Bari achter het schoolbord. Cijfers liegen niet: weinig overwinningen, dat is de sleutel

BARI - Van grote angst naar spijt en onoverkomelijke grenzen. Als Bari vorig seizoen al het risico liep op een ongelooflijke degradatie, zal het seizoen dat nu ten einde loopt vrijwel zeker niet de gehoopte ommekeer in die trend inluiden. Alleen een zeer onwaarschijnlijke combinatie van resultaten (het zou voor de rood-witten niet genoeg zijn om morgen Sudtirol te verslaan, dat nu veilig is en uit de race is voor de play-offs, omdat ze dan Cesena nodig hebben om tegelijkertijd een Modena te verslaan, dat net zo doelloos is) zou ervoor kunnen zorgen dat de Galletti hun plek op de laatste play-offplek veiligstellen. Realistisch gezien zal de reis naar Bolzano echter alleen dienen om het tweede toernooi te archiveren dat ver weg is van de rijke wijken en (vooral) van de ambities van een stad die nu steeds meer ontgoocheld raakt. Toch leek het minimale doel (bij de beste acht eindigen) meer dan haalbaar.

ABNORMALE PRESTATIES De cijfers bevestigen dat Bari met een klein beetje geluk won: slechts tien overwinningen, alleen Brescia, Frosinone, Sampdoria (acht) en Cosenza (zeven) konden minder juichen. Paradoxaal genoeg was het juist het grote aantal gelijke spelen dat het team van Moreno Longo uit de problemen hield: 17, waarbij Catanzaro er alleen al met 19 in de tweede divisie meer had. Maar door zo te winnen is er weinig meer onmogelijk geworden om te dromen, ook al stopten de knock-outs bij tien. De grens van de aanvallende armoede is nooit overschreden: de 41 gescoorde doelpunten vertegenwoordigen slechts de 14e aanval in de Serie B. De doelpuntencoöperatie (19 verschillende spelers op doel) was niet voldoende om de noodzaak van een aanvaller of op zijn minst een productief aanvallend tandem te vervangen. Het spreekt voor zich dat Kevin Lasagna de topscorer van het rood-witte elftal is. Met zeven doelpunten staat de spits van Mantua echter pas op de twintigste plaats op de topscorerslijst. Ook de prestaties van de andere aanvallers zijn wisselvallig: Favilli heeft vijf doelpunten gemaakt, Novakovich drie, Bonfanti twee sinds zijn komst in januari vorig jaar, terwijl de aanvallende middenvelders Falletti en Gaston Pereiro ieder niet verder zijn gekomen dan één keer scoren. Echt te weinig om ambitieus te zijn. Het meest kenmerkende feit betreft echter het comebacksyndroom. Afgelopen vrijdag maakte Cittadella een einde aan de aanvankelijke voorsprong van de Galletti, die een soortgelijk lot hadden ondergaan in uitwedstrijden tegen Carrarese en Modena. Het aantal punten dat ondanks een voorsprong van één doelpunt verloren wordt, is dan ook exorbitant: bij de drie inhaalacties van de Venetianen, Toscanen en Emilianen moeten we de acht keer optellen waarin de jongens van Longo op achterstand kwamen (thuis door Cosenza, Catanzaro, Reggiana en Brescia, uit door Cremonese, Cesena, Sassuolo en Catanzaro). Totaal: 25 punten verspild.

