Referendum, vakbonden streven naar politieke zichtbaarheid: de benoeming van 8 en 9 juni zal een 'electorale' test zijn voor Landini's CGIL

De datum van het referendum komt dichterbij, maar de aandacht neemt niet af. Er zijn mensen die discussiëren over het recht en de plicht om deel te nemen aan de stemming : de vijf vragen (vier gaan over arbeidswetgeving en één over burgerschapsregels) vereisen namelijk een vorm van binaire democratie. Ja of nee. Men zal zeggen dat zelfs de verkiezingsconsultaties niets anders vereisen, tenminste niet wat betreft de uit te spreken voorkeur : ook hier is er sprake van ja of nee, afhankelijk van de gekozen lijst. Kiezers wordt al jaren de mogelijkheid ontnomen om hun keuze te beïnvloeden door de naam van hun favoriete kandidaat uit te spreken.

Feit blijft dat het hier om een ​​initiatief van de vakbonden gaat: de partijen, ook die in de oppositie (en dus voorstanders van het intrekkingsinitiatief) zijn het niet over alles eens. Bijna op niets. Dit is een referendum waarin de CGIL haar ‘electorale’ aanhang op de proef lijkt te willen stellen, maar dan in een andere vorm. De natuur wil dat vakbondsdemocratie een oefening binnen organisaties is, maar in plaats daarvan blijft de Cgil – en haar leider Maurizio Landini – oefenen voor direct politiek protagonisme.

De vakbond – althans de CGIL, maar niet uitsluitend – heeft besloten zich met politiek bezig te houden, terwijl zijn taak eigenlijk altijd al onderhandelen op territoriaal en nationaal niveau had moeten zijn: de bescherming van de werknemers kent een maximaal engagement dat samenvalt met onderhandelingen. Toch is dit steeds vaker het gebied waar de vakbond het minst inzet en de minste daadkracht toont. Dat blijkt wel uit het feit dat politici – in ieder geval sommige partijen – beweren dat er behoefte is aan bijvoorbeeld een minimumloon, ongeacht de productiviteit, de onderhandelingen of een nauwkeurige vergelijking tussen de rechten en plichten van de betrokken maatschappelijke partijen.

Kortom, de rolomkering is al een tijdje gaande. De bijeenkomst in juni zal een nieuwe test vormen voor de wens van het vakbondsfront voor politieke zichtbaarheid (lees altijd Cgil en Landini). Toch beschikt de vakbondswereld volgens velen nog niet over de vereiste capaciteiten om een ​​patent te krijgen op democratische legitimiteit. Zij certificeert geen leden of balansen, en laat geen controle op de financiering toe, ondanks het feit dat zij direct en indirect betrokken is bij elke levering van openbare diensten, als verplichte tussenpersoon bij de overheid en als opleidingsorgaan in de arbeidsmarkt.

Er zijn zelfs mensen die van mening zijn dat vakbondsactiviteiten wezenlijk afwijken van wat uitdrukkelijk is vastgelegd in artikel 39 van de Grondwet, een bepaling die overigens nooit in latere wetgeving is vastgelegd. Omdat vakbonden niet worden geregistreerd, is het onmogelijk om een ​​antwoord te geven op de vraag: Hoeveel en welke vakbonden zijn er in Italië? Dat is geen kleinigheid, niet alleen met het oog op de regels van de democratie, maar vooral ook om de versnippering van de vertegenwoordiging te voorkomen die het vaak moeilijk maakt om zowel plichten als rechten uit te oefenen.

Bovendien heeft de hernieuwde – en om eerlijk te zijn grotendeels antihistorische – strijd voor het herstel van artikel 18 van het Werknemersstatuut geen gevolgen voor de vakbond als werkgever. Ja, de werknemers van vakbonden, en daar zijn er nogal wat van, zouden niet beschermd zijn. In werkelijkheid is er voor hen, net als voor de werknemers van politieke partijen, nooit enige bescherming geweest. Ze zijn expliciet uitgesloten door een staatswet en niemand acht het wenselijk om deze via een parlementair initiatief of via een referendum in te trekken.

LEES POLITIEK NIEUWS