Filmfestival van Cannes 2025: Mélanie Thierry en Bastien Bouillon zijn adembenemend in ‘Connemara’

Toen de filmcrew vlak voor de vertoning de zaal van het Filmfestival van Cannes binnenkwam, was de schrijver Nicolas Mathieu bijna meer gevierd dan de acteurs Mélanie Thierry, Bastien Bouillon, Clémentine Célarié en regisseur Alex Lutz. Dit toont de voorpret voor deze verfilming van “Connemara” (2022), zijn zeer succesvolle roman , die een generatie markeerde. Omdat hij als geen ander spreekt over veertigers, over de illusie van een tweede kans in de liefde, over burn-out en de naschokken ervan, als een innerlijke aardbeving, onzichtbaar en onstuitbaar, over het gezin dat water binnenkrijgt maar zonder water drogen we onherstelbaar uit.

Hoe zou Alex Lutz de liefde tussen Hélène en Christophe, de Parijse manager die met haar partner en kinderen terugkeerde naar Epinal, haar geboortestad, om haar gezondheid en schoonheid terug te vinden en zichzelf weer op te bouwen zoals bij poker, en de voormalige plaatselijke hockeyspeelster, de voormalige ster van de middelbare school en het team, een ex-neon die helemaal niets voorstelde, een verliezer die niet bepaald geweldig was maar waarvan de resten nog goed waren en die ze op een avond op een parkeerplaats had ontmoet, overbrengen naar het scherm?

Het was een onmogelijke missie, maar de filmmaker slaagde er toch in om te ontsnappen uit de literatuur en terecht te komen in een maalstroom van beelden, ellipsen en emotionele collages, een beetje zoals Lelouch of Sautet. En door het vinden van het perfecte acteursduo: Mélanie Thierry en Bastien Bouillon zijn gewoonweg adembenemend in dit koppel - of liever gezegd een poging tot een koppel - van veertigers die volledig uitgeput zijn, uitgeblust door het leven en relaties - hij is gescheiden, zij volgt hetzelfde pad - maar toch een beetje als tieners, dromers. Ze hebben allebei een manier van spelen, zonder te hoeven spreken, met een trillende lippen, een gestolen blik. In de onmogelijke opgave om al te opvallende romanpersonages een gezicht op te dringen, geven ze hen diepte in elk moment.

Er zit iets onademends in "Connemara", de film en ook de roman ervoor, omdat het het verhaal vertelt van een vrouw die niet meer kan ademen. Een vrouw zoals u en ik, als we dat zo mogen zeggen. Want Hélène is het soldaatje dat het niet meer aankan, niet op het werk en niet thuis, maar dat weigert haar schoonheid, haar verlangen, haar levenslijn op te geven. Ze loopt op Christophe af als iemand die naar de oppervlakte probeert te komen om niet te verdrinken. En Mélanie Thierry weet door al haar bewegingen, haar manier van lopen, spreken, vragen stellen, liefhebben, vertrouwen op het vlees, deze razernij om te leven ondanks alle mislukkingen en kleine schaamtes die het dagelijkse leven snel opslokt, tot uitdrukking te brengen. Het publiek in de zaal lachte vaak en zuchtte van opluchting of medeplichtigheid bij zijn tekst, alsof ze naar een vriend luisterden.

Jacques Gamblin, als grootvader die langzaam maar zeker zijn verstand verliest, brengt ook een vleugje ziel in, die licht werpt op wat veel mensen meemaken met hun dierbaren, hun ouderen. "Connemara" is de absolute anti- "Mission: Impossible" : elk thema is bijna banaal, ouderdom die je uitput, liefde die je maar heel even opvrolijkt. Nee, Christophe probeert op zijn veertigste weer een kleine ijshockeyster van de Vogezen te worden, maar het ijs is een echte uitdaging. Ook quarantaine. Deze afbeeldingen van Epinal zijn niet alledaags.