De overwinning van Filippo Conca op de Italiaanse kampioenschappen en wat het Italiaanse wielrennen niet ziet

AGorizia, op de kasseien van de Piazza della Vittoria, met het gezicht van Filippo Conca , enkele ogenblikken nadat hij als eerste over de finishlijn van de Italiaanse wielerkampioenschappen van 2025 was gekomen, maakte vermoeidheid plaats voor een mix van ongeloof, woede en ontgoocheling. Want Filippo Conca had er misschien niet bij gezeten. Na vier jaar professionalisme had niemand eraan gedacht om die lange 26-jarige, die uitstekende prestaties had geleverd bij de Onder 23 en zich volledig had ingezet voor andermans zaak bij de profs, te vertrouwen (en een contract te geven). Hij had waterflessen getrokken, achtervolgd, gedragen. En in zijn vrije dagen was hij er zelfs in geslaagd om een ​​paar klasseringen te behalen. Het was echter niet genoeg, hij bleef zonder contract.

Er zijn veel verhalen zoals dat van Filippo Conca in het wielrennen . Er zullen er nog meer volgen. Professionele sport werkt zo. En misschien wel terecht. Wat telt zijn de resultaten en als die niet komen, dan is het gedaan. We moeten eerlijk zijn en zeggen dat het zo gaat en dat het alleen maar zo kan gaan. In het wielrennen, niet alleen in het wielrennen, wordt de realiteit verzacht door vele verhalen over waarden, ethiek, de centrale rol van de mens, het educatieve belang van sport en ander gepraat. Het gaat zo bij de Union Cycliste Internationale en verder naar beneden. Het werkt hetzelfde voor grote en kleine teams. Allemaal zeggen ze dat je aan de mannen moet denken en niet alleen aan de resultaten, maar dat je allemaal op zoek moet naar de winnaar die in staat is resultaten te boeken. Het punt is dat er in het wielrennen maar één persoon wint en bijna altijd heb je, om de winnaar te laten winnen, gezellige mensen nodig die alles opofferen voor de gemeenschappelijke zaak. Maar iedereen kijkt naar het eerste en vergeet vaak het tweede .

Bij de Swatt-club, het amateurteam dat Filippo Conca in staat stelde deel te nemen aan de Italiaanse kampioenschappen, verspillen ze niet veel tijd aan geklets. Hun bestaansrecht is in hun naam verankerd: Swatt is een afkorting van Solowattaggio en staat open voor iedereen die "elke dag met zeer hoge intensiteit sport beoefent. Een beweging die is ontstaan ​​om te leven van de competitie". Het was een blog, ze verkopen gepersonaliseerde t-shirts, allemaal modieus, allemaal ontworpen voor die hypercompetitieve amateurwielrenners. Je vindt het idee misschien niet leuk (het is bijvoorbeeld niet wat de schrijver van het artikel over wielrennen bedoelt, red. ), maar je moet ze wel de eer geven dat ze weten wat ze doen. En vooral dat ze het serieus nemen. Met de planning die het Italiaanse wielrennen de afgelopen jaren heeft ontbeerd, altijd op zoek naar een manier om te overleven tussen minder gulle sponsors en een organisatiemodel dat niet is meegegroeid met wat er in Europa en de wereld gebeurt.

Vooral bij de Swatt Club zijn ze in staat doelen te stellen en er hard voor te werken . Want als Filippo Conca het Italiaanse kampioenschap heeft gewonnen, is dat niet omdat hij de sterkste van allemaal was, maar omdat hij zich optimaal heeft voorbereid. Iets wat niet vanzelfsprekend is. Hij legde het zelf uit na aankomst: "Ik heb me heel goed voorbereid. Dit wielrennen gaat zo snel dat veel renners te veel rijden. Ze vullen de gaten en komen nooit klaar aan. Zoals ik de afgelopen vier jaar heb gedaan. Uiteindelijk heb ik me nooit echt goed kunnen voorbereiden en aan de top kunnen staan. Deze keer heb ik me echter optimaal kunnen voorbereiden op dit doel."

Een probleem dat al jaren bij de UCI aan de orde is. De UCI haalde haar schouders op en bleef het aantal wedstrijden op de kalender verhogen . De invoering van degradaties en promoties om te blijven bij de WorldTeams – de teams die van rechtswege zijn uitgenodigd voor alle belangrijke wedstrijden – heeft de situatie alleen maar verergerd. Dit alles heeft een onevenwicht gecreëerd tussen degenen die zich een optimale voorbereiding kunnen veroorloven (de kopmannen en hun meest vertrouwde teamgenoten) en alle anderen. En tussen al die anderen zat ook Filippo Conca, geen fenomeen, maar een goede renner die gewoon tijd nodig had.

Meer over deze onderwerpen: