‘Satie’, door Patrick Roegiers: de literaire saga van Tiphaine Samoyault

MUZIKANT UIT DE TIJD

"Negeer je eigen aanwezigheid" : de instructie die Erik Satie aan de uitvoerder gaf bij een van zijn composities, lijkt een aanbeveling te zijn die hij aan zichzelf zou hebben gegeven. Hoe kun je jezelf laten horen en tegelijkertijd verdwijnen? Dat is het mysterie dat Patrick Roegiers, die tot nu toe zijn inspiratie vond bij schilders en fotografen, probeert te ontrafelen door het leven van de muzikant te reconstrueren. Maar net als in Ravel (Minuit, 2006) van Jean Echenoz , waarmee hij zichzelf lijkt te willen vergelijken, slaat het programma van het denkbeeldige leven op hol en biedt het een bestaan ​​dat niet zozeer een feitelijk en doorlopend verhaal is als wel een contrasterende reeks overdreven kenmerken, waarin men een waarheid van de literatuur tegenover het leven kan lezen: de zwakte van lichamen in het aangezicht van glorie en dood, de deregulering van klokken, de breuk die de waarneembare tijd, de geleefde tijd en de tijd van de geschiedenis scheidt.

Aan Erik Satie danken we ook deze zin die anderen vóór hem in verschillende vormen uitspraken: "Ik kwam heel jong ter wereld, in een heel oude tijd." Ofwel was hij van zijn tijd en liep zijn tijd achter, ofwel ging hij vooruit, als een klok die niet op tijd loopt, ofwel "was hij avant-garde en tikte hij" : altijd uit de tijd. De humor in zijn composities en zijn voorliefde voor gevatheid onderscheidden hem van andere componisten en gaven hem het uiterlijk van een zeepbel. Patrick Roegiers slaagt erin een literair equivalent te geven aan deze grillige muziek, door de geest te vertolken van een componist die "alleen maar korte dingen schiep, zoals de hoofdstukken in dit boek." Hij doet dit door de tijdelijkheid te vervormen, een aantal anachronismen te introduceren, maar ook door incongruenties in de taal te creëren. Bloemlezing: “Stilte was nu de taal waarin hij zweeg.” Over Honfleur (Calvados), waar hij in 1866 werd geboren: “Het was een klein stadje waar boten door de straten voeren. » « Hij luisterde zonder te reageren op de nare dingen die over hem werden uitgestort, en besloot met een vrolijke glimlach: “Ik geef de voorkeur aan de muziek die ik leuk vind boven de muziek die ik niet leuk vind.” »

U moet nog 60,74% van dit artikel lezen. De rest is gereserveerd voor abonnees.