Curtis: “Ik wilde gewoon Sara zijn”

Over hetzelfde onderwerp:

“Tranen en rillingen” zong Ligabue in Giorno del Giorni en die van Sara Curtis zijn tranen van vermoeidheid. Achter het Italiaanse record voor de 100 meter vrije slag van 53”01 (op de kampioenschappen van Riccione, waarmee ze Federica Pellegrini’s 53”18 uit 2016 versloeg) stroomt zout water over haar gezicht, maar ook toewijding en passie. "Ik ben iemand die huilt als ik het mentaal moeilijk heb, het is automatisch. Als ik echt mijn best doe, valt er altijd wel een traan." En dit alles vergeten we niet dat ze niet zomaar een zwemmer is, maar een 18-jarig meisje dat met veel dingen tegelijk te maken heeft en gewoon Sara wil zijn, zonder al te veel vergelijkingen.

Ze deelt volledig de gedachten van Simone Biles , een van haar idolen, die altijd heeft gezegd dat ze herinnerd wil worden om wie ze is: zichzelf. Ik ben het met haar eens, afgezien van het feit dat ze een geweldige atlete is die ik al bewonder sinds ik klein was. Op de Olympische Spelen van Rio 2016 heb ik alleen haar wedstrijden gevolgd en niet eens één zwemwedstrijd! Bovendien moet je een atleet niet alleen beoordelen op wat anderen hebben gedaan. Ik bewonder zowel Thomas Ceccon (ze noemden haar de "mannelijke Ceccon", red.) als Federica Pellegrini. Ze hebben veel gedaan en Thomas gaat door. Het is terecht om over mijn zwemmen te praten, over de weg die ik heb afgelegd, zonder al te veel vergelijkingen te maken. Dat is niet eerlijk tegenover mij, die jong ben en net begonnen, maar vooral tegenover hen .” Curtis is geboren in 2006 en heeft dit jaar een aantal uitdagingen die verder gaan dan alleen zwemmen. Hij heeft ook te maken met boeken, een rijbewijs en het woord volwassenheid . Het risico is dat ik overweldigd word: "Het is heel moeilijk, duizend dingen te doen hebben, ik ga heel laat naar bed, dat maakt me nerveuzer, want ik slaap graag veel", geeft ze openhartig toe, "nu is er veel meer organisatie nodig, met de eindexamens en het werk op school is erg zwaar. Ik probeer mezelf zoveel mogelijk te beschermen, ik moest mijn agenda kiezen. Onlangs was ik in Rome, voor een vergadering met het leger (sportgroep waar ik bij hoor, red.) en het was een verplichting om daarheen te reizen, er zijn veel taken."

Lees ook:

Er moeten keuzes gemaakt worden in haar leven, bijvoorbeeld of ze volgend jaar naar de Verenigde Staten gaat om daar te studeren aan de Universiteit van Virginia. Een beslissing die tot stand kwam om zowel sportieve als menselijke redenen. Ik heb alle mogelijke opties in Italië overwogen en beseft dat de Verenigde Staten atleten kansen bieden waar we alleen maar van kunnen dromen, zoals beurzen, kost en inwoning op basis van verdienste . Er is meritocratie en misschien is dat wat hier een beetje ontbreekt. Ik wil een ervaring opdoen om te groeien, een nieuwe taal te leren, nieuwe mensen te ontmoeten en mezelf te verbeteren. Als ik in Cuneo zou blijven, zou ik alleen zwemmen en ik zou graag deel uitmaken van een stimulerende groep, in een omgeving waar sport anders wordt beleefd . Ik denk al sinds september, misschien zelfs al sinds 2023, over deze keuze na: ze hadden me al in de gaten gehouden en contact met me opgenomen, maar ik had niet gereageerd. Dit jaar heb ik besloten.

