Hoe je <em>de Final Destination</em> -films in de juiste volgorde kunt bekijken
Heb je je ooit afgevraagd hoe je zou sterven? Natuurlijk is de ideale situatie voor iedereen om in bed te sterven, omringd door dierbaren. Maar sommige mensen hebben minder geluk. En er is geen filmfranchise die het alternatief zo creatief en beeldend verkent als de Final Destination -films.
De nieuwste toevoeging aan de franchise , Final Destination: Bloodlines , belooft een nieuwe campy, bloedstollende tocht te worden in talloze dodelijke vallen. Bloodlines ziet Tony Todd keert terug in zijn laatste rol als de onheilspellende begrafenisondernemer William Bludworth. Bovendien nemen regisseurs Zach Lipovsky en Adam Stein de touwtjes in handen voor de toekomst van de franchise. Ik ben er helemaal klaar voor om nieuwe angsten voor alledaagse voorwerpen te ontwikkelen! En ik weet zeker dat jij dat ook bent. Maar voordat we daar zijn, moeten we terug naar het verleden, net als de protagonist van Final Destination – want daar liggen de antwoorden.
De franchise begon als een spec-script voor een bepaalde iconische griezelserie over onverklaarbare fenomenen, The X-Files , maar gelukkig voor ons pikte New Line Cinema het op en groeide het verhaal uit tot een kassucces. Het concept was simpel: wat als de dood een actievere kracht was dan we dachten? Dat is wat de Final Destination- serie zo bijzonder maakt – er is geen boeman met een kettingzaag of machete – de antagonist is de dood. Het concept en de uitvoering waren zo succesvol dat de eerste film in 2000 $ 112 miljoen opbracht aan de kassa, en de sequels brachten ook ongeveer hetzelfde bedrag op.
De franchise blinkt uit in het omzetten van alledaagse angsten – vliegen, achtbanen, achter grote vrachtwagens op de snelweg rijden – in een sensationeel macabere Rube Goldberg-slachtmachine. Dankzij deze films zul je nooit meer op dezelfde manier naar een zonnebank, zwembadafvoer of roltrap kijken. Als je de serie nog niet hebt gezien, of als je een excuus zoekt om hem opnieuw te bekijken, dan ben ik je grim reaper en leid ik je door alle helse kringen die de Final Destination -films in petto hebben.
Eindbestemming 5 (2011)Wauw, je Final Destination -binge beginnen met de laatste film in de franchise? Ik weet dat het gek klinkt, maar als we één ding van deze franchise hebben geleerd, is het wel dat je op het proces moet vertrouwen. Zoals bij elke Final Destination- film. We beginnen de actie met een voorgevoel. Onderweg naar een werkretraite ziet Sam Lawton (Nicholas D'Agosto) een hangbrug – waar hij toevallig ook op zit – die iedereen in de bus de dood in jaagt, behalve zijn ex Molly (Emma Bell). Sam probeert zoveel mogelijk mensen te behoeden voor het (helaas) ongeluk. Maar hij weet niet dat hij, net als alle andere hoofdpersonen uit Final Destination , iedereen die hij heeft gered, heeft veroordeeld tot een ietwat vertraagde, maar veel gruwelijkere dood. En deze aflevering houdt ervan om gevaarlijke dingen in je gezicht te laten vliegen, omdat het eigenlijk in 3D vertoond had moeten worden.
Waarom zou het universum je de macht geven om je gruwelijke dood te voorzien en te voorkomen, om je vervolgens op een nog ergere manier te achtervolgen? Hopelijk biedt de franchise ooit een bevredigend antwoord. Deze film introduceert ook een lang onderzochte theorie in de serie: zou het doden van iemand vóór je dood je eigen leven op de een of andere manier verlengen? Deze theorie is op zijn best wankel, hoe overtuigend William Bludworth (Tony Todd) het ook probeert te laten klinken. Peter, een van Sams vrienden die hij van de ingestorte brug redde, besluit de theorie uit te proberen, maar slaagt daar niet in voordat de dood hem opeist. Sam en Molly weten te ontsnappen aan de dood, en mogelijk zelfs hun levensduur te verlengen door uit zelfverdediging te doden. Maar hun ontsnapping aan het door de dood ontworpen plan is van korte duur (wederom, sorry), want aan het einde van de film wordt onthuld dat ze aan boord gaan van vlucht 180 van JFK naar Parijs...
Angsten ontkracht: Acupunctuur (hoewel, als je racistisch bent in de massagesalon, dan verdien je dat toch?); ongelijke leggers (dat laten we aan Simone Biles over); Lasik-oogchirurgie (waarom dragen optometristen eigenlijk een bril?).
