Tour de France: Australiër O'Connor wint Alpenrit, maar Pogacar blijft de sterkste.

Een flinke snelheidsstoot, een snelle tik op het gaspedaal terwijl iedereen het al warm had, en de Sloveen liet Vingegaard, die tot dan toe zijn schaduw was geweest, achter zich. Een mooie sprint die hem, met de bonificatietijd, zijn voorsprong op zijn rivaal met nog eens 11 seconden liet groeien, die nu 4 minuten en 26 seconden achterstand heeft. Een flinke achterstand, maar ook een die een extra psychologische last met zich meebrengt: de gele trui is vrijwel onaantastbaar gebleken.

Vingegaard deed zijn best en stelde Visma op de proef, maar de waarheid is dat de Deen nooit een verschil kon maken. De stoet toprenners, die af en toe een paar wagens kwijtraakte, waaronder Onley zelf, die uiteindelijk als vierde eindigde en Lipowitz' nek in het stof deed bijten, bleven doorrijden zonder dat de twee rivalen ook maar een spoor van een uitdaging vertoonden. Een traag tempo dat uiteindelijk alleen Pogacar bevoordeelde, goed beschermd door zijn schildknapen. Degene die had moeten vechten was de goede oude Vingo, met al die inhaalacties. Maar hij kon zijn azen niet aan tafel krijgen om één simpele reden: hij had ze niet, en hij heeft ze niet.

De beste troeven, zoals vooral in de Pyreneeën te zien is, liggen nog steeds bij de Sloveen, die nu geniet van zijn 51e gele trui, wetende dat Parijs steeds dichterbij komt. Nu rest er nog maar één Alpenrit, van Albertville naar La Plagne, om daar verandering in te brengen. Maar wat kan Vingegaard uitrichten tegen Tadejs overweldigende overmacht? De etappe van La Plagne is in feite een slap aftreksel, 40 kilometer korter dan de zojuist voltooide.

In de wielersport brengt te veel voorspellingen ongeluk, maar de tekenen van een dramatische ommekeer zijn er niet. Op de Col de la Loze, om het duel wat op te leuken, werden de spoken van de afstraffing die de Sloveen drie jaar geleden tegen de Deen had geleden, tot bedaren gebracht. Een pijnlijke nederlaag echter, die Pogacar in Hautacam al had goedgemaakt. Geen dramatische wending deze keer: Pogacar, om risico's te vermijden, temperde liever zijn moordlustige instincten en nam genoegen met het controleren van de koers en het pakken van een paar seconden extra voorsprong.

De kern van de zaak is dit: beste vriend Jonas, als je niet kalm blijft zitten, ben ik degene die je weer aanvalt. Dus laten we hier een einde aan maken. Parijs is bijna hier. Ik neem mijn vierde Tour, en jij kunt genoegen nemen met een eervolle tweede plaats. Wat helemaal niet zo slecht is in de Tour.