WEINIG REACTIES, NOOIT EEN “SERIE” Een echte weggegooide schat die niet overeenkomt met een gelijkwaardig reactievermogen. Ja, want Vicari en zijn ploeggenoten zijn slechts af en toe teruggekomen: thuis tegen Sassuolo, in Brescia, in de San Nicola tegen Cremonese en Sampdoria, in de ongelooflijke 3-3 gelijkspel in Catanzaro, die overigens door de Apuliërs was begonnen. Slechts vijf punten werden dus uit ongunstige situaties gehaald. Sterker nog: Bari slaagde er nooit in om de score om te gooien, ondanks dat ze met één doelpunt achterstonden. Een kloof die duidt op een zeer beperkt reactievermogen. En opnieuw: een ‘reeks’ van overwinningen is prompt verdwenen. Dat klopt: ook de rood-witten hebben goede reeksen gehad, denk maar aan de 14 wedstrijden zonder nederlaag tussen de derde en de zestiende ronde. Maar de reeks heeft 24 punten opgeleverd voor vijf overwinningen en negen gelijke spelen, dus geen geweldige versnelling. Bovendien is het team van Longo nooit verder gekomen dan twee overwinningen op rij: dat gebeurde met Mantova en Frosinone (vijfde en zesde speeldag), daarna met Salernitana en Cittadella (dertiende en veertiende), altijd in de eerste seizoenshelft. De trend zonder echte verrassingen wordt ook bevestigd in de puntenverdeling in de twee fases van het kampioenschap: 24 in de heenwedstrijd, 23 (voorlopig) in de terugwedstrijd. Het team is dus niet gegroeid in de loop van de tijd, en ook niet verbeterd door de markt.

IEDEREEN IN GESPREK We moeten toegeven dat Moreno Longo zich nooit heeft laten meeslepen door fantasieën, zelfs niet door verlossing als seizoensgebonden doel aan te wijzen. Ook sportief directeur Giuseppe Magalini heeft het in zijn zeldzame publieke optredens vaak gehad over een overgangsjaar na zoveel veranderingen. Maar de context van een kampioenschap dat naar beneden was bijgesteld, zou tot heel andere trillingen hebben geleid, die in plaats daarvan prompt sluimerend bleven zodra een sprong voorwaarts binnen bereik leek. De zomerrevolutie, met 17 nieuwe gezichten, aangevuld met Bonfanti, Gaston Pereiro en Maggiore op de wintermarkt, goed voor in totaal 20 aankopen, heeft niet alleen geen stijgende lijn teweeggebracht (in de laatste vier speeldagen werden er drie nederlagen geleden, waarvan er twee met Cosenza dat al naar C is gedegradeerd en Cittadelle het risico loopt hetzelfde te doen), maar heeft ook gezorgd voor een basis die praktisch niet bestaat. Kijkend naar de huidige selectie, zijn er slechts zeven spelers met een volledig eigenaarschap en een meerjarige verbintenis: Maita, Benali, Tripaldelli, Gaston Pereiro, Pissardo, Vicari en Dorval, terwijl de contracten van Bellomo, Maiello en Pucino op 30 juni aflopen. De groep uitgeleende spelers is veel groter en bedraagt ​​14 spelers: Radunovic, Mantovani, Oliveri, Novakovich, Bonfanti, Lasagna Falletti, Maggiore, Favasuli, Lella, Simic, Obaretin, Saco en Favilli. Bij sommigen zijn inmiddels ook de eerste gesprekken gaande om het recht op het inwisselen of kopen van de registratierechten van de speler uit te oefenen, maar het is lastig om met het oog op de toekomst overtuigende signalen te signaleren.

Magalini en Longo konden zich nog een jaar aan hen verbinden (beiden met een optie om te verlengen met nog een seizoen), maar ze hebben uiteindelijk niet bewezen van toegevoegde waarde te zijn, waardoor een dubbel afscheid niet mogelijk was. De verleiding is groot om te beginnen met een manager die meer charisma heeft en meer empathie toont voor de fans: de waardering van de eigenaren voor Guido Angelozzi (die Frosinone zal verlaten) is geen verrassing, net zoals Francesco Palmieri van Bari (de kersverse winnaar van de Serie B bij Sassuolo) intrigerend is. Maar het echte keerpunt moet op bedrijfsniveau worden verwacht: in de afgelopen maand zijn de contacten (die meer dan een jaar geleden zijn begonnen, maar nog niet tot een definitieve overeenkomst hebben geleid) met een aantal potentiële Amerikaanse investeerders naar verluidt geïntensiveerd. Wij denken wel aan een eerste samenwerking met de familie De Laurentiis, waarmee de basis wordt gelegd voor een eventuele definitieve overdracht. Misschien is dit de enige manier om het plein nieuw leven in te blazen. Na Bolzano is het van belang om weer vanuit helderheid te beginnen. Uiteraard heel binnenkort.