Vier dingen die Chivu's Inter meer heeft dan Inzaghi's

Na slechts drie punten in hun eerste drie Serie A-wedstrijden heeft Inter het tij gekeerd: zes opeenvolgende overwinningen in 36 dagen in de competitie en de Champions League. Chivu heeft zijn team herbouwd en hun zelfvertrouwen en identiteit hersteld: hoge druk, agressie en defensieve soliditeit zijn weer op hun best. In hun eerste drie wedstrijden kregen de Nerazzurri zes doelpunten tegen, en in hun laatste zes slechts twee. Hun aantal tegendoelpunten daalde ook, van 11,3 naar 7,1 per wedstrijd. In de eerste acht speeldagen zette de coach 22 verschillende basisspelers in, die hij stuk voor stuk wist te betrekken en te versterken.

Er is niet langer slechts één Inter, één enkele 3-5-2 in steen gebeiteld, een duizend jaar oude en onveranderlijke code. In dit nieuwe tijdperk van Cristian Chivu is de oude formatie het uitgangspunt, de formatie die het beste past bij de kenmerken en gewoonten van het team, maar het spel kan verschillend worden geïnterpreteerd, afhankelijk van de omstandigheden: geen geringe prestatie, gezien de dogma's uit het verleden. Er wordt een zeer geëvolueerd team opgebouwd, dat zich daardoor kan aanpassen aan de gebeurtenissen, een noodzakelijke eigenschap om te overleven. De Roemeense coach is dol op het adjectief 'dominant', hij gebruikt het tijdens persconferenties en herhaalt het zelfs in het geheim van Appiano, omdat hij zijn Inter zo ziet, maar het kan niet altijd zo zijn: er zijn momenten in een seizoen of een wedstrijd waarop anderen domineren. Daar is niets aanstootgevends aan; het is het leven en voetbal; het belangrijkste is dat je zowel de storm als de zon kunt trotseren. Zaterdagavond, in de tweede helft in het Olimpico, vulden de Romeinse wolken zich met regen, helemaal boven de hoofden van Inter, maar Chivu's team wist te ontsnappen: ze begrepen het moment gewoon en haalden hun schouders op. Ze pasten zich aan en verdedigden met de eeuwenoude Mourinho-achtige precisie. Het vergde een beetje geluk, gecombineerd met de fouten van anderen, maar ieders concentratie was optimaal: geen black-outs, geen spoor van de oude veronderstelling, alleen helderheid, zoals in bepaalde reddingen van Acerbi en de prachtige blokken van Akanji. Agressief, aanvallend spel, voetbal in smokingstijl, is prima, maar indien nodig moet je ook weten hoe je een blauw trainingspak moet dragen.

De keeper van dit tijdperk, degene die van achteruit opstelt, meer met zijn voeten dan met zijn handen speelt als een spelmaker, hoort niet thuis in het handboek van Cristian Chivu. De bal kan natuurlijk teruggespeeld worden naar Sommer, maar dat gebeurt omdat de druk van de tegenstander Inter daartoe dwingt, en hooguit een paar keer in dezelfde actie. Geen keuze dus, maar een noodzaak, die mede mogelijk wordt gemaakt door de kwaliteit van de herboren Zwitser, die klaar is om tussen Brussel en Napels te spelen. Vooral in Italië echter zetten rivalen de Nerazzurri zelden hoog op het veld onder druk, waardoor ze zich terugtrekken, en om die reden ligt de focus van de Nerazzurri altijd op de voorwaartse lijn. Bovendien zijn de defensieve imperfecties verdwenen doordat het team de nieuwe principes geleidelijk heeft verwerkt en de individuele focus is toegenomen. De cijfers bevestigen dit: in de eerste drie wedstrijden van het seizoen heeft Inter zes doelpunten tegen gekregen, terwijl ze in de laatste zes wedstrijden terugliepen naar twee (die tegen Sassuolo en Cremonese hebben geen kwaad gedaan). Hierdoor is het aantal toegestane schoten sterk gedaald: aanvankelijk lag het gemiddelde op 11,3 per wedstrijd, nu op 7,1.

Een kwestie van een stand die rechtgetrokken is zonder dat anderen er ook maar iets van merken, en van een "houding" op het veld: Chivu's Inter heeft absoluut... hun ruggen en schouders omhooggetrokken. Ze scoren nu hoog, maar ook hun gemiddelde zwaartepunt, tempo, agressiviteit, enzovoort, in deze succesvolle jacht op "verticaal" voetbal: dit is het adjectief dat het nieuwe tijdperk symboliseert. De aanleiding voor de Roemeense revolutie ligt in de verdedigingslinie, die bijna acht meter hoog is geworden, maar het is een wijdverspreide houding. Aanhoudend balbezit, soms te veel, definieerde Inzaghi's ritme, terwijl hoog pressen onder Chivu automatische aanvalskansen biedt: specifiek, in één jaar tijd is het aantal aanvallende balveroveringen gestegen van 6,2 naar 7,6 per wedstrijd, waardoor de bal direct naar voren wordt geschoven. Lees Bonny's doelpunt in het Olimpico nog eens na om dit te beseffen: het kwam voort uit een voorgevoel, een verticale pass, maar Barella had Dumfries net zo goed voor zich kunnen laten spelen. Of Dimarco links. Of Akanji erachter. In plaats daarvan richtte hij zijn blik meteen op de aanvallers: een nieuwe, geconditioneerde reflex die steeds vaker bij Appiano wordt geoefend. Zoals de kans op een overtreding bij hoge druk: het aantal overtredingen is toegenomen, niemand schaamt zich ervoor; sterker nog, de staf is tevreden met de statistiek. Sterker nog, het aantal gewonnen duels is ook toegenomen: van 44,1 naar 45,8 gemiddeld per wedstrijd. En elke gewonnen bal is vaak weer een bal die de aanvallers doet glimlachen.

Inter is op een reis van (gelukkige) zelfontdekking, een schoolvoorbeeld van psychologische ervaring, vooral na een trauma. Nicolò Barella is slechts de zoveelste Inter-fan die de wisseling van het management publiekelijk toejuicht, omdat "breken" met het verleden soms noodzakelijk is, terwijl de nieuwe coach de analist is die in zichzelf duikt om het "wij" weer op te bouwen. Hij streelt ieders ego om de geest van een gekneusd maar ook diep boos team te hervormen. Chivu probeert dit te doen door te putten uit zijn ervaring als topspeler: hij wil verantwoordelijkheden delen, strategisch rouleren om iedereen te betrekken, zelfs als hij begint met een standaardformatie. Gezien de groei van Pio en Bonny heeft de Roemeense coach vier opties met vergelijkbare kracht, maar de mixen variëren ook buiten de aanval: de rotatie vindt vooral plaats op de vleugels, waar er meer gerend wordt, en tussen de middenvelders (vooral linksmidden, met de opkomende Sucic die de eeuwige Mkhitaryan bedreigt). De wedstrijden zijn nu immers verdeeld en er is ruimte voor (bijna) iedereen. Als iemand chagrijnig wordt omdat hij of zij uit de strijd wordt gehaald, zoals Dumfries hysterisch deed tegen Cremonese, vindt Chivu dat nog beter: de analist is altijd op zoek naar een reactie.