Eindbestemming (2000)Het einde van de vijfde film voert ons terug naar het allereerste begin van de franchise – wat me eerlijk gezegd verbijsterde toen ik voor het eerst zag hoe alles met elkaar verweven was. Wanneer middelbare scholier Alex Browning (Devon Sawa) met zijn klasgenoten in het vliegtuig naar Parijs stapt, heeft hij een voorgevoel dat het vliegtuig tijdens de opstijging explodeert. Wanneer kleine dingen uit zijn visioen werkelijkheid beginnen te worden, schreeuwt hij dat het vliegtuig gaat neerstorten. Dit zorgt ervoor dat hij en een paar andere schoolgenoten uit het vliegtuig worden gezet omdat ze de boel verstoren. Maar voordat iemand echt boos kan worden over het missen van hun vlucht, explodeert het vliegtuig in de lucht – precies zoals Alex voorspelde.
Dit zet een reeks sterfgevallen in gang in de volgorde waarin de overgebleven overlevenden in het vliegtuig hadden moeten sterven. Alex komt hierachter, terwijl iedereen hem voor gek verklaart. Het is ook erg leuk om deze film te zien waarin de FBI-agenten Mulder en Scully vervangen, aangezien deze film oorspronkelijk bedoeld was als een aflevering van X-Files . Alex probeert zoveel mogelijk in te grijpen in het ontwerp van de dood. De eerste moord na Vlucht 180 is een dialoogloze scène waarin Alex' beste vriend Tod door de dood wordt achtervolgd, en Alex even pauze neemt van zijn onderzoek naar vliegtuigrampen om een Penthouse -tijdschrift te bekijken. Oeps! Zijn ventilator verscheurt het per ongeluk, waardoor er alleen een stukje overblijft met de naam "Tod".
Elders in Final Destination , William Bludworth maakt zijn griezelige debuut in het uitvaartcentrum door te zeggen dat de dood een plan heeft voor ieders bittere einde. Ach, voel je je niet bijzonder? Dit legt de eerste regel van het plan van de dood vast: hij komt achter je aan in de volgorde waarin hij oorspronkelijk had moeten sterven. Alex gelooft dat ingrijpen door de volgende te redden die sterft, ervoor zorgt dat de dood aan hen voorbijgaat. Ik zou me waarschijnlijk ook aan die logica vastklampen! Maar zoals Alex' vriendin Clear Rivers (ze woont in de bossen, oké?) leert, zijn de plannen van de dood veel ingewikkelder dan je je kunt voorstellen.
Angsten ontgrendeld: John Denver's klassieke countryhit, "Rocky Mountain High"; (verpest dit nummer niet voor me); wodka drinken uit een mok (serieus, wat is er in godsnaam aan de hand?), waslijnen (blijf bij de droger!).
Eindbestemming 2 (2003)Een van de beste elementen van de Final Destination- franchise is de mate waarin personages en gebeurtenissen uit het verleden met elkaar worden verbonden, waardoor je echt het vlindereffect van elke beslissing voelt. Dit directe vervolg werd overgenomen door regisseur David R. Ellis, die de aftrap gaf met een van de meest iconische openingsscènes van de serie. Het verpestte het rijden op de snelweg volledig. Niet dat je je ooit helemaal op je gemak voelt om met 110 km/u achter een houtvrachtwagen te rijden, maar als je de briljante kettingbotsing aan het begin van deze film hebt gezien – en de onthoofding via een gigantische boomstam door de voorruit – wens ik je veel succes met het ooit nog achter het stuur kruipen.
De hoofdpersoon in dit vervolg is Kimberly Corman (AJ Cook). Na haar voorgevoel van de ramp redt ze het leven van haar vrienden en andere automobilisten achter haar. Als slimmerik legt ze de link dat iedereen die ze redt een connectie heeft met de overlevenden van Vlucht 180. Ze spoort de enige overgebleven overlevende van de vliegtuigcrash op, die we Clear Rivers leren kennen. Ze biedt Kimberly zoveel mogelijk hulp aan, omdat ze beseft dat de dood voor iedereen in omgekeerde volgorde komt. Clear leidt Kimberly ook naar Silly Willy Bludworth, die een nieuwe regel instelt: het brengen van nieuw leven op de wereld zou de dood kunnen verstoren. Deze theorie is nooit echt bewezen, maar Kimberly opent de mogelijkheid dat reanimatie ervoor kan zorgen dat de dood aan je voorbijgaat.
Angsten ontgrendeld: Houtvrachtwagens (en autorijden in het algemeen); spaghetti (we zijn nu een gezin dat alleen maar penne eet); liften (zelfs de Tower of Terror).
Eindbestemming 3 (2006)James Wong, de regisseur van de originele film, keert terug om het derde deel te regisseren. In dit vervolg maakt hoofdpersoon Wendy Christensen (Mary Elizabeth Winstead) onheilspellende foto's van haar klasgenoten terwijl ze allemaal in een pretpark rondhangen. De eerste voorbode is Wendy's visioen van een achtbaan die ontspoort en haar en al haar klasgenoten doodt.
