Ondertussen, in Cannes... Godard en Belmondo worden weer tot leven gewekt, Pedro Pascal daagt Trump uit, Bono heeft een groot hoofd

Google Nieuws

Leesduur: 10 min.

SAMENVATTING CANNES, DAG VIJF. Richard Linklater neemt Cannes zestig jaar mee terug in de tijd, naar de tijd van "Breathless", terwijl Hafsia Herzi indruk maakt met een subtiele film. "Eddington" lijkt een serieuze kanshebber voor de prijs.

Op zaterdag 17 mei werden drie nieuwe kanshebbers op de Gouden Palm bekendgemaakt: "Die, My Love" van de Britse regisseur Lynne Ramsay, met megasterren Robert Pattinson en Jennifer Lawrence, "Renoir" van Hayakawa Chie en "Nouvelle Vague" van Richard Linklater. Na vier festivaldagen komen de eerste favorieten al naar voren (de naam van Nadia Melliti, de actrice uit "La Petite Dernière", komt steeds terug in de categorie Beste Actrice), maar de concurrentie is nog lang.

“New Wave”: “Motor, Raoul!” »

Een reconstructie van de verfilming van "Breathless" en het Parijs van de jaren zestig door een Texaan, de productieve en veelzijdige Richard Linklater ("Boyhood"); Jean-Luc Godard, met Ray-Bans op zijn neus, als een folkloristische "maverick" en toekomstige voorbode van een glanzende New Wave; een festival van lookalikes en namedropping, waarbij elk personage (Truffaut, Chabrol, Rohmer, Rivette, Rossellini, Cocteau, Bresson, etc., etc.) voor de camera verschijnt in een iconische pose, met hun naam op het scherm; een dialoog vol citaten en mythische zinnen, duizend keer gedocumenteerd, die zelfs een Wikipedia-biopic niet zou durven plaatsen: niets zou moeten werken en toch charmeert en betovert "Nouvelle Vague".

Geen ironie of afstandelijke pastiche, zoals ‘Le Redoutable’ van Michel Hazanavicius. Het is ook geen kwestie van eerbiedige hulde. Maar in de passie, de energie – van de opnames, van de eerste keren – en in het plezier om te zien hoe een revolutionaire film op ambachtelijke wijze, concreet en met verve wordt gemaakt, zit ook een flinke dosis onbewustheid en o zo veel tegenzin. De ruzie vol wederzijdse bewondering tussen Godard en zijn producer Georges de Beauregard, vakkundig in stand gehouden door de provocaties van de filmmaker, de liefdevolle kameraadschap die ontstaat tussen debutant Belmondo en Hollywoodster Jean Seberg, het team – een onwaarschijnlijke ploeg onder leiding van eerste assistent Pierre Rissient en cameraman Raoul Coutard, een grote idioot die niet echt een filmliefhebber was, aangezien hij terugkwam van het Vietnamfront waar hij documentaires draaide –, dat min of meer de grillen van hun regisseur steunt: "Nouvelle Vague" en de bijbehorende stijl in zwart-wit worden gedragen door de levendigheid van een jongeman en een artistieke navolging die zo uit onze tijd zou kunnen komen. Ook de cast is van grote waarde, want ze bestaat volledig uit nieuwe gezichten: Guillaume Marbeck (Godard), Zoey Deutch (Jean Seberg), Aubry Dullin (Belmondo)... Als we uit de film komen, willen we hen weer tegenkomen, de bioscoop in stappen en op onze beurt roepen: "Motor, Raoul!" "Breathless" was de uitvinding van de bebop in de bioscoop. Jazzy, afgodisch en sprankelend, durft "Nouvelle Vague" (in de bioscoop vanaf 8 oktober) fetisjistisch te swingen.

“The Youngest”: Hafsia Herzi’s subtiele coming-out

Gezien Hafsia Herzi's ervaring in Cannes (haar eerste twee films als regisseur werden op de Croisette vertoond) en de bekendheid van het boek van Fatima Daas dat ze aan het verfilmen is, lag het voor de hand dat de presentatie van "La Petite Dernière" een belangrijke gebeurtenis zou worden in de eerste week van het festival.

Zoals verwacht beschrijft de film gedetailleerd hoe Fatima (de debutante Nadia Melliti, genomineerd voor de prijs voor Beste Actrice), een post-adolescente uit de Parijse voorsteden, haar homoseksualiteit ontdekt. ​​Of op zijn minst hoe moeilijk het is om haar te accepteren in een context vol tegenstrijdigheden, ondenkbare zaken en allerlei vormen van vijandigheid (omringende homofobie, onverenigbaarheid met haar beoefening van de Islam, etc.). Herzi legt elke fase van haar bewustzijn vast terwijl ze zich door een mijnenveld begeeft, tussen nauwkeurigheid, angst en waakzaamheid, en een evenwicht vindt tussen verschillende tegengestelde stromen: het voortdurende schuldgevoel en de sociale angst om ontmaskerd te worden, worden tegenovergesteld door de nieuwsgierigheid van het personage om de meanders van de lesbische gemeenschap te verkennen, die wordt gezien als een gelaagde Nieuwe Wereld.

Lees ook

Portret van de noordelijke wijken van Marseille op het filmfestival van Cannes: wie is Hafsia Herzi, regisseur van "La Petite Dernière"?

De kracht van "The Little Last One" schuilt grotendeels in Hafsia Herzi's bewuste maniertjes. Hierin worden de hoofdlijnen uit "La Vie d'Adèle" opnieuw geïntroduceerd, de beroemde film van haar mentor Abdelatif Kechiche, die haar debuut maakte voor de camera (in "La Graine et le mulet") en haar acteercarrière ondersteunde. Fatima volgt in de voetsporen van Adèle (gewelddadige ontkenning, liefde op het eerste gezicht, de duizeligheid van een pijnlijke breuk, allemaal mijlpalen die het emotionele leven van een voor het eerst volwassen worden opbouwen), terwijl Herzi gebruikmaakt van Kechiche's stijlgrammatica om het zich eigen te maken en haar eigen pad te creëren. Deze vorm van gelijktijdige emancipatie (Fatima's homoseksuele bevestiging, die van actrice Hafsia Herzi in de regie) blijkt overweldigend te zijn, omdat de film, zonder enig obstakel uit de weg te gaan, van begin tot eind twijfel en nederigheid accepteert en het stellen van vragen tot een hoofdwaarde maakt.

Sommigen zagen "Eddington" als het hoogtepunt van een officiële wedstrijd, waarin veel jong talent en gerespecteerde auteurs te vinden waren, maar waar het ontbrak aan bekende fenomenen. Met een flitsende start van zijn carrière (met onder meer "Hereditary", "Midsommar" en "Beau is Afraid") en een sterke stijl was de 39-jarige Amerikaan Ari Aster vrijwel de enige filmmaker die in deze categorie viel. Bovendien heeft deze vierde speelfilm alles in zich wat een beslissende rol zou kunnen spelen, waardoor de film nog hoger in de belangstelling zal komen te staan: een sterrenconstellatie (waarin Emma Stone en Pedro Pascal Joaquin Phoenix omringen, die ook al centraal stond in "Beau is Afraid"), en de setting van een moderne western, waardoor de film onvermijdelijk een plek krijgt in de mythologie van de Amerikaanse cinema.

Eddington is een klein stadje in New Mexico (een staat waar de filmmaker een deel van zijn jeugd doorbracht) dat gebukt gaat onder de sfeer van opsluiting vanwege de Covid 19-pandemie. Sheriff Joe Cross (Phoenix) doorkruist het geheel als een arme Marlon Brando in "The Chase": als een hulpeloze en onhandige getuige van de chaos die op het punt staat uit te breken, of zelfs als een onvrijwillige katalysator.

De film begint met een triviaal incident: Cross wil zijn chirurgische masker niet dragen. Hij heeft astma en wil zich, breder gezien, niet aan deze gezondheidsvoorschriften houden. Daar zijn allerlei zielige redenen voor, variërend van simpele koppigheid tot ontkenning vermomd als gezond verstand ( 'Covid heeft Eddington niet bereikt,' trompettert hij). Door de onbuigzame leider van de naburige Indiaanse gemeenschap en vervolgens de burgemeester van het stadje, Joe Garcia (Pedro Pascal, als een arrogante kleine markies), boos te maken, krijgt hij uiteindelijk controle over een gemeenschap die hem openlijk veracht.

Als we hier de perverse mechanismen van Asters precedenten herkennen (een obsessie, een angst die uit een brein stroomt om een ​​hele omgeving te herconditioneren), dan worden deze ingezet in een setting van sociale satire met meer uitgesproken komedie dan gebruikelijk, waarin de grootste tekortkomingen van het land worden tegengesproken en vervolgens samengevat (opflakkeringen van samenzwering, atomisering van het sociale lichaam en informatiekanalen, het sluipende spook van een ecologische ramp). De humor van deze opening en de constante effectiviteit ervan (knetterend ritme, rijkdom aan details, fantastische vertolking van Phoenix als een zielige nar) doen zelfs vermoeden dat de film zich tevreden zal stellen met dit strikt komische terrein. Voordat de film in een waanzinnige draaikolk belandt, waarvan de omvang en inhoud uiteindelijk meer in lijn blijken te zijn met de normen van de filmmaker.

Het geniale van "Eddington" is dat het is opgebouwd uit een wanordelijke opeenvolging van uitbarstingen en implosies, van grote gebaren en verhalende kronkels. Hij verbindt de angstige ego-trip van "Be a u is scared" met de collectieve hallucinaties van "Midsommar". Joe Cross ontwikkelt zich langzaam tot een ziek geweten van het Trumpisme, een soort eend zonder kop (in principe zonder enige ideologie) die wordt geleid door de (slechte) stemming van het moment, een kwetsbaar monster dat verstrikt raakt in zijn reptielenimpulsen. De film bevat veel cathartische scènes, ook al vertelt het verhaal van een man die instort en zichzelf kwijtraakt terwijl hij op zijn sporen klimt. Aan de kracht van de film (de fabelachtige kant van Amerika, de altijd gecontroleerde waanzin) wordt hier een vleugje melodrama toegevoegd, wat bijdraagt ​​aan de grootsheid van de voorstelling. De personages van "Eddington", zelfs de meest simpele, blijven buitengewoon ontroerend. Dit aspect is niet nieuw bij Ari Aster, maar hier is het ongetwijfeld nog meer in het oog springend. De topconferentie in Cannes wordt, zoals gepland, herhaald.

De dag na de presentatie van "Eddington" riep Pedro Pascal tijdens een persconferentie op om niet bang te zijn om Donald Trump te bekritiseren. “Rot op met degenen die je bang proberen te maken!” " , zei de 50-jarige acteur, een paar dagen na de aanklacht van Robert De Niro tegen de president van de Verenigde Staten. "Blijf verhalen vertellen, blijf jezelf uiten en blijf vechten om te zijn wie je bent!" " vervolgde hij. Pedro Pascal riep vervolgens op tot "strijd" , met name door "verhalen te vertellen" . “Laat ze niet winnen!” » . Gevraagd naar het immigratiebeleid van Donald Trump, vertelde de acteur ook over de ervaringen van zijn familie als vluchtelingen uit Chili. "Ik wil dat mensen veilig en beschermd zijn. Ik wil ook aan de goede kant van de geschiedenis leven. Ik ben een immigrant, mijn ouders zijn Chileense vluchtelingen, ik ben ook een vluchteling," zei hij. "We zijn gevlucht voor een dictatuur en ik had het voorrecht om op te groeien in de Verenigde Staten, nadat ik asiel had gevonden in Denemarken. En als dat niet het geval was geweest, weet ik niet wat er van ons geworden zou zijn. Ik zal dus altijd voorstander zijn van deze bescherming voor asielzoekers, vervolgde hij.

Lees ook