Bottalico begeleidt ons naar de Tourist Trophy, de gevaarlijkste race die er is


ANSA-foto
Het sportblad
Een wegwedstrijd die al sinds 1907 een legende is. De wedstrijd is bijna twaalf keer zo lang als Mugello, maar dan wel zonder de veiligheid van een circuit. Het verhaal van de piloot die dit jaar in vier categorieën zal racen
Over hetzelfde onderwerp:
"Het is misschien wel het gevaarlijkste sportevenement ooit", schreef Sports Illustrated. De Isle of Man Tourist Trophy (TT), die van 26 mei tot en met 7 juni op de Snaefell Mountain Course wordt verreden, is sinds de eerste editie in 1907 zeker een legende. "Het is een wegwedstrijd, er zijn niet alle veiligheidsvoorzieningen die een circuit kan bieden", zegt Maurizio Bottalico , die dit jaar voor de vierde keer op rij aan de wedstrijd deelneemt. En dan is er nog de lengte, 60,72 kilometer, bijna twaalf keer zo lang als Mugello. Met meer dan tweehonderd bochten, waarvan 90 procent blind is: dát is nou juist het probleem. Giacomo Agostini, die hier al tien keer heeft gewonnen, blijft herhalen dat je op het eiland Man een eigenschap nodig hebt die je niet kunt trainen: geluk.
"Ook al gaat het niet om geluk, er zijn wel degelijk vormen van training", legt Bottalico uit, die dit jaar in vier categorieën uitkomt: Superbike, Superstock, Senior en Supertwin. Je kunt zelfs trainen met de PlayStation, zodat je de lay-out van het circuit begrijpt. Je kunt naar het eiland gaan en rondrijden met een auto of een motor. De laatste jaren, met de komst van veel coureurs die van het circuit komen, is er training gekomen voor reflexen en het behouden van een hoge concentratie en uithoudingsvermogen . Naast de lengte van het circuit is de snelheid nog iets wat deze race moeilijk maakt: het is een circuit waar de gemiddelde snelheden erg hoog liggen en daarom is het noodzakelijk om langdurig een zeer hoge mentale concentratie te behouden. In het eerste jaar van deelname wordt elke coureur ook uitgenodigd om deel te nemen aan het zogenaamde rookieweekend. "Je brengt drie dagen door met de organisatoren", zegt Bottalico, "als een soort voorbereiding op de race. Tijdens die drie dagen ga je met begeleiders, actieve of voormalige piloten, naar het circuit en leg je het parcours uit en hoe je het moet aanpakken. Vanuit een minder technisch oogpunt: als je voor het eerst naar het eiland gaat, is het volgens de traditie dat je langs de Feeënbrug, de brug van de feeën, gaat en een muntje gooit om je tijdens de race te beschermen ."
Tussen huizen, muurtjes, lantaarnpalen en spoorwegovergangen worden de deelnemers aan de race op de proef gesteld door flinke hoogteverschillen. De trajecten op zeeniveau worden afgewisseld met wegen, zoals de Mountain Road, die tot een hoogte van 422 meter reikt. Gezien de lengte van het circuit en de verschillende hoogteverschillen waarop het wordt gereden, kun je binnen één ronde te maken krijgen met wind en mist, zon en regen. Bovendien kun je niet altijd op dezelfde manier rijden. De snelste ronde werd twee jaar geleden neergezet door Peter Hickman, met een gemiddelde van 219 km/u in zijn BMW M1000RR . We hadden het over de legende van de TT, die enerzijds wordt gekenmerkt door het gevaar ervan en anderzijds door de ongelooflijke figuren die zich altijd al rond de race hebben aangetrokken. Zoals Gwen Crellin, de blanke dame die 46 jaar lang het witte uniform van race steward droeg. Haar huisje vlak voorbij de Ballaugh's Bridge-sprong was een bedevaartsoord voor piloten. Ze kwamen haar vaak even gedag zeggen voor de training, of zwaaiden naar haar door voorbij te snellen. Als reactie hield ze een lei omhoog met de woorden "Veel succes" erop.
"In 2022, het eerste jaar dat ik meedeed," zegt Bottalico, "kwam ik aan bij Ballaugh Bridge, de klassieke brug waar je de motoren ziet springen, toen ik me realiseerde dat de rode vlag was gehesen. In dit soort gevallen moet je vaart minderen en stoppen bij de eerste marshalpost. Samen met vier andere rijders zetten we de motoren vervolgens tegen de muur van een huis, wachtend tot we terug konden naar de paddock. Een oudere heer kwam naar buiten, keek ons aan en ging weer naar binnen om een dienblad met vijf glazen water te pakken. Toen ging hij terug naar binnen en kwam na tien seconden weer naar buiten met een in punten gesneden taart voor ons. Hij zei ook: als je naar het toilet moet, ga je gang. Ik was geschokt: dit zijn geen gebruikelijke situaties en ze laten zien hoezeer de lokale bevolking de TT "voelt".
Meer over deze onderwerpen:
ilmanifesto