Net als in de eerste film raakt Wendy helemaal van streek en eist ze dat ze uit de attractie stapt. Het gruwelijke ongeluk speelt zich precies af zoals Wendy in haar visioen had gezien en kost haar vriend Jason het leven, evenals haar vriendin Carrie, de vriendin van Kevin Fischer (Ryan Merriman). Kevin en Wendy groeien naar elkaar toe in hun verdriet, en Kevin brengt Vlucht 180 ter sprake, waarbij hij zegt dat hij bang is dat wat er met de overlevenden is gebeurd, ook met hen zal gebeuren. De twee beginnen aan een speurtocht en beseffen dat de foto's die Wendy van hun klasgenoten heeft gemaakt, aanwijzingen geven over hoe ze zullen sterven. Ze proberen in te grijpen voordat de dood hun vrienden te pakken krijgt – maar zoals altijd in Final Destination is de dood hen allemaal te slim af.
Onderweg zijn er een paar fantastische moorden, waaronder mijn favoriet, waarbij twee gloeiendhete zonnebanken in doodskisten veranderen. Helemaal aan het einde van Final Destination 3 , denkend dat ze zichzelf effectief gered hebben, komt Wendy Kevin en haar zus tegen in de metro en krijgt ze een visioen van de ontsporing van de trein die hen allemaal doodt. Of ze het na Wendy's visioen levend redden of niet, is niet bekend.
Angsten ontweken: Gewichtheffen (dat is de echte reden waarom ik niet naar de sportschool ga); drive-throughs (bestel gewoon Uber Eats!), zonnebanken (UV-straling is al schadelijk genoeg voor je).
De eindbestemming (2009)Kom niet achter mij aan, haters, maar dit is waarschijnlijk mijn minst favoriete film in de franchise. Misschien komt het doordat ik geen ervaring heb met racecircuits, of misschien omdat ik tampon-oordopjes niet erg effectief vind. Hoe dan ook, dit 3D-vervolg sloeg de plank mis (voor de laatste keer, sorry). Niet alleen waren de dialogen houterig en bijna pijnlijk om naar te luisteren, maar ook de acteerprestaties waren rampzalig. De belangrijkste helderziende in dit verhaal is Nick O'Bannon (Bobby Campo), die een voorgevoel heeft van een ongeluk op een racecircuit waarbij veel mensen op de tribune omkomen. Natuurlijk evacueert hij zijn vrienden en een paar gelukkige – of ongelukkige, afhankelijk van je perspectief – omstanders.
Zoals we van de serie gewend zijn, sterven de racistische personages al vroeg, en op dramatische wijze. Deze keer hebben we een man die klaar staat om een kruis te verbranden op het gazon van George (Mykelti Williamson), een zwarte bewaker. Waar heeft deze kerel zo snel een enorm kruis vandaan? Maakt niet uit, want voordat hij iets kan doen, vat hij vlam en wordt hij door zijn eigen auto door de straat gesleurd.
In deze film ervaart Nick visioenen vol fragmenten van dodelijke objecten – en het publiek moet afleiden wat die glimpen betekenen voor de volgende dood. Overlevenden van het ongeluk beginnen één voor één te sterven. George lijdt aan een vreselijk overlevingsschuldgevoel – hij ontsnapte ook aan een incident met rijden onder invloed waarbij zijn familie omkwam – en probeert een einde aan zijn leven te maken. Maar helaas is de dood een kleinzielig beestje. Je kunt niet sterven totdat de dood er klaar voor is om te gaan. Aan het einde van Nicks nutteloze visioenen is iedereen dood, behalve hijzelf, zijn vriendin Lori (Shantel VanSanten) en hun vriendin Janet (Haley Webb). Hij redt hen van de verbranding in een bioscoop.
Maak je geen zorgen, de bioscoop kan nog steeds onze veilige haven zijn, mede-horrornerds! Ze overleven allemaal totdat... oeps. Nick de memo over een gigantische vrachtwagen die door de ruit van hun favoriete café knalde, toepasselijk genaamd "Death by Caffeine", niet heeft ontvangen.
Angsten ontgrendeld: Autowasstraten (waarom had haar auto zoveel ramen die niet open konden?); zwembadafvoeren (heeft u ooit het korte verhaal "Guts" van Chuck Palahniuk gelezen?); roltrappen (ik neem de trap, alstublieft en dank u wel).
esquire
![Proost op de dames die [hoed] lunchen! Een kijkje bij het leukste lente-evenement van New York!](/_next/image?url=https%3A%2F%2Ffashionweekdaily.com%2Fwp-content%2Fuploads%2F2025%2F05%2FKatherine-Birch-Marcia-Mishaan-Gillian-Miniter-Muffie-Potter-Aston-Elyse-Newhouse-scaled.jpg&w=1280&q=100)
