Stefania Rocca, in Spoleto met Nobody Sees Love

"Na mijn eerste regieklus, met La madre di Eva, vroeg ik me af: kan ik weer 'gewoon' actrice worden, zonder ruzie te maken met de regisseur, omdat ik het misschien anders zie?" Stefania Rocca glimlacht. Haar antwoord staat in L'amore non lo vede nessuno, een tekst van Giovanni Grasso gebaseerd op zijn roman (red. Rizzoli), die in première gaat tijdens de afsluiting van het 68e Festival dei Due Mondi in Spoleto, van 11 tot en met 13 juli. De regie is van Pietro Maccarinelli. Geproduceerd door Compagnia Moliere, Centro Teatrale Bresciano, Teatro Quirino, Teatri di Napoli - Teatro Nazionale en vanaf februari op tournee met onder meer optredens in Rome, Napels en Brescia, is de voorstelling de derde theatersamenwerking tussen Grasso en Maccarinelli, na Fuoriusciti en Il Caso Kaufmann, en bevat ook Giovanni Crippa en Franca Penone.

"Het is een complex verhaal, zelfs om te vertellen," vertelt Stefania Rocca, die twee jaar na Alessandro Baricco's Thucydides terugkeert naar Spoleto, aan ANSA. "Een existentiële thriller," definieert Maccarinelli het. "Een meedogenloos onderzoek," zegt ze, "naar de zin van het bestaan ​​dat ons dwingt de spiegel te zien met het donkerste deel van onszelf en ons bevraagt ​​over de noodzaak om te vergeven en onszelf te vergeven." Het begint allemaal met twee zussen, Federica en Silvia, en de plotselinge dood van de eerste. Op de begrafenis ziet Silvia een man die ze nog nooit eerder heeft gezien. Ze vraagt ​​hem wat hij daar doet, wat zijn relatie met zijn zus was. Zo begint een confrontatie tussen de twee, in een escalatie van mysteries. Ze ontmoeten elkaar elke dinsdag in een bar, verbonden door een pact: hij beloofde elk detail van zijn relatie met Federica te onthullen, en in ruil daarvoor beloofde zij geen onderzoek te doen naar de identiteit van haar gesprekspartner. "Maar in hoeverre", vraagt ​​de regisseur zich af, "zijn we bereid een vreemde te vertrouwen? In hoeverre kunnen we onze meest intieme geheimen onthullen en onze diepste emoties kenbaar maken?" "Er is ook het thema van hoe we soms zo vastgeroest zitten in ons standpunt dat we anderen niet beoordelen", vervolgt Rocca. "In plaats daarvan zijn we allemaal te beoordelen wanneer het perspectief verandert. De titel van de voorstelling? Nou, het is waar, liefde is iets zo 'niet concreets' dat je het niet kunt aanraken, maar alleen kunt beleven."

Na al dat film- en tv-werk is dit voor de actrice ook een nieuwe fase in haar persoonlijke theaterreis. "Ik heb het altijd leuk gevonden, ook al is het niet makkelijk", zegt ze. "Toen de kinderen nog heel klein waren, ging ik op tournee en nam ik ze mee, niet zonder moeite. Ik zeg het altijd: een vrouw moet betalen om te werken. Toen ze naar school gingen, moest ik ermee stoppen. Maar ik ben ook dol op cinema, fictie, en dat heeft me veel voldoening gegeven. Als ze me een interessant personage aanboden, voor een vrouw van mijn leeftijd, zou ik dat graag accepteren. Maar op een gegeven moment was er een periode waarin cinema erg mannelijk was, gebonden aan de periferie. Ik had er weinig mee te maken. In andere landen speelt Cate Blanchett Bob Marley, vrezen we. Zo heb ik, nu mijn kinderen wat ouder zijn, het theater herontdekt, waar ik meer uitdagende rollen heb gevonden. Vandaag voel ik me vrij om weer op tournee te gaan. Het is geen toeval dat ik mijn regiedebuut op het podium heb gemaakt. Het theater heeft me een vorm van extra zekerheid gegeven, een besef om mijn stem te laten horen en dingen te zeggen die ik anders misschien niet zou doen. "Ik had het er niet uit kunnen krijgen. En ik heb al zoveel andere ideeën", glimlacht ze. Maar hoe is het om nu weer door een regisseur geregisseerd te worden? "Ik ben nog steeds actrice", verzekert ze. "Ik heb geen bombastische hoogdravendheid, maar veel respect voor het werk van de mensen met wie ik werk. En ik ben geïnteresseerd in de verandering van perspectief. Dat maakt het verschil."