Wetenschappelijke integriteit, tussen Scylla en Charybdis

Over hetzelfde onderwerp:

Wetenschappelijke integriteit is geen moraal die je tegenover de vijand van het moment kunt gebruiken . Het is een systeem van regels, hulpmiddelen en procedures dat is ontworpen om wetenschappelijke literatuur te corrigeren, de betrouwbaarheid van resultaten te garanderen en de geloofwaardigheid van kennis te beschermen. Maar zodra het een gevechtswapen wordt, zoals het tegenwoordig zelfs in officiële contexten wordt genoemd, ontstaat er een probleem: niet voor fraudeurs, maar voor de wetenschap. De logica is pervers: integriteit wordt niet ingeroepen om fouten te herstellen, maar om mensen pijn te doen. Het geval van de voormalige president van Harvard, die gedwongen werd af te treden na beschuldigingen van plagiaat die al waren onderzocht en niet ernstig werden geacht, laat zien hoe een gepolariseerde ideologische context en een gecoördineerde mediacampagne voldoende zijn om een ​​bibliografische anomalie om te vormen tot een politiek wapen. In andere gevallen worden parlementaire hoorzittingen, anonieme brieven of Substack-berichten gebruikt om individuele onderzoekers te targeten. Deze onderzoekers worden niet gekozen vanwege de omvang van hun overtredingen, maar vanwege hun blootstelling aan controversiële onderwerpen.

Het verhaal is niet nieuw: de tabaksindustrie heeft ons iets geleerd. Al tientallen jaren lang wordt onderzoek naar de schadelijke effecten van roken in diskrediet gebracht door een beroep te doen op ‘methodologische nauwkeurigheid’, door schijnbaar neutrale experts te selecteren en door een hele pseudo-geïntegreerde retoriek te bouwen rond het concept van ‘goede wetenschap’. Recenter zijn vergelijkbare dynamieken waargenomen op het gebied van voeding, klimaat en farmacologie. In al deze gevallen werd de verdediging van de waarheid gebruikt als dekmantel voor economische of ideologische belangen. Maar het probleem is niet alleen wie aanvalt. En het zijn ook zij die zwijgen. Integriteit wordt als wapen ingezet omdat de instellingen die verantwoordelijk zijn voor de bescherming van wetenschappelijke ethiek vaak niet goed functioneren. Universiteiten publiceren ondoorzichtige en niet-conclusieve verslagen, tijdschriften stellen het jarenlang uit voordat ze duidelijk frauduleuze artikelen intrekken, ethische commissies rekken alleen maar de tijd. In veel gevallen gaan de overduidelijke fraudeurs ongestoord door met hun werk: ze publiceren, regisseren en ontvangen geld.

Hier zit hem dus de crux: er zijn vandaag de dag twee tegengestelde polen, die beide dodelijk zijn voor de wetenschappelijke integriteit. Enerzijds de Scylla die wij bewapening noemen: beschuldigingen die zijn omgezet in een instrument van politieke of persoonlijke strijd, vaak gevoerd zonder openbaar bewijs, zonder tegenspraak, zonder grenzen. Aan de andere kant, Charybdis, of straffeloosheid: het systematische onvermogen of de weigering om literatuur te corrigeren, zelfs als fraude evident is, om klokkenluiders te beschermen en recidivisten te stoppen. De echte wetenschap, de wetenschap die gebaseerd is op verificatie en zelfcorrectie, wordt in het midden verpletterd.

In dit vervormde systeem wint noch degene die meldt, noch degene die gemeld wordt. De wetenschappelijke gemeenschap als geheel verliest. Er is sprake van verlies aan transparantie, omdat het lijkt alsof alle onderzoeken door bijbedoelingen worden aangestuurd. Hij verliest het vertrouwen van het publiek, dat via Twitter getuige is van summiere rechtszaken en vervolgens ontdekt dat de universiteiten er niets aan doen. De jonge wetenschap lijdt verlies. Ze moet haar mond houden, ongemakkelijke onderwerpen uit de weg gaan en met onrecht leven alsof het een noodzakelijk kwaad is.

Om onze integriteit werkelijk te verdedigen, moeten we uit deze valkuil stappen . Beschuldigingen moeten een gedocumenteerd, transparant en verifieerbaar pad volgen. Onderzoeken moeten een bepaald tijdsbestek hebben, openbare resultaten opleveren en evenredige sancties bevatten. Instellingen moeten de verantwoordelijkheid nemen om de wetenschappelijke gegevens te corrigeren, niet alleen wanneer het hen uitkomt, en niet alleen wanneer er verontwaardiging over bestaat. En degene die verantwoordelijk is voor fraude en de wet heeft overtreden, zal zich voor de gewone rechter moeten verantwoorden. Maar niemand mag het recht vervangen door een belediging, of het herroepen van het recht door openbare steniging; en het instrumenteel gebruiken van beschuldigingen van schending van de integriteit moet onderdeel worden van het wangedrag waartegen maatregelen moeten worden genomen. Wetenschap heeft behoefte aan nauwkeurigheid en correctie, niet aan wraak en frustratie. En er is meer dan ooit behoefte aan een systeem van integriteit dat zowel in de methodes als in de daden tot uiting komt, en niet alleen in naam en op papier.

Wij moeten Scylla en Charybdis overwinnen .

Meer over deze onderwerpen: