Doom: De donkere middeleeuwen. Een brutale dans tussen innovatie en traditie

In het enorme aanbod van first-person shooters zijn er franchises die een tijdperk hebben gedefinieerd, en " Doom " is daar ongetwijfeld één van. Met "Doom: The Dark Ages " neemt id Software je opnieuw mee naar de hel . Het is een ervaring die niet alleen een eerbetoon is aan de wortels van de saga, maar die het ook naar een hoger niveau weet te tillen met ideeën die wederom een ​​brute, adrenaline-gevulde en spectaculaire sfeer creëren.

De Doom-saga is een mijlpaal in de geschiedenis van videogames : een revolutie in de manier waarop we shooters en digitaal geweld ervaren. Een brute dans die zichzelf ook vandaag de dag nog steeds steeds opnieuw weet uit te vinden, maar toch haar ziel weet te behouden. Het is moeilijk voor te stellen wat ze tegenwoordig nog meer zouden kunnen uitvinden, na het in tweeën splijten van een demon met het schild van een kettingzaag.

Met een verrassende lengte (22 missies die samen goed zijn voor meer dan 20 uur gameplay, en dan hebben we het nog niet eens over de tijd die nodig is om alle geheimen te ontdekken), overtreft deze titel zijn voorgangers duidelijk in omvang. Ook de architectuur van de levels overtreft zijn voorgangers. Deze levels openen zich vaak en gaan verder dan het doolhofachtige concept van de serie, waardoor we de vrijheid hebben om sommige gebieden aan te pakken alsof het open ruimtes zijn die tot onze beschikking staan, ware pretparken van vernietiging.

"Doom: The Dark Ages" beperkt zich niet tot simpelweg schieten en rennen , waarbij elke kill cruciaal is om een ​​hoog gezondheids- en pantserniveau te behouden, maar introduceert ook nieuwe mechanismen die de klassieke formule aanzienlijk veranderen. Het kettingzaagschild is essentieel voor de geheel nieuwe dynamiek van blokkeren en schildwerpen, die de basis vormt van dit hoofdstuk.

Het schild beperkt niet alleen de schade van projectielen, maar dient ook om de slagen van grotere monsters af te weren en krachtige schokgolven te ontketenen die de monsters net genoeg verdoven om ze met hun vuisten of strijdmessen te raken. Sommige projectielen van grotere vijanden kunnen worden teruggekaatst, en er zijn momenten waarop deze dans van steeds complexere schotbanen doet denken aan ouderwetse arcade-shooters.

En dan kun je het schild natuurlijk ook gooien, alsof we een duistere, gemenere versie van Captain America zijn die hordes demonen uitschakelt door het op schilden en pantsers te laten stuiteren. Maar als je wilt, kun je het ook gebruiken om schakelaars op afstand te activeren of door muren heen te breken.

Maar de Doomslayer leeft niet alleen van melee-gevechten: het vernieuwde arsenaal is een opfrisbeurt van oude klassiekers, zoals de raketwerper, het plasmageweer en de dubbelloops shotgun. Deze zijn nu uitgerust met aanpassingen die het tactische bereik van de speler aanzienlijk vergroten. Bijzonder interessant is de mogelijkheid om het spijkerpistool in sluipschutter- of automatische modus te gebruiken, wat strategische variabiliteit introduceert. Natuurlijk kan alles nog verbeterd en nog dodelijker gemaakt worden door goudstaven en andere voorwerpen te verzamelen die rondslingeren. Daarmee kun je een hogere vuursnelheid ontgrendelen of de mogelijkheid om de geraakte doelen in brand te steken.

De stukken met mechs en draken verstoren af ​​en toe het ritme. Als je met gigantische mechs door steden rijdt en gebouwen en gepantserde voertuigen vernietigt, krijg je een overweldigend gevoel van macht. Het was alsof dit niet al een spel was waarin de demonen bang voor jou zijn, en niet andersom. Bij elke succesvolle aanval wordt een speciale balk gevuld, waardoor je verwoestende bewegingen kunt maken. Zo krijg je dynamiek en strategie in de strijd. Draken, met hun luchtgevechten , ontwijkingsmanoeuvres in de lucht en spectaculaire takedowns van vijandelijke vliegende schepen, introduceren een geheel nieuwe gameplay-dynamiek in het genre. Dit is misschien niet aantrekkelijk voor spelers die alleen op zoek zijn naar first-person actie, maar op hun eigen manier variëren ze de gameplay enigszins en zorgen ze ervoor dat je even op adem kunt komen.

Verhalend gezien is "Doom: The Dark Ages" de gebruikelijke mengelmoes van voorwendsels om ons tot een gevecht te verleiden dat we goed kennen . Het is allemaal zelfs nog gotischer en duisterder dan voorheen, met een balans tussen fantasy en sciencefiction die vaag doet denken aan de werelden van Warhammer 40.000. Het resultaat is een meeslepend, donker verhaal waarin elk tussenspel één doel heeft: je het gevoel geven dat je de dodelijkste en kwaadaardigste wezen op het slagveld bent. En dat is prima.

"Doom: The Dark Ages" is het perfecte voorbeeld van hoe een historische franchise zich kan ontwikkelen en tegelijkertijd trouw kan blijven aan zichzelf. Doom heeft de regels voor moderne FPS gedefinieerd en blijft ze herschrijven. Id Software heeft niet alleen een nieuw hoofdstuk in de saga geschreven, maar ook een synthese gecreëerd tussen innovatie en nostalgie die de cultuur van videogames zelf viert.

Bovendien valt de titel op door de grote aandacht die is besteed aan toegankelijkheid : met verschillende moeilijkheidsgraden is de game geschikt voor zowel ervaren spelers als nieuwkomers, waardoor iedereen de Doom-wereld op de juiste manier kan verkennen.

Terwijl films en literatuur alleen helden en monsters kunnen tonen, kun je in videogames echt de rol van helden en monsters op je nemen. Doom heeft dit fundamentele punt altijd al begrepen en in "Doom: The Dark Ages" wordt dit met kracht benadrukt. Elk afgevuurd schot, elke uitgevoerde redding, elk geveld monster is een moment dat je zelf ervaart. Het is een fysieke en mentale belevenis die het spel niet alleen vermakelijk maakt, maar ook een meeslepend en instinctief verhaal.

Concluderend kunnen we stellen dat "Doom: The Dark Ages" een van de titels van het jaar is . Hoewel het voortbouwt op de solide basis van zijn voorgangers, stroomlijnt het de minder interessante aspecten van de vorige titel en introduceert het nieuwe spelmechanismen die zelfs de meest ervaren speler dwingen een nieuwe aanpak te hanteren. Een spel dat niet alleen vermakelijk is, maar ook moedig vernieuwt en aantoont dat zelfs een klassieker nieuwe en fascinerende wendingen kan vinden. Een must-see voor elke fan van het genre.