David Rieff: “Woke is een geschenk van links aan Trump”

David Rieff , geboren in Boston, Massachusetts, in 1952, heeft een Latijnse, of misschien wel Ibero-Amerikaanse, glimlach, hoewel zijn passie wereldwijd is, van Afrika tot de Verenigde Staten , zijn thuisland, dat hij beschouwt als slechts een onderdeel van het universum waarin hij leeft. Zijn schrijfstijl is die van een journalist, zijn beroep, naast andere; maar bovenal is hij een denker die door oorlogen (waarvoor hij als correspondent heeft gewerkt) is getransformeerd in een meelevende en zwervende ziel.

Een van haar belangrijkste boeken is In Praise of Forgetting (Debate), een van haar pogingen tot een memoires, en A Sea of ​​​​Death (Debate), waarin ze zich verdiept in het leven van haar moeder, Susan Sontag , een van de meest vooraanstaande Amerikaanse (en wereld) denkers en romanschrijvers van de 20e eeuw. Een van haar politieke en menselijke passies is de situatie in Oekraïne, waar ze vaak en met bezorgdheid naartoe reist.

Hij schrijft of schreef voor The New York Times, The Washington Post, Le Monde, El País en Letras Libres … Bij deze gelegenheid spreekt hij met ons over zijn nieuwste werk, Desire and Destiny, over woke-cultuur, de teloorgang van cultuur en de triomf van kitsch. Zijn vermogen om een ​​conversatie om te zetten in een kunstwerk is onmogelijk te vertalen naar journalistiek schrijven.

–Dit boek komt uit met Trump… Terwijl jij het aan het afmaken was, werd de nieuwe Donald Trump geboren…

–En er staat niets in het boek dat ook maar iets met hem te maken heeft, of bijna niets.

–Wat betekent Trump vandaag de dag in de woke-wereld?

– Wat er nu niet meer is: hij heeft alle uitgaven aan woke-programma's, studies, universitaire centra, internationale samenwerking stopgezet ... Het was makkelijk voor Trump om het budget voor samenwerking af te schaffen. Er waren duizend projecten. Bijvoorbeeld hulp voor transgenderkinderen in Oeganda, of wie weet hoeveel andere dingen. Hoewel die budgetten in dit geval niets te maken hadden met wat er aan de strijdkrachten werd toegewezen.

– Trump heeft hier heel gemakkelijk mee om kunnen gaan. Woke is een groot geschenk van links voor hem geweest. Zijn overwinning heeft veel te maken met de afkeer die links heeft opgewekt bij een groot deel van de Amerikaanse bevolking die zich verzet tegen trans- of woke-bewegingen… De regering-Biden-Harris was vóór, en zou vóór zijn geweest. Op dit moment is er een crisis binnen de Democratische Partij over wat te doen met wokeisme, omdat er binnen de gelederen nog steeds mensen zijn die het steunen.

– Bijvoorbeeld in Californië, waar de Democraten domineren. Hun aanhang zou een stadion vullen, en er is praktisch geen rechtse vleugel. Ze zijn allemaal verhuisd naar Texas, Arizona, ik weet niet waar… En daar blijven ze doorgaan met een woke-beleid op het gebied van cultuur, onderwijs… Maar de Amerikaanse natie is daar niet in geïnteresseerd…

–Je zegt dat de woke-cultuur ook een Trojaans paard is geweest voor het Trumpisme daar…

–Ja, bijvoorbeeld in North Carolina … Vroeger was het erg rechts, maar er zijn daar honderden techhubs, en nu domineert centrumlinks. Tijdens de verkiezingsperiode was het een strijdtoneel op zowel staats- als nationaal niveau, en Trump kreeg alle publiciteit. Nu is het onduidelijk of de ene of de andere kant zal winnen.

–Woke-politiek is dus walgelijk voor Trump, maar het is in zijn voordeel…

– Zonder het te weten, zonder het te proberen, blijken ze in feite Trumps beste bondgenoten te zijn in zijn contrarevolutie . Dit houdt, voor zover het de president nu betreft, in dat hij programma's schrapt en elimineert die gunstig zouden kunnen zijn voor degenen die zich identificeren met de woke -beweging…

–De woke-beweging is gekomen om goede bedoelingen te verdedigen…

Mijn eerste grote intellectuele mentor buiten mijn eigen familie was de radicale priester Ivan Illich... In 1971 onderbrak ik mijn universitaire studie om hem te volgen naar Cuernavaca, Mexico . Ik was zeventien of achttien jaar oud en werd een van zijn tien secretaresses... Hij zei altijd: "Goede bedoelingen kunnen de pot op!!" En zo gaan een vriend en ik een podcast met gesprekken noemen: "Goede bedoelingen kunnen de pot op!"

–Op dit moment ben je een man van vele landen…

–Dat ben ik altijd al geweest. Ik ben een nomade.

–En wat betekent het om uit zoveel landen te komen?

Philip Roth zei altijd tegen me: "David, je komt uit een intellectueel gebied, wat betekent dat je ergens vandaan komt waar je nergens thuishoort. Geen stad, geen ras, niets. Geen religie, trouwens. Ik ben, laten we zeggen, een professionele buitenlander, en zo heb ik mijn hele leven geleefd. Reizen, verhalen vertellen over groepen die niet de mijne waren. Ik heb nooit een autobiografie geschreven, en zal dat ook nooit doen , en als ik dat wel zou doen, zou die in een la belanden. En na mijn dood mogen ze ermee doen wat ze willen. Maar ik denk niet dat ik hem ga schrijven."

