'Weapons' (★★★★✩), 'That Summer in Paris', 'Face Me Again' en andere nieuwe releases deze week
Dit zijn de nieuwe films die vanaf vrijdag 8 augustus op het grote scherm te zien zijn:
Beoordelingen★★★★★ meesterwerk ★★★★ zeer goed ★★★ goed ★★ gemiddeld ★ slecht
Wapens ★★★★✩ Geregisseerd door: Zach Cregger Cast door: Julia Garner, Josh Brolin, Alden Ehrenrich, Austin Abrams Productie: VS, 2025 (128 minuten) Horror Cregger bevestigt zijn talentDoor Jordi Batlle Caminal
Barbarian , de vorige speelfilm van regisseur en scenarioschrijver Zach Cregger, was en blijft een van de weinige horrorfilms die echt angst aanjaagt, zelfs angst aanjaagt. Het is moeilijk om de herinnering aan die geheime kelder die de hoofdpersoon die het huis had gehuurd, naar de poorten van de hel leidde, uit te wissen. Die scènes van de sinistere tunnel, verlicht met precies de juiste hoeveelheid licht om de grootste onrust te creëren, deden je slokdarm tintelen: een enorme griezeligheid.
Een still uit de Amerikaanse film 'Weapons'
ONTWERPHet is duidelijk dat de fans reikhalzend uitkeken naar Weapons , de film die zou bevestigen of we daadwerkelijk getuige zijn van een nieuwe meester van het genre. En hij bevestigt het meer dan: Weapons is zelfs beter dan Barbarian , complexer en uitgebreider, speelser en creatiever. De film bevat ook een paar angstaanjagende scènes, maar er zijn meer rustpunten en soms een cynische humor die de kloof markeert tussen terreur en pure delirium (de uiteindelijke climax).
Hoeveel van de plot kunnen we behandelen zonder de pret voor toekomstige kijkers te bederven? Laten we ons beperken tot wat de poster al onthult: "Gisteravond, om 2:17 uur, werd elk kind in de klas van juf Gandy wakker, stond op, ging naar beneden, opende de deur en verdween in de duisternis... om nooit meer terug te keren." Er staan een paar onjuistheden in de zin. Eén daarvan is dat niet alle kinderen in de klas van juf Gandy verdwenen: één verscheen de volgende dag in het lege klaslokaal, en hij is een belangrijk personage.
Vanuit dit suggestieve uitgangspunt hanteert Cregger een structuur die de laatste tijd vaak is gebruikt, maar die hij optimaal hanteert. Het verhaal is opgedeeld in episodes, die elk focussen op een personage uit de typische woonwijk waar het onverklaarbare incident plaatsvond (een vader, de eerder genoemde leraar Gandy, de politieagent die van de leraar houdt, de schooldirecteur, de jongen die niet verdween, een jonge drugsverslaafde die bijna identiek is aan Enric Auquer, enz.), en die dezelfde gebeurtenissen opnieuw bekijkt vanuit verschillende perspectieven en met nieuwe informatie. Het trucje, de duivelse puzzel, werkt perfect en laat je twee uur lang geboeid en met open mond achter door het raadsel. Weapons is briljant, onweerstaanbaar.
That Summer in Paris ★★★★✩ Geregisseerd door: Valentine Cadic Cast door: Blandine Madec, India Hair Productie: Frankrijk, 2025 (77 minuten) Dramatische komedie De Olympische Spelen van eenzaamheidDoor Philipp Engel
De titel, net als de poster hier, zou misleidend kunnen zijn; de film zou kunnen worden aangezien voor een Franse feelgoodfilm of een tienerromance met vuurwerk. Valentine Cadic's debuut past beter binnen de nieuwste golf van Franse indiecinema.
Net als in het hoogtepunt van Justine Triets debuutfilm, De Slag bij Solferino (2013), vermengt de realiteit van het personage zich met die van het historische moment: daar de socialistische overwinning, daar de Olympische Spelen in Parijs, die het decor vormen voor de hele film, vanaf het moment dat Blandine Madec – Bolbec in de fictie, een personage aan wie Cadic al de korte film Les Grandes Vacances had gewijd – in de hoofdstad aankomt, met de hoop, die al snel de bodem in wordt geslagen, om de gebeurtenissen te zien waaraan de zwemster die haar inspireert, Béryl Gastaldello, meedoet. De zachte, subtiele humor, doordrenkt van humanisme en een liefde voor singulariteit, doet denken aan Guillaume Brac (All Aboard!), Cadics leermeester, en doet misschien ook denken aan de Parijse melancholie van Mikhaël Hers (Mijn leven met Amanda).
