Bioscoop. Filmfestival van Cannes: van Alexandre Desplat tot Bono, muziek als heel speciale gast

Een zwarte, staande piano op de rand van het podium. Op deze prachtige zondag in Cannes wordt filmmuziek gespeeld voor een uitverkochte zaal, terwijl de festivalgangers vol zitten en lyrisch zijn over een stercomponist. Alexandre Desplat creëert op het klavier een melodie in D majeur, de melodie die hij componeerde voor de film Birth (2004) van Jonathan Glazer. "Het begint met de fluiten, omdat ik fluitist ben. Daarna speel ik met referenties, die ik me eigen maak. D majeur is een heel open toonsoort."

Dit stilstaande moment is geen concert, maar een les. Niets meesterlijks of rustgevends aan: meer een vrolijk gesprek op de bank, afgewisseld met filmfragmenten. Aan zijn zijde de Mexicaanse regisseur Guillermo del Toro, handlanger en vriend, met wie hij samenwerkt aan Frankenstein , hun volgende film. Samen ontrafelen ze de draad van een carrière die is opgebouwd uit aantekeningen en beelden.

Alexandre Desplat geeft commentaar op de beelden, spreekt, kruipt dan weer achter het toetsenbord, fluit, neuriet en herhaalt de zoete vreemdheid van de muziek uit The Shape of Water (2017), waarmee hij een van zijn twee Oscars won. “Cinema biedt mij de mogelijkheid om in de film te kruipen zoals een acteur dat zou doen.”

Als filmliefhebber verbeeldt hij zijn adolescentie in beelden, de films van Spielberg, Scorsese en de muziek die daarbij hoorde: "Ik ging terug naar films om alleen maar naar hun muziek te luisteren. Ik begreep dat alles mogelijk was in de cinema." Voor hem illustreert muziek niet, maar begeleidt ze de personages. Als derde auteur, na de regisseur en de scenarioschrijver, schrijft hij “de muzikale stem die de film naar andere plaatsen brengt”.

Sinds wanneer? Van Robert Guédiguian (1985) tot The Grand Budapest Hotel , inclusief Harry Potter en Twilight, Alexandre Desplat is de populairste filmmuziekcomponist van zijn tijd. In de lijn van Jarre, Legrand, Lai en Delerue. Hij heeft twee Oscars, drie Césars, twee Bafta's, twee Golden Globes, twee Grammy Awards en een Zilveren Beer gewonnen... En toch is het op het filmfestival van Cannes deze zondag nog steeds nederigheid die een bescheiden rol speelt.

Het filmfestival van Cannes heeft het dit jaar beter dan ooit begrepen: zonder muziek verliest de cinema een deel van zijn ziel. De ^78ste editie illustreert dit op het grote scherm. Het begon met een muziekfilm, Partir un jour van Amélie Bonnin met Juliette Armanet in de hoofdrol.

Ster van de documentaire Bono: Stories of Surrender, geregisseerd door Andrew Dominik, die in een speciale vertoning werd gepresenteerd, was de U2-legende die de Croisette betoverde met zijn proza ​​en zang. De festivalgangers, staand in het Grand Théâtre Lumière, gaven dit autobiografische verhaal in zwart-wit een staande ovatie, alsof het een concert op zich was. La Ola van Sebastián Lelio, die in de première-sectie van Cannes werd vertoond, betovert met zijn visie op de #MeToo-beweging in een gestileerde muzikale komedie.

SACEM ondersteunt deze musical in Cannes door live-uitvoeringen te programmeren. Op de stranden van Croisette zijn 's avonds DJ's en muzikanten het middelpunt. Magnums muze Lucky Love is al sinds haar optreden bij de openingsceremonie van de Paralympische Spelen in Parijs een ster en gaf een spetterend optreden. Als acteur ziet hij zijn muziekvideo's en liedjes als korte films: "Als ik schrijf, heb ik beelden in mijn hoofd. Voor mij is muziek onlosmakelijk verbonden met cinema." Vorig jaar presenteerde hij La Belle de Gaza van Yolande Zauberman in Cannes en droomt hij van samenwerkingen met Xavier Dolan of de gebroeders Boukerma.