Wijngaarden, tunnels en schandalen: de geheime geschiedenis van de Tombas, pioniers van Mendoza-wijn.

In het hart van Godoy Cruz , meer dan een eeuw geleden, liet een Italiaanse immigrant een onuitwisbare indruk achter op de geschiedenis van Mendoza. Zijn naam was Antonio Tomba , en hoewel hij met lege handen in het land aankwam, transformeerde hij uiteindelijk het productieve, sociale en menselijke landschap van Mendoza .

Tomba, oorspronkelijk afkomstig uit Veneto, Italië , had een jeugd vol moed: als tiener meldde hij zich aan bij de troepen van Giuseppe Garibaldi om te strijden voor de eenwording van zijn vaderland. Maar zijn lot lag ver buiten Europa. Na enige tijd in een fabriek in Genua te hebben gewerkt, besloot hij te emigreren. Het was 1875 toen hij, op 26-jarige leeftijd, in Buenos Aires aan land ging na een reis op het schip América. Het land dat hem verwelkomde, beleefde de opkomst van het agro-exportmodel onder het presidentschap van Nicolás Avellaneda.

Meer dan tien jaar lang verkocht Antonio voedsel aan spoorwegarbeiders, eerst in Buenos Aires en vervolgens in Villa Mercedes. Pas in 1886 vestigde hij zich definitief in Mendoza, waar hij de sprong waagde die zijn leven en dat van een hele provincie zou veranderen.

Met zijn spaargeld opende hij een kleine winkel in een gebied dat nu het hart van Godoy Cruz is. Zijn zakelijk inzicht was zo groot dat het al snel floreerde. Hij trouwde met Olaya Pescara Maure, een vrouw van goede sociale status, wiens familie het land ter beschikking stelde als bruidsschat voor de wijnmakerij die de familie Tomba naar de top van de nationale industrie zou brengen.

Zijn bedrijf groeide verbazingwekkend snel. In korte tijd produceerde het wijnhuis meer dan 60% van de wijn die in het land werd geconsumeerd. Het had vestigingen in Rosario en Buenos Aires en maakte gebruik van voor die tijd geavanceerde technologie: eikenhouten vaten van Nancy, trellisdraad, innovatieve irrigatiesystemen en zelfs een eigen spoorlijn om de druiven van de boerderijen naar het wijnhuis te vervoeren.

Het wijncomplex leek op een klein stadje. Het omvatte reparatiewerkplaatsen, bottelarijen, magazijnen verspreid over het hele land en een indrukwekkende ondergrondse infrastructuur, verbonden door tunnels. Vintage foto's tonen een schijnbaar grenzeloos productie-universum: meer dan 400 vaste medewerkers en duizend tijdelijke krachten tijdens het oogstseizoen. Van de teelt tot het bottelen en de distributie, alles stond onder hun controle.

Naast tafelwijn waagde Tomba zich met succes aan de betere wijnen en verwierf daarmee internationale erkenning: een gouden medaille op de Wereldtentoonstelling van Turijn (1898), een Grand Prix in Londen (1905) en opnieuw een gouden medaille in Milaan (1906). Zijn merken – zoals Luis Tomba claret en Particular Tomba – schreven geschiedenis.

Maar Antonio Tomba's invloed reikt verder dan zijn commerciële genialiteit. Zijn vrijgevigheid liet ook sporen na: hij schonk land aan werknemers en bevorderde belangrijke openbare werken, zoals het Hospital del Carmen. Toen hij ziek werd, reisde hij naar Buenos Aires op zoek naar genezing. Daar werd hij behandeld door Dr. Luis Güemes, kleinzoon van de beroemde leider van Salta, die hem moest meedelen dat hij aan vergevorderde kanker leed. Antonio wilde vervolgens terugkeren naar zijn vaderland om te sterven, maar het lot sloeg hem in op volle zee, kort voor de komst van de 20e eeuw.

Na zijn dood nam zijn broer Domingo de leiding van het imperium over. Maar wat volgde was een bittere familieruzie: Antonio's zoon, Luis, beschuldigde hem van vervalsing van het testament om de erfenis te claimen. Het proces was een schandaal dat de samenleving in Mendoza verdeelde. Hoewel de jongeman de rechtszaak won, was het fortuin al verdwenen door verkeerde beslissingen en oninbare kosten.

De nieuwe generaties van de familie Tomba erfden geen rijkdom, maar wel een naam die nog steeds sterk resoneert. Vandaag de dag leeft die achternaam voort op de tribunes van het stadion waar de club Godoy Cruz Antonio Tomba speelt. En hoewel ze geen loge of speciale zitplaats meer innemen, komen sommige nakomelingen elke zondag langs op de lange stoep, naast de aanmoedigingsgraffiti. Ze kopen hun kaartje net als iedereen, wetende dat hun verhaal ook deel uitmaakt van de geschiedenis van de stad.