–Je bent in elk denkbaar land geweest… De man van duizend thuislanden…

“Ik heb acht jaar gewerkt bij Farrar Strauss International, in New York, wat nu Random House is, of Acantilado … Ik heb wat gestudeerd, omdat ik geen succesvolle universitaire opleiding had, dus heb ik een jaar bij Ilich doorgebracht en ben toen naar Frankrijk gegaan. Ik ben dus tweetalig (Engels en Frans), omdat ik ook in de Franse uitgeverij heb gewerkt. Op mijn drieëndertigste begon ik mijn schrijfcarrière. Ik schreef over migratie, over Cubaanse ballingen, over Los Angeles. Ik schreef voor The New Yorker, en ze stuurden me naar Bosnië, waar ik niets van wist, maar ik heb er drie jaar doorgebracht… Dat alles – die reizen, die opdrachten – heeft mijn leven veranderd. Ik was ook oorlogscorrespondent in Soedan, in Liberia… Ik was in Afghanistan, in Ramallah, toen Arafat stierf… Ik heb verslag gedaan van de humanitaire crisis, waarover ik een boek heb geschreven…”

–En Oekraïne, een land waar je nu vaak komt…

"Ik geloof dat Oekraïne het eerste hoofdstuk is van een nieuwe oorlog ... Ik ben oud, ik kan er nu niet meer naar streven om oorlogscorrespondent te worden, maar ik ga er weer heen om van daaruit te schrijven over wat er gebeurt. Het leek me vanaf het begin dat de oorlog in Oekraïne een rechtvaardige oorlog is... Daarom wilde ik getuige zijn, contact met hen leggen. En omdat ik niet als correspondent werk, schrijf ik essays, geef ik lezingen... Ik schrijf over Oekraïne, en in Kiev doceer ik journalistiek of twintigste-eeuwse Amerikaanse literatuur. En ik weet niet waarom ze erop staan ​​dat ik dat laatste doceer..."

–Wat zal het boek over Oekraïne dat u aan het voorbereiden bent, bevatten?

–De werktitel is Oekraïne, wat is het doel van het geheugen? Het is een boek dat ingaat op het culturele debat, op de cultuuroorlog, en het gaat over cultuur als existentieel strijdtoneel. In zekere zin zou het mijn tweede boek over geheugen zijn.

– En dan ga je terug naar Argentinië. Wat vind je van dit land?

Ah, Argentinië. Argentinië is een groot mysterie. Cultureel gezien blijft het zo belangrijk. Er zijn fantastische schrijvers, theater, film... Schrijvers natuurlijk, en schrijvers van allerlei slag – vergeet niet dat er transbewegingen zijn... Linksfeminisme is ook behoorlijk krachtig. Voor sommigen ben ik een vreselijke fascist, maar ik vind het een land met een buitengewone cultuur, met een enorme originaliteit. Er zijn niet veel landen zoals Argentinië. En dat meen ik oprecht. Oprecht, zoals de titel van Cristina Kirchners memoires zegt... Er is daar een nieuwe generatie buitengewone kunstenaars en schrijvers, naast een geweldige traditionele cultuur, hoewel de tango uit diens gouden eeuw misschien niet helemaal is blijven bestaan...

–En ook een land van conflicten…

“Het politieke en economische leven is een conflict, ja. Een corrupt land, zoals dat in de Sahel, is waarschijnlijk nog corrupter omdat het meer geld heeft… Alberto Manguel vertelde me ooit dat hij verbaasd was dat een ambtenaar, die bij hem in dienst was toen hij directeur was van de Nationale Bibliotheek, niet op zijn werk kwam opdagen. Een andere ambtenaar zei tegen hem: ‘Meneer Manguel, hoe kunt u komen werken als u in Uruguay woont?’… Het is de Argentijnse paradox… En dan is er nog het fenomeen Milei… We hebben linkse nationale reddingsbewegingen gehad zoals Castro, Chávez, zo veel, en nu hebben we rechts Trump en Milei, en we hadden Bolsonaro… Mijn Argentijnse vrienden, die geen peronisten zijn – peronisten praten niet zo vaak met mij – zeggen dat Kicillof terug zal keren met het peronisme. En dat zou normaal zijn, want Trump heeft Milei net gered, maar hij gaat hem niet drie keer redden… Trump is een corrupte zakenman, zoals alle zakenlieden die in de vastgoedsector actief zijn…”

–Maar er is Argentinië, David …

Ik ben gefascineerd door Argentinië en ik wil er een geweldig boek over schrijven. Een boek geschreven door een buitenlander, en in het Engels. Ik wil het schrijven, maar ik kan het niet tegelijkertijd doen met het boek waar ik over Oekraïne aan werk, waar ik je over vertelde. Ik moet kiezen, en op dit moment ben ik, laten we zeggen, helemaal verknocht aan Kiev. Bovendien roept de oorlog een gevoel van urgentie op. Voor het boek over Argentinië heb ik aantekeningen; ik heb met veel mensen gesproken, waaronder een goede vriend die een jaar geleden is overleden, Edgardo Cozarinsky, wiens laatste boek ( Fugitives ) onlangs in Spanje is uitgegeven door Acantilado.