Bel ami in via XX Settembre: de onweerstaanbare opkomst van Francesco Soro naar de top van het ministerie van Economie

Hol. We hebben niet eens de tijd om de batterij van onze mobiele telefoon leeg te trekken door alle telefoontjes en berichten die we meteen ontvangen. Donderdag: Toen de avond viel en paus Leo XIV al gekozen was, zagen we opnieuw een witte rookwolk. Het betreft de schoorsteen van Francesco Soro. Het zit vol met vrienden uit verschillende culturen, verdorie. Overal: politici, journalisten, op ministeries, in de kazematten van de macht. En dan de Rai, instellingen, raden van bestuur. Een vriendelijke bron waarschuwt ons: “Wees voorzichtig, hij weet dat je met hem bezig bent.” Betrapt met een muis in je mond. Dat is zo. Rome is daarentegen ook en vooral dit: een pissi pissi die van de journalistiek naar de politiek springt, langs de beste clubs aan de oevers van de Tiber (en daarbuiten) gaat en terugkeert naar de stad van de restaurants in Montecitoriale om op zondag aan te komen op de tribune van Monte Mario (of in dit geval Tiber) van het Olimpico: kom op, kun je een kaartje voor de wedstrijd voor me regelen? Superieur.

Een omvangrijk programma: het verhaal vertellen van de krankzinnige opkomst van deze knappe en bekwame zoon van Noord-Rome, naar de top van de Via XX Settembre, waar de geldbuidel hangt en waar voorheen de academische rituelen van grote professoren met hoven en discipelen plaatsvonden, bedoeld als geruststellend zelfbehoud voor het gewone volk. Deze benoeming zorgt voor controverse: wellicht verstoort het de balans, zoals ook het geval was bij de benoeming van Daria Perrotta, de eerste vrouw aan het hoofd van de Rekenkamer. Maar nog meer. Stemmen uit de technostructuur van via XX Settembre met rekenmachines tussen de tanden: “We laten hem geen bal aanraken, we wachten op hem”. In de Paleizen die ertoe doen, wordt nergens anders over gesproken. Er is een deel van de diepe staat en de managers van financiën en economie dat een beetje perplex staat: "Soro? Natuurlijk ken ik hem, wie niet? We zullen zien, ik heb in de loop der jaren heel wat aperitieven met hem gedronken, ja, hij is vriendelijk, maar...". Er is ook een deel van de politiek, zelfs oud-ministers van Economie, die ons bekennen: "Rustig maar met die preventieve kritiek, zo staan ​​de zaken er nu eenmaal voor. Het probleem is, als er al iets is, de verdwijning van de economische planning die in Palazzo Chigi is beland, dus het eigen concept van het ministerie, ten dienste van de politiek en niet langer gereguleerd door een technisch tegenwicht."

De rode draad en de voorgestelde titel: een groot gezin op de Mef. De fenomenologie van een overheersend en ongebreideld ras in de schaduw van de Koepel dat met een glimlach elke positie beklimt, met zijn manier van doen. Tartina en leggina, relaties en kussen, met een telefoonboek waar de Batteria del Viminale en zelfs Lucio Presta jaloers op zouden zijn. Leuke vriend? Dat zou kunnen, maar wie niet? Dit is de draad die we moeten weven met drie historische periodes die we in gedachten moeten houden om ons te concentreren op een van de belangrijkste Italiaanse managers in het jaar onzes Heren 2025: de Rutelliaanse madeliefjesfase, vervolgens de epische Malagoniaanse fase bij Coni en tenslotte, na een sensationele pauze die niet zou misstaan ​​in de finale van Succession met de nummer één van de Italiaanse sport, de overgang onder de beschermende vleugel van Giancarlo Giorgetti, het meest geromaniseerde lid van de Lega Nord van allemaal. Die hem op 30 april in de Ministerraad voordroeg als hoofd van de economische afdeling van het ministerie dat hij leidt, een opmerkelijke zet. Hij zal zich bezighouden met de staatsbedrijven. Van Tim, van Mps, van Poste bijvoorbeeld. Een stoel op de eerste verdieping met uitzicht op de Via Pastrengo, in het vierkant van de Italiaanse economie, is zo groot dat iedereen die erop zit er kippenvel van krijgt.

Een stoel die voor de helft (we leggen later uit waarom) uit mensen als Mario Draghi, Alessandro Rivera, Vittorio Grilli en Domenico Siniscalco bestond, zonder per se de eerste te zijn: de advocaat Teodoro De Rossi (1853-1859). Kortom: hartelijke groeten.

Soro vervangt Marcello Sala, die aftrad om de positie van president van Nexi op zich te nemen, een toonaangevend bedrijf op de Italiaanse markt voor digitale betalingen en eigendom van Cassa Depositi e Prestiti, zonder bepaalde vervelende publieke salarisplafonds. Een man uit de bank- en financiële wereld, met een uitstekend cv in de particuliere sector opgebouwd in Monza, zal daarom worden vervangen door deze 55-jarige advocaat, die met onderscheiding afstudeerde aan La Sapienza met een scriptie over bankrecht: “Deelname aan het kapitaal van de bank: Siamese broederschap tussen bank en industrie”.

Onbevooroordeeld en een workaholic, een charmeur en empathisch (in het Romeins dialect: kontenlikker), zeer blond in zijn jeugd en nog steeds geknipt, zijn overhemd staat na acht uur 's avonds open, twee hartjes getatoeëerd op zijn pols ter nagedachtenis aan een vriend die hij te vroeg verloor, een behoorlijk aantal foto's op Dagospia die zijn relevantie bevestigen in de stad die mensen aanspreekt die op de juiste plekken aanspreken. "Hij is een vriend." Hij was ook zes jaar lang de historische ex-vriend van Ilaria D'Amico (nu mevrouw Buffon), maar is al meer dan tien jaar getrouwd met Lucia Segni (dochter van Mariotto en nicht van Antonio, voormalig staatshoofd). Soro komt uit een ambassadeursfamilie (zijn grootvader, Diego Soro, was diplomaat in Mexico, Thailand en Koeweit; zijn oudoom, Vincenzo, was directeur van de Farnesina en verbleef in Warschau ten tijde van de razzia's in het getto, waarbij veel Joden werden gered in zijn curriculum: Soro's Lijst). Hij heeft twee zonen: Santiago en Diego. Ponte Milvio als manier van leven, gemakkelijk te vinden in de Jarro-bar. Instagram zonder foto's, ook gevolgd door de leiders van de Biancoceleste-fans. Hoog en laag, heilig en vervloekt Rome, een nederig maar zeer, zeer stoutmoedig karakter. Voorgoed. De bedachtzame Giorgetti heeft het in zijn hart gesloten.

En hier is hij dan: aan het rondrijden op een oude Honda SH-scooter, in de stijl van de film Corso Trieste-Parioli van Vanzina, maar ook super Rutelli, burgemeester van Rome, waarmee hij over de kasseien raast, toastend in woonkamers zoals die van Myrta Merlino, veel sport. Toast, handdrukken, hulp nodig? Ondernemend, hij stelt nooit grenzen aan zijn kunnen. Een geliefd mens, zo wordt er over hem gezegd. Snel, bekwaam, glimlachend. Een goede jongen (in Rome ben je een jongen tot je zeventig bent). Op één persoon na: Giovanni Malagò, de vader die zich verraden voelt, die hem niet vergeeft, die hem heeft opgevoed met Palazzo H, de villa in Sabaudia, boottochten en gezellige avonden, was zijn getuige op de bruiloft. De twee spreken niet meer met elkaar. Hij stelde hem voor aan Ilaria D'Amico en zegende zijn huwelijk met Lucia Segni, de “Siamese tweeling” van Clementina Montezemolo. Kortom: pure Malagò-clan, Megalò-clan (citaat van Susanna Agnelli).

Soro is een grote Lazio-fan. Fanaticus, met een iconische ingelijste foto van Giorgione Chinaglia met zijn wijsvinger omhoog die hij altijd bij zich heeft in elke kamer waar hij rijdt. Hij wordt een van de twee algemeen directeuren van de Economie (hij komt van de Staatsdrukkerij en Munt, op inspraak van Giorgetti, waar de cijfers en balansen hem gelijk geven: het lijkt erop dat hij een olifantenkerkhof, dat bij de meeste mensen bekend is omdat er geld werd geslagen, nieuw leven heeft ingeblazen en naar de moderne tijd heeft gebracht).

Op het ministerie van Economie en Financiën zouden sinds vorig jaar, toen de regering van Meloni besloot de departementen te splitsen, twee algemeen directeuren zijn aangesteld: op het ministerie van Financiën is dat Riccardo Barbieri Hermitte, op het ministerie van Economie gaat hij verder met Fra', de vriend van Nicola Maccanico, de zoon van de directeur, maar ook van Federico Palmaroli, die bij iedereen bekend staat als de zorgeloze Osho, de futuristische Vauro van de Broeders van Italië. Maar ook Raffaele Avanzini, CEO van Newton Compton Editori, en Roberto Rao. Mensen die Soro kennen, zeggen dat hij geen goed gehoor heeft voor muziek - ook al heeft hij bij de Munt de munten uitgevonden voor Italiaanse liedjes, zoals Vasco's "Albachiara" of Renato Zero's "Il cielo" - integendeel, hij heeft een neus voor macht: hij weet waar hij moet zijn en wanneer hij er klaar voor moet zijn. Azzarita middelbare school in Parioli, sport en vrienden bij de buitenlandse club, om voor de hand liggende familieredenen, later vervangen door Aniene.

Al op zeer jonge leeftijd kwam hij in aanraking met de wereld van Rutelli, die in Rome een broeinest van talent en relaties was. Na mijn afstuderen heb ik ervaring opgedaan bij het ministerie, waar ik werkte bij Linda Lanzillotta op het wetgevend bureau, en daarna bij Corecom, het regionale comité voor communicatie van Lazio. Rutelli, Lusetti, Losacco, de jonge Luciano Nobili, de katholieke Franceschini (Soro nam in plaats daarvan als volwassene, op 50-jarige leeftijd, de communie in Medjugorje). De volgende supermanager van via XX Settembre zal niet het voorbeeld van Rutelli volgen in de Api en zal zich beperken tot het coördineren van de gemeenteraadslijst van de tweede verkiezingscampagne voor de Campidoglio, die echter gewonnen werd door Gianni Alemanno. Ook omdat hij een oom heeft die het advocatenkantoor D'Elia leidt. Zo ontmoette hij Malagò. Ook via Rutelli en de wereld van zijn oom, die met entertainment te maken heeft, begint hij Ilaria D'Amico en Monica Bellucci, een goede vriendin van de president van Coni, te bezoeken. Die tegenwoordig weigert over zijn voormalige protegé te praten. "Geen commentaar". Er is niets aan te doen. Van de Coni van de gewonde Giovannino vertellen ze met Romeinse cynische kwaadaardigheid: hij was advocaat voor verkeersongevallen, werd adviseur voor de diensten van Coni, stafchef van Coni en werd door de diensten van Coni ingehuurd tegen het maximale salaris, commissaris van de schietsport, coördinator van sportrechtvaardigheid, president van de tennistelevisie. De twee vormen een onafscheidelijk duo: ze verschillen in hun elf jaar leeftijd, hun voetbalgeloof – Malagò is een fervent fan van Roma – en in hun omgang met hun magische kuif: de een heeft een scheiding in het midden, de ander een scheiding opzij. Soro is de enige die Virginia Raggi ook aan het denken kan zetten over de Olympische Spelen die Rome niet zou krijgen. Hij probeert het, het lukt hem, maar uiteindelijk lukt het hem niet. Andere spellen, goud, feesten, voetbal, tennis: Sabaudia, families die elkaar kruisen en zich uitbreiden op open zee. Dezelfde blik, dezelfde manier van doen, het hypnotiseert. De breuk vindt plaats wanneer de geelgroene regering, naar het idee van Giorgetti, besluit Malagò's Coni aan te vallen en Sport e Salute opricht, waarmee een half miljard euro, oftewel de schatkist van de Italiaanse sport, wordt verplaatst. Soro werkt aan de wet die zijn voormalige mentor effectief zijn macht ontneemt. Wie vindt dat nou niet geweldig? Zou dit de reden voor het gevecht kunnen zijn? Wie weet. De breuk zorgt voor veel discussie in kringen en salons. Er bestaan ​​uiteraard tegenstrijdige versies. Het resultaat verandert echter niet. Na Sport en Gezondheid – waar hij momenteel met verlof is – volgt Soro Giorgetti naar het Ministerie van Economische Ontwikkeling, waar hij zich bezighoudt met telecommunicatie. En zo gaat het ook met Rai: berichten volgen elkaar op, de hoofdstad fluistert, de advocaat van Noord-Rome heeft een keuze gemaakt. Bij de regering van Meloni werkt hij bij de Staatsmunt, waar hij de begrotingen afsluit met winst en belangrijke operaties. Hij weet deze mammoet een sprong in de moderne en digitale wereld te laten maken en doet een beroep op iemand uit de oude Republiek, zoals Marco Mensurati, om zijn communicatie te verzorgen. Hij is geen lid van de Lega Nord, ook al kent hij Matteo Salvini. En het komt zeker niet van Fratelli d'Italia, ook al begroet hij Francesco Lollobrigida hartelijk in het stadion.

Het is een uiting van Giorgetti die in zijn moeizame stilte, in de stijl van Opus Dei, erin slaagde de geconsolideerde mechanismen in de Via XX Settembre te ontmantelen. Algemeen directeur Rivera vertrekt en er worden twee algemene directoraten opgericht. Sala gaat er eentje opzoeken, gaat weg en daar komt Soro. Het lijkt erop dat de benoeming begin juni ingaat. De nieuwe hoofd van de afdeling Economie is stil, ook al woont hij daar. Sceptici beschrijven hem als de coach van het voetbaltoernooi “Pezzana”, een fundamentele uitdaging voor voetballiefhebbers in Noord-Rome, op de velden nabij Tor di Quinto. Wie van hem houdt, vertelt over iemand die als motto heeft: Vrienden en nederigheid behoeden je voor de lokroep van de macht. Beide gerechten dienen met sushistokjes gegeten te worden. En laten we het maar niet over Malagò Soro hebben. In kringen beweert hij niets tegen de voorzitter van CONI te hebben, die zich altijd beperkte tot het geven van adviezen, ook als hij ongelijk had. Water onder de brug, zoals dat van de Tiber en de Aniene. Malagò's verlenging is uitgesloten, Soro's opkomst is een feit. Giorgetti lacht en geniet: beter dan een doelpunt in de negentigste minuut van zijn Southampton. Zelfs de mensen van Meloni zijn blij met de heterogene aard van de doeleinden: als bepaalde spelletjes bij het Ministerie van Economie en Financiën zouden stranden, zal alles terugvallen op Palazzo Chigi, dat steeds centraler komt te liggen. Groeten vanaf via XX Settembre, nieuwe doorbraak van Porta Pia. Maar het tegendeel is waar: in plaats van de Piëmontezen staan ​​hier de Romeinen.

Meer over deze onderwerpen: