"Les Arènes": een blik achter de schermen van de voetbalbusiness

In "Les Experts Cinéma" bespreken Thierry Fiorile en Matteu Maestracci deze week "Les Arènes" van Camille Perton en "L'effacement" van Karim Moussaoui.

In Les Arènes nemen we een kijkje achter de schermen van de voetbalwereld, met name bij de spelersmakelaars. De parel, of prooi zoals u dat liever wilt, van deze harde, wrede, maar ook erg mannelijke omgeving is de jonge Brahim, gespeeld door Iliès Kadri, een jonge en talentvolle voetballer die nog steeds in opleiding is bij Lyon.

Hij is nog maar net begonnen, maar toont nu al veel potentie op de positie van spits. Het zijn beloftes die hebzucht opwekken en die zijn neef en zaakwaarnemer, Mehdi (Sofiane Khammes), hebben opgeleid in de praktijk. Hij probeert deze zowel aan te wakkeren als te kalmeren. Hij wil dat zijn kleine protegé zich concentreert op wat hij kan en waar hij goed in is: voetballen. Maar het duurt lang voordat hij haar overplaatst, en bovendien loert de mysterieuze Francis, een invloedrijke en gewetenloze agent, in de buurt.

Net als Tristan Séguéla's film Mercato van een paar weken geleden, is het Camille Perton niet zozeer de sport zelf die hem interesseert – er zijn weinig beelden van voetbal of fans om je in te verdiepen – maar de wereld van tussenpersonen en onderhandelaars. Ze handelen in duizelingwekkende bedragen op boten aan de Rivièra, in luxe hotels en restaurants, waar verleiding en welbespraaktheid vaak doorslaggevende wapens zijn.

Les Arènes is misschien wat flauw en saai, wat de inzet en emoties enigszins neutraliseert, maar de film is daarentegen ingetogen en goed geacteerd, met veel spanning. Camille Perton durft een vreemd thema en een vreemde esthetiek te gebruiken in de persoon van de formidabele agent Francis, alias Edgar Ramirez, die nooit echt ver van het groteske af staat, maar toch goed acteert.

Acht jaar na de film Waiting for the Swallows – die al sprak over de verstikking van de Algerijnse samenleving, maar met een vleugje hoop in zijn intimiteit –, spreekt The Erasure duidelijk over de verplettering van een jongere, die het regime ontketende na de Hirak , een spontane beweging die in 2019 de macht deed wankelen. Ook al ontkent de film een ​​politieke boodschap te dragen, hij is niettemin politiek. Reda, de jonge zoon van een vooraanstaand persoon (zijn vader is een topman in de olie- en gasindustrie), zegt nooit wat hij denkt of waar hij naar streeft: zijn patriarch doet het voor hem. Wanneer zijn oudere broer in opstand komt, zijn familie en land ontvlucht en zijn vader, opgejaagd door zijn vijanden, plotseling overlijdt, is Reda aan zijn lot overgelaten. Geweld zal zijn enige uitingsvorm zijn.

Karim Moussaoui gebruikt fantasy om de richting van zijn personage te illustreren. Formeel bevestigt de film het talent van deze filmmaker die niet in Algerije kon filmen. A priori niet om politieke redenen, maar je voelt dat hij op eieren loopt in de huidige context van verharding van het regime en extreme spanningen tussen Parijs en Algiers.