Ruimtesonde uit het Sovjettijdperk stort na een halve eeuw in een baan om de aarde neer op aarde

"De plaats van de inslag was niet te voorspellen en zelfs België behoorde tot de mogelijkheden", benadrukt de Belgische radio- en televisiezender RTBF .

Een ruimtesonde uit de Sovjet-Unie stortte op zaterdag 10 mei neer op aarde, meer dan een halve eeuw na de mislukte lancering naar Venus. Na 53 jaar in de ruimte, Kosmos 482 Volgens het Russische ruimtevaartagentschap Roscosmos stortte het ruimteschip neer in de Indische Oceaan, ten westen van Jakarta, Indonesië. Deze terugkeer naar de aarde is een ‘getuigenis van de eerste stappen van de mensheid in de ruimte’, aldus de New York Times .

"Het vaartuig was bedoeld om op het oppervlak van Venus te landen en zou tijdens zijn val intact zijn gebleven", schat het Amerikaanse dagblad. De landingscapsule van de sonde was ontworpen om de extreme hitte en druk in de atmosfeer van de tweelingplaneet van de aarde te overleven . Daarvoor waren een robuust hitteschild en een bijzonder sterke structuur nodig , legt de BBC uit .

"De meeste grote stukken ruimteschroot ontbranden wanneer ze de atmosfeer van de aarde binnendringen, waardoor ware kunstmatige meteorenregens ontstaan", herinnert de gespecialiseerde site Space.com zich .

Het Amerikaanse ruimtecommando houdt maandelijks tientallen atmosferische terugkeerbewegingen bij. Wat Kosmos 482 onderscheidde en de speciale aandacht van autoriteiten en particuliere waarnemers rechtvaardigde, was dat het vaartuig, gezien zijn robuustheid, een betere kans had om de terugkeer in de atmosfeer te overleven.

"Het risico op letsel of schade aan eigendommen door deze vallen blijft erg laag, omdat het merendeel van het puin in de lucht verbrandt en de overgebleven stukken doorgaans in de oceaan of op onbewoonde gebieden terechtkomen", aldus Space.com. Maar naarmate het aantal atmosferische terugkeerpogingen toeneemt, neemt ook de kans op een ongeluk toe.”

"Er zijn veel objecten gelanceerd in de jaren 50, 60 en 70", vertelde ruimtehistoricus Asif Siddiqi aan de New York Times . “Soms beseffen we dat dit museum boven ons hoofd bestaat… wanneer een van zijn stukken op ons valt.”