Een still uit 'That Summer in Paris' van regisseur Valentine Cadic
GVA / Europa PressZoals u ziet, is de film misschien niet door drie of vijf miljoen Fransen gezien, maar hij behoort, in de ogen van de meest doorgewinterde critici, tot de grootste van de recente Franse cinema. Het is duidelijk dat de film veel te danken heeft aan de innemende antiheldin, gespeeld door Madec, een weinig aantrekkelijk, ietwat onhandig en nogal eenzaam meisje dat geleidelijk de vooroordelen van de kijker overwint: hoewel ze naïef en overdreven behulpzaam lijkt, bewijst Blandine ook dat ze een eigen persoonlijkheid heeft, meer nobelheid dan gemiddeld en een levensstijl die beantwoordt aan wat ze werkelijk nodig heeft. Maar de intelligentie van de immersieve film, evenals de fantastische cast van bijrolspelers die haar ondersteunen – onder wie de geweldige India Hair ( Three Friends ) – zijn er ook verantwoordelijk voor dat deze trieste "Ray-Verdiaanse" komedie een van de meest verfrissende sensaties is geworden voor cinefielen die hun toevlucht blijven zoeken in bioscopen met airconditioning.
The Karate Kid: Legends ★★✩✩✩Geregisseerd door: Jonathan EntwistleCast door: Jackie Chan, Ben Wang, Ralph MacchioProductie: VS, 2025 (94 minuten) Actie SjabloonbioscoopDoor J. Batlle
Dit is een product exclusief gemaakt voor fans van The Karate Kid, uitgebracht in 1984. Na sequels, duizenden variaties, revivals en televisie-uitgaven, herneemt de saga nu het personage dat Jackie Chan in 2010 speelde en Ralph Macchio, de hoofdpersoon uit de originele titel, wiens plot schaamteloos wordt herhaald met behulp van een sjabloon, met een verplichte hommage aan de emblematische Pat Morita. Simpel, voorspelbaar van begin tot eind en redelijk effectief.
Ben Wang, Jackie Chan en Ralph Macchio in een still uit 'Karate Kid: Legends'
Columbia PicturesDoor P. Engel
Als ik in 2003 een neo-grunge pre-tiener was geweest, had ik Freaky Freak misschien wel gewaardeerd, ondanks het zeer middelmatige dramatische gebruik van... Baby One More Time (sorry, Britney), en ik had genoten van het vervolg, dat meezong met mijn pre-tienerdochter , een K-popfan . Maar er is iets misgegaan in de vergelijking. Altijd in het voordeel van Lohan en Curtis, maar voordat de ietwat emotionele muzikale finale arriveert, een geüpdatete echo van de vorige, voelt wat eraan voorafgaat als een routineuze en ouderwetse revival.
Jamie Lee Curtis en Lindsay Lohan in een scène uit 'Put Yourself in My Shoes Again'
Walt Disney PicturesDoor P. Engel
Daisy Edgar-Jones en Jacob Elordi, die beroemd werden met twee onconventionele series als Normal People en Euphoria , lijken gedoemd tot een gekwelde seksualiteit. In deze queer kijk op de buitenwijken van de jaren 50 belichamen ze twee persoonlijkheden die niet passen in de droom van een klein huis met een tuin en wanhopig hun weg proberen te vinden. Het is geen meesterwerk zoals dat van Haynes, maar het is wel een elegant motel waar je even moet stoppen als je op weg bent naar Carol of Far From Heaven.
Mijn favoriete dessert ★★★✩✩Geregisseerd door: Maryam Moghadam en Behtash SanaeehaCast door: Lili Farhadpour, Esmaeel MehrabiProductie: Iran, 2024 (97 minuten) Komediedrama Weduwe uit Iran zoekt...Door P. Engel
Daisy Edgar-Jones en Jacob Elordi, die beroemd werden met twee onconventionele series als Normal People en Euphoria , lijken gedoemd tot een gekwelde seksualiteit. In deze queer kijk op de buitenwijken van de jaren 50 belichamen ze twee persoonlijkheden die niet passen in de droom van een klein huis met een tuin en wanhopig hun weg proberen te vinden. Het is geen meesterwerk zoals dat van Haynes, maar het is wel een elegant motel waar je even moet stoppen als je op weg bent naar Carol of Far From Heaven.
Een still uit de Iraanse film 'My Favorite Dessert'
Filmsazane JavanDoor Salvador Llopart
Een bittere, bittere film met een zwarte komedie-inslag, waarin een anekdote – een zogenaamd winnend lot – het ergste losmaakt in de betrokkenen (en dat zijn er velen) bij de gebeurtenis. De personages, beter gezegd, zijn twee vrienden die eigenlijk geen vrienden zijn; hun partners, die dat ook niet zijn; en een zondebok. Het begint allemaal rond een tafel en eindigt als de rozenkrans bij zonsopgang. Het toeval wordt geforceerd; situaties worden onmogelijk en er wordt te veel geschreeuwd om te komen waar je vanaf het begin al een vermoeden van hebt: de voorspelde moraal.
lavanguardia
