Abanca of de opkomst van een nieuwe aandeelhouder die via directe aankopen op de markt een aanzienlijk belang in Sabadell zou verwerven.

De Spaanse wet legt aan de bestuurders van een bank of een vennootschap die het voorwerp is van een overnamebod, de zogenoemde 'passiviteitsplicht' op. Deze verplichting verbiedt hun bestuurders onder andere om 'handelingen te verrichten die gericht zijn op het aanmoedigen van de aankoop' van aandelen door derden. Dat wil zeggen: op zoek naar nieuwe partners.

De directie verzoekt de Catalaanse bank haar aandeelhoudersbasis te versterken om de strijd aan te gaan met BBVA.

Er wordt nog meer gediscussieerd over het juridisch kader voor het onderhandelen over een fusie, die in ieder geval door een aandeelhoudersvergadering moet worden goedgekeurd. Om succesvol te zijn, zou de wederpartij van Sabadell akkoord moeten gaan met het waarderen van de aandelen tegen de huidige prijs, die al is opgedreven door het overnamebod van BBVA. Oliu kon zijn huidige aandeelhouders niet vragen een lagere prijs te accepteren.

De bankier, die al voorvoelde wat er ging gebeuren, bestudeerde de deal met Unicaja nog voordat het overnamebod van BBVA op tafel lag. De bank uit Malaga raakte verwikkeld in een bestuurscrisis na de fusie met Liberbank in de zomer van 2021. Deze crisis werd pas in de zomer van 2023 te boven gekomen, toen Isidro Rubiales werd benoemd tot CEO en José Sevilla tot president, laatstgenoemde in april vorig jaar, slechts een maand voor het overnamebod van BBVA.

In dit verband heeft de Andalusische bank besloten niet door te gaan met de onderhandelingen en heeft zij de aanpak van Oliu verworpen. Bovendien was een van de voorwaarden voor elke transactie dat het hoofdkantoor van een hypothetische toekomstige bank in Malaga gevestigd moest worden. Dat was toen voor Oliu acceptabel, aangezien Sabadells hoofdkwartier nog in Alicante was, maar nu niet meer, aangezien hij is teruggekeerd naar Catalonië; Het is niet langer denkbaar of mogelijk om een ​​nieuwe oplossing voor te stellen. Als de fusie had plaatsgevonden, zou de hoofdaandeelhouder van Unicaja, de bankenstichting Bancaja, zo'n 10 tot 15% van de gefuseerde bank in handen hebben gehad.

In het geval van de Galicische Abanca is er niets gebeurd. De bank, een historisch resultaat van de fusie van Galicische spaarbanken, heeft als grootste aandeelhouder de Spaans-Venezolaanse investeerder Juan Carlos Escotet, die 85% van de aandelen in handen heeft. Dit laatste percentage zou het bedrijf recht geven op een zeer hoog aandeel, tot wel 25%, in het geval van een fusie met Sabadell.

Als voorbeeld noemt de Catalaanse bank de strenge voorwaarden die Meloni aan Unicredito stelde bij haar overnamebod op BPM.

De geschiedenis van Banc Sabadell kan sinds Oliu in 1999 president werd, worden samengevat in twee belangrijke nevendoelstellingen: groeien en een plek veroveren op het podium van de giganten van het Spaanse financiële stelsel en, in de tussentijd - of als garantie voor het geval dat eerste niet lukt - een stabiele kern van aandeelhouders opbouwen die andere, grotere concurrenten ervan moet weerhouden om de bank via een vijandige overname op te slokken.

De bankier uit Vallecas heeft beide doelen niet bereikt, hoewel hij er prat op kan gaan dat hij bijna twintig jaar lang aan de omhelzingen van diverse Spaanse en buitenlandse banken is ontsnapt. Van Isidro Fainé's La Caixa tot de meer recente, twee keer, Torres' BBVA.

Onderweg maakte hij Sabadell bekend; Het absorbeerde een lange lijst van banken (Asturias, Guipuzcoano, Atlántico, Lloyds); Het bedrijf kreeg nog meer faillissementen toen de vastgoedzeepbel barstte (de Valenciaanse CAM betekende een grote stap voorwaarts) en probeerde de sprong naar het internationale bankwezen te wagen in de VS en het Verenigd Koninkrijk.

Aandeelhoudersovereenkomsten zoals die van Josep Vilarasau's La Caixa, die begin deze eeuw 15% van de bank uit Valles in handen kreeg in ruil voor een overdracht aan de Asturiër Herrero, behoren al lang tot het verleden. Hij sloot zich ook aan bij een deel van de rijkste burgerij van Barcelona (José Manuel Lara, Isak Andic, Joaquín Folch-Rusiñol), die vanwege de financiële crisis van 2008 alles op alles zetten om het bedrijf te financieren. Uiteindelijk ging hij op zoek naar nieuwe partners in het buitenland, in Mexico en Colombia. Maar uiteindelijk slaagde hij er niet in een kern te stabiliseren die onafhankelijkheid zou garanderen.

De managers van Sabadell beweren dat de wettelijke 'plicht tot passiviteit' hun handelingsvermogen beperkt.

Torres' BBVA-aanval, die allesbepalend is voor het leven, is gebaseerd op deze zwakte. Meer dan de helft van het kapitaal van Sabadell is in handen van zogenaamde institutionele beleggers, beleggingsfondsen en banken. Deze zijn niet geïnteresseerd in het beheer, hebben geen territoriale wortels, zijn niet uit op politieke invloed en werken alleen met ratio's die uit steriele spreadsheets komen. De toekomst van de honderd jaar oude Catalaanse bank ligt grotendeels in hun handen. Naast de individuele retailers zijn deze veel meer geëngageerd.

BBVA roept de regering op zich niet met de transactie te bemoeien, de uitspraak van de CNMC te accepteren en haar bod op Sabadell zonder extra kosten goed te keuren.