Tajani streeft naar burgerrechten, maar achter het Ius Scholae komt de kieswet naar voren

Tajani heeft zich overgegeven, hij heeft losgelaten, hij heeft het in zijn achteruit gezet. Het refrein over het "Ius Scholae" is de gebruikelijke zomermelodie, vluchtig en licht, gedoemd te verdwijnen met de komst van de herfst. Een schijnvertoning. Het is waar dat de blauwe leider terecht voorzichtig te werk gaat. Maar of zijn voorstel over burgerschap slechts makkelijke propaganda is, is zeker onjuist en dat hij al besloten heeft ermee te zwaaien zonder het ooit tot het einde door te voeren, valt nog te bezien. Hij ontkent natuurlijk en ontkent met een zekere vastberadenheid: " We zullen na de zomer werken aan een debat over de kwestie. Ik zal niet terugkrabbelen en mijn standpunt niet wijzigen: ik heb verantwoordelijkheidsgevoel ." Adelante con mucho juicio.

Slechts op één punt, zeker essentieel, corrigeerde de blauwe leider zijn standpunt. Hij was begonnen met te zeggen dat hij bereid was met iedereen te onderhandelen. Hij kwam tot een ultiem aanbod, vooral gericht aan de PD: nemen of laten. "We zullen de tien jaar school om burgerschap te verkrijgen niet opgeven: degenen die ons willen volgen, zullen dat doen wanneer het in het parlement wordt besproken. Wij zijn geen enkele centrumrechtse partij. Wij zijn anders en dit voorstel is in lijn met het programma van centrumrechts." Het spreekt voor zich dat onderhandelen over de wet met de PD een veel verstorender effect zou hebben dan deze – zelfs in onenigheid met de rest van rechts – als een autonome kracht voor te stellen, maar zonder te bemiddelen met de oppositie. Het is immers juist de onwil om te onderhandelen die, mocht Tajani 's wet vandaag ter stemming komen, het voor Elly's partij erg moeilijk zou maken om ervoor te stemmen.

Tajani is, kortom, voorzichtig en vermijdt overmatige druk. Het is echter waarschijnlijk dat hij echt van plan is om vooruit te komen en in zekere zin is hij daartoe verplicht , omdat dit hem wordt opgelegd door zowel de door hem gekozen langetermijnstrategie als de druk van de familie Berlusconi. De blauwe leider wil van FI een kracht maken die opnieuw een hoofdrolspeler is en geen bijrolspeler. Het doel, dat momenteel nog ver weg is, is om op gelijke voet te handelen met de rechtervleugel van Giorgia Meloni, aan het hoofd van de Lega. Dit is wat de familie vraagt, met burgerrechten als hefboom, en dit is wat de minister van Buitenlandse Zaken zelf wil bereiken, misschien met minder haast. Hij is ervan overtuigd dat hij de electorale macht niet moet veroveren door stemmen te stelen van bondgenoten, een missie die min of meer onmogelijk is, maar van die enorme groep echte of virtuele centristische kiezers die tot nu toe links georiënteerd zijn geweest en zich niet identificeren met de standpunten van Elly's PD of het centrumlinkse onder leiding van Schlein-Conte. Er zijn er een paar. Het is dat deel van het electoraat dat nooit echt aandacht heeft besteed aan sociale rechten, liberale rechten en vaak zelfs vrije marktrechten , maar dat wel degelijk om burgerrechten en vrijheden geeft. Antonio Tajani 's uitdaging is om grote delen van dat electoraat aan te trekken en daarvoor moet hij zich noodzakelijkerwijs richten op rechten, zelfs ten koste van het risico op een botsing met de rest van rechts. In dit geval gelooft de leider van de Democraten dat het risico uiteindelijk beperkt is. Het voorstel dat hij indient, was dat van FdI in de vorige zittingsperiode.

Over het geheel genomen is zijn wet bijna restrictief in vergelijking met de huidige situatie. Sterker nog, de reactie van FdI, in tegenstelling tot die van de Lega, was mild. Donzelli bevestigde zijn onenigheid, maar sloot het risico van een regeringscrisis uit. Rampelli beschouwt het blauwe voorstel als " legitiem en nuttig om reflectie over de kwestie te stimuleren" . Als het rooskleurig is... Zeker, althans voorlopig, overweegt Tajani niet eens de mogelijkheid om zich los te maken van centrumrechts om te proberen een autonoom centrum te bouwen dat zichzelf kan presenteren als zwevende stem. Hij is op zijn hoede voor de andere leiders, die allemaal zeer egocentrisch zijn en zich bij deze hypothetische formatie zouden moeten aansluiten. Hij beschouwt zelfs het idee als een sprong in het diepe en bovendien staat hij volledig achter dat deel van de EVP dat in heel Europa droomt van een overeenkomst met rechts, waarbij echter de soevereinistische en anti-Europese gebieden worden uitgesloten. De positie die hij nastreeft, kent marges van autonomie en een specifieke identiteit, maar is, althans voorlopig, ook stevig verankerd in centrumrechts zonder grensverleidingen. De zaken zouden kunnen veranderen als de parlementaire laboratoria, doorgaans vergelijkbaar met die van Dr. Frankenstein, een kieswet zouden opstellen die zo proportioneel is dat de definitie van allianties verplaatst wordt naar ná de verkiezingen, in plaats van ervoor: een soort pure proportionaliteit die alleen getemperd wordt door de drempel. In dat geval zou alles, en voor iedereen, weer van kracht zijn.

VAN

David Romoli