Ondanks haar gedachten over extra zwemmen, bleef ze geconcentreerd in het zwembad, waarbij haar slag en vooral haar vrije slag voor zich spraken. Haar record op de 100 meter was het resultaat van haar inzet, maar ook van een weddenschap met haar coach Thomas Maggiora . Op een dag, na een training, besloten we dat we allebei de tijd die we van mij verwachtten in het algemeen klassement op een papiertje zouden schrijven. Ik schreef 53'35 en hij 53'17, al een honderdste minder dan het Italiaanse record. De prijs was een etentje dat we nog niet gehad hebben: daar heb ik nu geen tijd voor . Na die dag besloot ik dat ik zo dicht mogelijk bij de tijd van Thomas moest komen. Niet tevreden, sloot ik ook een paar weddenschappen af ​​met een paar vrienden dat ik het Italiaanse record zou kunnen verbeteren. Het is een tijd die ik al sinds februari in gedachten heb. Naast de stopwatch was de grote explosie ook geboren uit talent, maar niet alleen, benadrukt de Piëmontees: "Eigenlijk zou ik spreken van een aanleg voor sport, voor zwemmen, ik heb altijd een sterke zwemsport gehad. Je moet dit alles niet verwarren met talent: als ik uiteindelijk ga huilen, betekent dat dat ik tot het uiterste ga. Ik zet me elke dag volledig in, ik beschouw elke training alsof het de belangrijkste van het jaar is, of ik denk dat het de laatste zou kunnen zijn ."

Grenzen die overwonnen moeten worden, en niet alleen qua stijl, aangezien Curtis ook rugslag zwemt en in de toekomst andere disciplines niet uitsluit: "Ik geef de voorkeur aan vrije slag, hoewel ik kortom de rugslag erg leuk vind, maar ik train er niet specifiek op. Ik train misschien meer op snelheid in de rugslag en op sommige aspecten zoals onderwater, maar ik heb geen specifieke training. Dit sluit niet uit dat ik me in de toekomst niet in beide disciplines kan specialiseren, en ook niet in de vlinderslag. Ik vind het spannend om in zoveel mogelijk stijlen te zwemmen; internationale atleten zoals Louise Hansson, Alex Walsh en Kate Douglass komen in me op." Maar eerst is er het WK in juli in Singapore en moeten er nog wat verbeteringen worden doorgevoerd. "We concentreren ons vooral op de terugkeer van de 100, wat een beetje mijn achilleshiel is." Hij schaamt zich er niet voor om zowel zijn zwakheden als een deel van de sport en de voorbereiding die hij niet leuk vindt toe te geven; als hem ernaar gevraagd wordt, denkt hij er niet over na. Aerobics. Ik haat het: ik wou dat het niet bestond en dat ik het niet deed. Ik weet niet hoe mensen het leuk vinden, het is echt saai. Ik ben een sprinter, ik doe graag krachttraining, gebruik de kuipen, de vinnen... bij aerobics heb ik een afschuwelijke vermoeidheid. De avond ervoor begint de kwelling voor mij al als ik eraan denk.

Er is ook nog iets anders dat ze niet waardeert, iets wat een diepere sfeer raakt en de kwetsbaarheid laat zien van een meisje dat opgroeit en haar lichaam ziet veranderen. " Ik praat over mijn gezicht en mijn haar. Nu is onze relatie aan het verbeteren . Er zijn dagen dat ik van mijn haar hou, andere dagen dat ik het haat en weer andere dagen dat ik in de wolken ben en me voel als een godin die op aarde is neergedaald." Ze is immers een nieuwsgierig meisje, met aandacht voor alles en ook voor andere culturen. Na de Italiaanse kampioenschappen nam hij een paar dagen vrij om naar Londen te gaan. "Ik was verbaasd, het is prachtig. Ik woon in een klein stadje (Savigliano, red.) en ik ben een van de weinige meisjes van gemengde afkomst daar. Ik denk dat ik er maar weinig heb gezien, zelfs niet uit niet-Italiaanse gezinnen. In Londen heerst een multi-etnische, gevarieerde en kleurrijke omgeving. Ik heb van moederskant (Nigeriaanse, red.) een buitenlandse achtergrond en misschien heb ik daarom altijd een grotere gevoeligheid gehad voor de multi-etniciteit die wereldwijd bestaat ."

Meer over deze onderwerpen: