Hotelgezeur

Een vrouw heeft zichzelf in de war gebracht door te denken dat dingen met een reden gebeuren. Niet om iets, maar om iets, benadrukt ze. Ik denk na over de nuance. Geloven dat dingen met een reden gebeuren, kan elke ervaring, zo lijkt het, in een soort impuls veranderen. Het probleem is om te achterhalen welke. Zo is ze vandaag de dag, een liefhebber van wartaal, die probeert te begrijpen waarom dit hotelverhaal haar onlangs, op haar prachtige oude dag, overkwam.

Ze verbleef in een hotel in het noorden met indrukwekkende trappen, gordijnen en kroonluchters. De vrouw, een prestigieuze kunstenares en nachtbraker, had het ontbijt gemist en lag vast te slapen. Totdat, in de waas van haar slaap, sirenes haar inslopen en haar wakker maakten. Geschrokken, met haar warrige witte haarbos en haar versleten nachthemd (het meest comfortabele, ook al zaten er al een paar gaten in), keek ze uit het raam.

Terwijl zijn hart sneller klopte, hoorde hij stemmen die hem bevolen om naar een ontmoetingspunt te gaan.

Op straat leek alles normaal. Maar de omroepinstallatie van het hotel waarschuwde voor iets heel ernstigs, wat hij uiteindelijk besefte: brand. Met een bonzend hart hoorde hij stemmen die hem bevolen naar een ontmoetingspunt te gaan, zonder de lift te gebruiken of andere bezittingen mee te nemen dan de hoognodige.

En dus liep ze de gang op, op blote voeten, met haar identiteitsbewijs, haar halfgedragen T-shirt en de douchekap die ze haastig had opgezet om te voorkomen dat de vonken op haar hoofd zouden vallen, omdat ze aan de vonken had zitten denken, ze weet niet waarom. Alsof de douchekap iets had opgelost, zegt ze nu.

Lees ook Mysteriën verzameld Clara Sanchis Mira

Na andere mensen die de trap afdaalden met, toegegeven, bewonderenswaardige rust, zelfs glimlachend, kwam ze aan bij een lounge die het Meeting Point moet zijn geweest. En daar zat ze, met haar hoed op, te wachten op wat er ook maar gedaan moest worden. Ze had nauwelijks tijd om zich te verwonderen over de normaliteit om haar heen, iedereen gekamd, met schoenen en kleren netjes gerangschikt, toen een receptioniste haar blote voeten opmerkte. "Mevrouw," zei hij verbaasd, "dit is een brandoefening voor het hotelpersoneel. Zeg me niet dat we u niet gewaarschuwd hebben," voegde hij eraan toe. En hij omhelsde haar. De vrouw herinnert zich nu dat ze zo blij was dat ze vergat boos te worden. En ze vraagt of ik misschien kan bedenken waar dit verhaal dat haar is overkomen, voor dient."