"Wie schittert in de strijd": de pijn in het hart van Joséphine Japy

Kan niet spreken. Aan het einde van de speciale vertoning van Who Shines in Combat was Joséphine Japy, onder luid applaus, overmand door emoties. Ze kon het festivalpubliek nog net bedanken voor het warme welkom bij haar debuutfilm, terwijl ook haar moeder en zusje in de zaal zaten. Want het is inderdaad zijn familie waar de film over gaat. Een clan wordt plotseling geconfronteerd met vreselijke tegenslag: de handicap van Bertille, de jongste dochter, die lijdt aan een genetische ziekte waarvan de symptomen dicht bij autisme liggen.

Het dagelijkse leven van iedereen staat duidelijk op zijn kop, zowel voor een moedige moeder (Mélanie Laurent) die zich bijna tot opoffering toe wijdt aan de zorg voor haar dochter, als voor een ietwat defaitistische en overweldigde vader, en voor Marion, de 17-jarige oudere zus, die veel te snel volwassen wordt onder de last van de verantwoordelijkheden die haar worden opgelegd. Maar die ook moet nadenken over zijn emancipatie, over het smeden van zijn identiteit. Het thema is duister, maar de uitwerking is zonnig. En niet alleen omdat de film is opgenomen aan de Côte d'Azur, maar met name in Nice (de oude stad, de Prom, bioscoop Rialto) en in de Gorges de l'Estéron.

"Eindelijk heb ik een geheim gedeeld dat ik goed had bewaard"

Een hemelse omgeving, om te getuigen van een situatie die soms grenst aan de hel? "Mijn moeder is onlangs naar de regio verhuisd en ik wilde graag filmen op deze plek die zowel stedelijk als dicht bij de natuur was. Toen dacht ik: ik ga veel licht hebben, maar in werkelijkheid regende het alleen maar! (in september en oktober, n.a.v. de redactie) Zelfs de lokale bevolking zei: 'Het spijt ons, zoiets hebben we in vijftien jaar niet gezien!'", herinnert Joséphine zich. Er was veel wind, regen, het was gek, en tegelijkertijd bracht het iets vreemds met zich mee: er waren deze prachtige gevels, deze kleuren, de zee en dan ook nog de wind, de regen, de wolken... Het paste goed bij de film!"

Tussen de stormen en opklaringen door houdt de familie Roussier zo goed als ze kan het roer in handen, op zoek naar een preciezere diagnose voor Bertille, terwijl Marion experimenteert met liefde en seksualiteit. En als meer dan één toeschouwer moeite had om een ​​traantje te bedwingen, dan komt dat juist doordat het werk nooit probeert om dat bij hen te doen. Met de oprechtheid van een nieuwe directeur, geïnspireerd door haar eigen verhaal.

"Ik heb het gevoel dat ik eindelijk een geheim heb gedeeld dat ik goed heb bewaard ," fluistert Joséphine, die al heel vroeg na haar filmdebuut de drang voelde om te regisseren, "maar ik had nooit gedacht dat ik dat allemaal in een eerste film zou vertellen. Behalve dat ik op 27-jarige leeftijd, toen er eindelijk een precieze diagnose was gesteld voor de ziekte van mijn zus, er natuurlijk aan begon te schrijven. Deze diagnose verandert niets aan haar toestand, maar wel aan haar leven."

Geef het kwaad een naam, om het beter te kunnen verdragen. Wie schittert in de strijd voor Cathartic Effect? "Oh, weet je, ik ben al vaak genoeg bij de therapeut geweest. Maar ik had deze film niet kunnen maken als ik nog te veel te maken had gehad met de ziekte van mijn zus en de gevolgen ervan, anders zou het te pijnlijk en te gekweld zijn geweest."

Zodat de ‘glazen kinderen’ zich minder alleen voelen

Overhaast de volwassenheid in geduwd, zegt de vrouw die ze is geworden dat ze "geen boodschap te vertellen heeft. Mijn enige hoop is om emoties bij mensen op te roepen. Ik hoop ook dat de film broers en zussen zal raken, dat ze zich beter begrepen zullen voelen. Vooral de "glazen kinderen" ( een kind dat onzichtbaar wordt gemaakt in het gezicht van een zus of broer met speciale behoeften, onvrijwillig naar de achtergrond verbannen, noot van de redactie) , zodat ze zich minder alleen voelen. Ik wil ze vertellen dat ze ook zichzelf moeten ontplooien, zichzelf de tijd moeten gunnen om buiten dat alles te leven."

Een reis die Joséphine Japy op briljante wijze heeft volbracht en die met veel plezier terugkeert naar de Croisette, waar ze tien jaar geleden met Respire werd ontdekt . "Het is fantastisch en het is een verlengstuk van zoveel dingen, omdat het Mélanie Laurent, de regisseur, was die mij een hoofdrol gaf en mij voor het eerst de trappen liet oplopen. Vandaag de dag zijn de rollen prachtig omgedraaid."

Joséphine is ook een getalenteerde actrice. Ze heeft al fictie en realiteit gecombineerd door de vrouw van Claude François te spelen in Cloclo of Dominique Tapie in de Netflix-serie. Met Who Shines in Combat raakt ze het intieme hart werkelijk.