Duizend dagen Meloni-regering: extremisme getemperd en burgers nemen verantwoordelijkheid.

Het beoordelen van de regering-Meloni, die nu 1000 jaar bestaat, hangt uiteraard af van de gehanteerde criteria of indicatoren. Regeringen worden opgeroepen de belangen van burgers, alle burgers, na te streven. Maar wanneer ministers bij hun aantreden zweren "trouw te zijn aan de Republiek, haar Grondwet en wetten loyaal na te leven en hun taken uit te oefenen in het exclusieve belang van de natie", hebben ze duidelijk een idee van wat de belangen van de natie zijn dat niet altijd door iedereen wordt gedeeld. Het primaire doel van een regering zou zeker niet herverkiezing moeten zijn. Dit is in de praktijk niet eenvoudig; het is juist de zwakke plek van democratieën. Deze algemene overwegingen beletten ons niet om objectieve indicatoren te zoeken om te begrijpen of de regering-Meloni de belangen van de natie als geheel heeft nagestreefd en of Italië er vandaag de dag beter aan toe is dan toen het aantrad.

De regering had een rampzalige situatie op het gebied van de overheidsfinanciën geërfd van de superbonus, en alleen de komst van een figuur als Draghi had voorkomen dat de onmiddellijke, dramatische gevolgen voor de financiële markten zichtbaar werden. Maar het was de regering-Meloni die besloot om deze regel te verlaten en soepel te begeleiden, en een voorzichtig en serieus begrotingsbeleid inzette dat het vertrouwen van de financiële markten in de Italiaanse staatsschuld herstelde. Dit gebeurde in een tijd waarin inflatie de vaste inkomens ondermijnde en het aanvankelijke voordeel dat inflatie had opgeleverd voor het overheidssaldo vervaagde en de terugslag van stijgende kosten voor overheidsuitgaven begon te slaan. Geconfronteerd met een Europese economie die werd belemmerd door het restrictieve beleid van de ECB, die pas laat de strijd tegen de inflatie aanging, wist zij de begrotingshefboom zorgvuldig te gebruiken om schaarse middelen te gebruiken ter ondersteuning van lagere inkomens. De inflatie daalde ook omdat er geen verdelingsconflicten ontstonden. Het resultaat is dat de Italiaanse economie het vandaag de dag beter doet dan die van de meeste grote Europese landen . De reële inkomens beginnen te herstellen wat aan inflatie verloren is gegaan, en, belangrijker nog, de werkgelegenheid groeit. Het uitblijven van tekenen van een productiviteitsstijging, mede veroorzaakt door de zwakte van de methoden die worden gebruikt om deze indicator te meten, doet niets af aan het feit dat een stijgende werkgelegenheid een teken is van inclusie en versterking van de sociale eenheid, evenals van meer economisch welzijn. Maar het is in de internationale positionering van Italië dat de regering-Meloni tot nu toe objectief succes en soliditeit heeft getoond.

Het maakte gebruik van zijn democratisch recht om van mening te verschillen bij de vorming van de huidige Europese regering, waarvan de zwakte bevestigd lijkt, maar werkte vervolgens loyaal mee aan het handhaven van de Europese eenheid. Het handhaafde vastberaden zijn pro-Atlantische standpunt en zijn steun aan Oekraïne tijdens de aanval, en in de confrontatie met de Verenigde Staten lijkt het een van de meest stabiele en verantwoordelijke Europese regeringen te zijn, vergeleken met de oorlogszuchtige onmacht van zwakke regeringen zoals Frankrijk en Groot-Brittannië. Het heeft evenwichtige betrekkingen met de rest van de wereld onderhouden en de centrale rol van Afrika voor Europa benadrukt. Sommigen hadden een snellere hervorming van het rechtssysteem gewenst, maar ook hier, net als bij de immigratiekwestie, verloopt het proces verantwoord en zonder extremisme. Worden de belangen van het land nagestreefd? Het oordeel zou door burgers moeten worden geveld in plaats van door commentatoren, en volgens de peilingen is dat oordeel niet negatief.

Meer over deze onderwerpen: