Iran zou geen kernwapens moeten hebben. Maar we zouden Trump ook geen ongrondwettelijke oorlog moeten laten voeren.

Ontucht, ontucht; nog steeds oorlogen en ontucht; niets is meer in de mode: een brandende duivel moge ze nemen!

– Shakespeare, Troilus en Cressida, Act V, Scene II.

Hij heeft dus zijn grote moment gehad , en het zal hoe dan ook de geschiedenis ingaan. Ik hoop dat de geschiedenis opmerkt dat dit hele conflict wordt gedomineerd door twee leiders die aanblijven om uit de problemen te blijven. Maar wie wie nu eigenlijk bij de neus neemt, is niet meer relevant.

En, God sta ons bij, de verontwaardiging over de inbeslagname van de oorlogsbevoegdheden van het Congres door de president heeft nog nooit zo mager en machteloos geklonken. Dat paard is al uit de stal sinds president Jefferson de vloot op de Barbarijse piraten afstuurde. Vietnam heeft die deal 164 jaar later rond. We hebben nu een president die constitutionele barrières aanpakt door ze in brand te steken. Dus God zegene jullie, Tim Kaine en AOC , maar niemand luistert. Niemand luistert ooit meer, zodra de boem-boem begint te waaien. Uit The New York Times :

"Er zal vrede komen of er zal een tragedie voor Iran plaatsvinden, veel groter dan we de afgelopen acht dagen hebben gezien", zei hij. "Vergeet niet dat er nog veel doelen over zijn. Die van vanavond was verreweg de moeilijkste van allemaal, en misschien wel de dodelijkste. Maar als de vrede niet snel komt, zullen we die andere doelen met precisie, snelheid en vaardigheid aanpakken. De meeste kunnen binnen enkele minuten worden uitgeschakeld."

De gewaagde gesprekken gingen zondag verder. De president sprak openlijk over de regimewisseling in Teheran. Uit The New York Times :

De Amerikaanse aanvallen van zondag wakkerden de angst aan voor een gevaarlijk escalerend conflict in het Midden-Oosten en drongen aan op diplomatie door wereldleiders. Maar nadat zijn regering een groot deel van de dag had benadrukt dat de Verenigde Staten niet van plan waren een totale oorlog met Teheran te beginnen, suggereerde president Trump op sociale media dat een regeringswisseling in Iran niet ondenkbaar was . "Als het huidige Iraanse regime er niet in slaagt IRAN WEER GROOT TE MAKEN, waarom zou er dan geen regimewisseling komen???" schreef Trump op Truth Social.

De meest merkwaardige reacties kwamen misschien wel van onze voormalige Never Trump-bondgenoten. Ze walgen nog steeds van de man, maar hij heeft hen wel de luchtaanvallen gegeven waar ze de afgelopen drie decennia zo op hebben gewacht. David Frum, bijvoorbeeld, lijkt nogal verbijsterd.

Iran op dit moment en onder deze omstandigheden aanvallen was de juiste beslissing van een regering en president die doorgaans de verkeerde beslissing nemen. Een Amerikaanse president die niet in democratie in eigen land gelooft, heeft een enorme klap uitgedeeld ter verdediging van een bedreigde democratie in het buitenland. Als één nachtelijke actie de oorlog van Donald Trump met Iran succesvol beëindigt en het Iraanse atoombomprogramma definitief beëindigt, dan heeft Trump met terugwerkende kracht de verjaardagsparade verdiend die hij zichzelf op 14 juni gaf. Zo niet, dan zou deze eenzijdige oorlog onder een president met dictatoriale ambities de Verenigde Staten wel eens naar duistere en repressieve oorden kunnen leiden.

Ik durf er niet op te wijzen dat een president volgens onze grondwet geen "eenzijdige oorlog" kan voeren. Als Frum bovendien iets breder had gespreid, zou hij tot aan zijn wenkbrauwen zijn gebarsten.

Trump deed het juiste, maar hij deed dat juiste op de meest onterechte manier: zonder Congres, zonder competent leiderschap om de Verenigde Staten tegen terrorisme te verdedigen, en terwijl hij in eigen land een cultuuroorlog voerde tegen de helft van het land. Trump heeft geen Amerikaanse troepen ingezet om Iran te bestrijden, maar hij heeft wel Amerikaanse troepen ingezet voor een ongevraagde militaire bezetting van Californië.

Dat scheuren en verscheuren klinkt pijnlijk. Bijna elke Republikeinse president die in mijn leven is gekozen, heeft een oorlog in het buitenland ontketend terwijl hij thuis een cultuuroorlog voerde. Met Richard Nixon smolten die twee natuurlijk samen. Zijn bloedige avontuur in Zuidoost-Azië leidde tot verdeeldheid en een oorlog in eigen land, die in alle opzichten ook een cultuuroorlog was. George H.W. Bush vocht de Eerste Golfoorlog met een enorme voorsprong in de peilingen, terwijl hij de vliegende apen vrij liet rondlopen en het partijprogramma voor de Republikeinse partijconventie van 1992 liet opstellen. En dat was slechts vier jaar nadat hij zijn campagne van 1988 had overgedragen aan de tedere bemoeienissen van Lee Atwater en zijn bende handlangers. Wat W betreft, nou ja, er waren de vuile campagnes bij de tussentijdse verkiezingen van 2002, toen hij de catastrofe in Irak tegemoet zag, om nog maar te zwijgen van zijn herverkiezingscampagne in 2004, waarin hij campagne voerde met de nog niet geheel rampzalige oorlog, terwijl hij tegelijkertijd John Kerry's militaire staat van dienst verraadde en in elke belangrijke staat referenda over het homohuwelijk op de stembiljetten plaatste.

Hoe dan ook, het duurde niet lang voordat de amateuristische incoherentie van de regering weer de kop opstak. De minister van Defensie zei dat de aanval niet over een regimewisseling ging , een uitspraak die de president, zoals we hebben laten zien, in elke microfoon gebruikt. Ik hoop dat Tulsi Gabbard geen nieuwe gordijnen voor haar kantoor heeft besteld.

Wat de daadwerkelijke militaire gevolgen betreft, heb ik geen sterke argumenten. Het zou niet goed zijn voor de wereld als Iran kernwapens had. Een onstabiele theocratie met de bom is zo ongeveer het ergste wat er kan gebeuren. Daarom vierde ik de deal die Barack Obama en John Kerry sloten, waarin Iran ermee instemde zijn nucleaire programma te beëindigen, en blijkbaar was het al goed op weg om dat te doen voordat Florida een kleine oranje duim in de schaal legde. Wat onstabiele theocratieën betreft, nou ja, misschien was het organiseren van de omverwerping van Mosadegh en de overdracht van Iran aan de Pahlavi's in 1953 ook niet het beste idee op de lange termijn. En het is nu een vreselijk idee. Wat de andere militaire gevolgen betreft, laat ik dat over aan beter geïnformeerde geesten dan de mijne, maar ik ben tot de conclusie gekomen dat we Iran de afgelopen zeventig jaar met rust hadden moeten laten. We hebben niets voor dat land gedaan, behalve het verpesten.

Wat ons achterlaat met de president en de dichte, duistere, afschrikwekkende jungle van zijn geest en ziel. Het is te gemakkelijk om hem een ​​pestkop te noemen. Hij is een bèta die zich al sinds zijn geboorte als een alfamannetje gedraagt. Zijn vader, een echte alfamannetje en tevens een verdomde vampier, leerde hem dat dominantie, zowel echt als ingebeeld, de enige weg naar rijkdom en succes was. Later leerde Roy Cohn, een ander schepsel van de nacht, hem hoe hij deze aanpak moest verfijnen. Het heeft hem door zakelijke mislukkingen, publieke spot en roddelbladen heen geholpen. Het was de motor achter alle vrouwen die hij misbruikte, alle aannemers die hij bedroog, en alle levens en carrières die hij verwoestte. Er zijn twee soorten mensen in zijn duistere, afschrikwekkende jungle: sukkels en losers. Militairen zouden zich door dat onderscheid niet buitengesloten moeten voelen. Wij zijn, allemaal, voor hem, sukkels en losers, helemaal terug tot de grondleggers, die een regering voor sukkels en losers oprichtten. Nu heeft hij een leger en een luchtmacht. Nu heeft hij zijn moment.

Misschien hadden er meer van ons naar zijn verdomde parade moeten komen. Ik weet het niet.