Bari, de confrontatie: ook gezichtsverlies

BARI - Over Bari praten is de makkelijkste baan ter wereld geworden. Het uitleggen van de onvolledigheid ervan... kinderspel. Vanaf augustus tot nu is er eigenlijk niets veranderd. Dezelfde ingrediënten, dezelfde muziek, dezelfde beperkingen. Het blijft herhalen dat de laatste stap ontbreekt. De realiteit begint echter anders te zijn. Niet volwassen worden is één ding. Dat het erger wordt, is een ander verhaal. Een regressief team, niet in staat om zijn grenzen te bereiken, belemmerd door een inconsistente psychologie, verteerd door die beroemde plicht tot ambitie die degenen die dit shirt dragen als eerste vereiste zouden moeten presenteren bij het ondertekenen van contracten. Een kwetsbaarheid die ongemak veroorzaakt. Ondraaglijk.

In Cittadella is de film van een schizofreen seizoen beter dan vorig jaar, alleen omdat er dit keer geen sprake is van degradatie. Een onaangenaam gevoel, zonder mitsen en maren. Een wedstrijd die alles vertelt. Bari is degene die te zien is op «Tombolato». In staat om geloofwaardig over te komen, maar vooral ook om zonder enige aanwijsbare motivatie te verdwijnen. Er werd een heel kampioenschap gewijd aan de softe aanpak, zielloos management en het onvermogen om de vuilste kleren te dragen. Als je Spezia verslaat, de derde macht van het toernooi domineert en dan nog eens beschamende cijfers haalt, dan heeft het geen zin meer. En praten over concurrentievermogen wordt in feite een acrobatische oefening. In een kampioenschap van beschamend niveau. Zodanig dat het ontastbare Bari, waar een hele stad om heeft gestreden en geweigerd, toch nog kans maakt om mee te doen aan de play-offloterij. Als dat geen middelmatigheid is...

Praten over problemen in het veld heeft op dit moment niet veel zin meer. Er is een reëel risico dat het saai wordt. En objectief gezien is het dat niet waard. Op zijn minst moeten we begrijpen wat er binnen de groep gebeurt. Omdat er iets is gebeurd, ongetwijfeld. Voor en na de wedstrijd tegen Pisa. Zozeer zelfs dat president Luigi De Laurentiis het veld in moest om een ​​bepaald evenwicht te bewaren. Laten we duidelijk zijn , zeg ik. Anders... breekt de hel los, zou de hel los kunnen breken.

En Longo? Hij zegt niets meer (de keuze om Migliaccio na de wedstrijd in Cittadella te introduceren was buitengewoon wreed, een heer die het niet verdiende en die in plaats daarvan zoveel aandacht verdient, een mens nog vóór een professional). Eens zonder stem (bah...). Een andere uitzondering is een diskwalificatie die niet de onmogelijkheid inhoudt om te verschijnen op de persconferentie voor de wedstrijd. Dit worden keuzes genoemd, en niets anders. Om gerespecteerd te worden, natuurlijk. Maar om beoordeeld te worden, wat normaal is voor journalisten en zelfs fans, zijn zij de echte benadeelde partij in deze hele chaos. Wat zou hier achter kunnen zitten? Zelfs in dit geval zou er nog wat te vertellen zijn. Maar de geruchten, dat is inmiddels welbekend, hebben hier een zweem van insubordinatie. Aan wie of wat dan? Ga zo door, kom op. We wachten op de laatste aflevering van een kampioenschap waarin we van alles hebben gezien. Een climax van tegenstellingen die zijn reis misschien nog niet heeft afgemaakt.

We hebben het gevoel dat het beste nog moet komen. Het wordt een afrekening genoemd en iedereen, zonder uitzondering, zal gedwongen worden om verantwoordelijkheid te nemen. In de meest letterlijke zin van het woord. En niet zoals de leden soms doen, bijna in tongbreker-stijl, wanneer ze voor de camera's en notitieboekjes verschijnen om een ​​nederlaag te rechtvaardigen die... schandelijk rood is. Verantwoordelijkheid nemen is geen taaloefening. Maar het gaat om een ​​echte erkenning van de situatie die gevolgd moet worden, de voorwaardelijke komt altijd te hulp, concrete feiten. Wie in Bari is, moet wel uit... Bari komen. Van het eerste tot het laatste lid, van de managers tot de laagste treden van de hiërarchische ladder. Er zijn manieren waarop je een kampioenschap niet kunt winnen. Waardigheid, respect. En dan een woord dat vaak wordt vergeten in het voetbal: nederigheid. Ze zeggen dat het altijd aan de glorie voorafgaat. De indruk bestaat dat weinigen hier dit begrepen hebben. Wat triest, jongens!