Gezondheid is rijkdom in een vergrijzende wereld

De dreigementen van de Amerikaanse president Donald Trump met importheffingen zullen waarschijnlijk het belangrijkste gespreksonderwerp zijn voor politieke leiders, experts op het gebied van internationale financiën, ontwikkelingsdeskundigen, economen van alle pluimage en CEO's van grote bedrijven. De impact van Trumps tarieven op markten, prijzen en, nog belangrijker, mensen rechtvaardigt de dominante rol van dit onderwerp in publieke en private discussies. Als de huidige demografische veranderingen niet worden aangepakt, zullen de dreigende gevolgen voor de wereldeconomie net zo ernstig zijn en misschien zelfs van blijvende aard.

Het is een feit dat de mensheid sneller veroudert dan ooit. De gelijktijdige wereldwijde daling van de vruchtbaarheidscijfers (naar verwachting zal dit in 2050 een demografisch omslagpunt van 2,1 geboorten per vrouw bereiken), in combinatie met dalende sterftecijfers en een stijgende levensverwachting (als gevolg van vooruitgang in de volksgezondheid en voeding), heeft deze demografische verschuiving versneld.

Zowel ontwikkelde als ontwikkelingslanden vergrijzen in een ongekend tempo . De wereldbevolking van 65-plussers zal naar verwachting tussen 2005 en 2030 met 104 procent groeien, vergeleken met een toename van slechts 21 procent voor mensen onder de 65.

De stijgende levensverwachting is uiteraard een positieve ontwikkeling, deels omdat deze al tientallen jaren nauw verband houdt met economische ontwikkeling. De 'grijze haren tsunami' brengt echter ongekende uitdagingen met zich mee, waaronder een dramatische toename van chronische ziekten en leeftijdsgebonden handicaps , wat aanzienlijke sociale en economische kosten met zich meebrengt, met intergenerationele gevolgen.

Bovendien beperken onvoldoende financiële middelen de inspanningen van met name 'geowetenschappers', maar ook van ondernemers en vernieuwers op het gebied van big data en kunstmatige intelligentie, om de gezonde levensverwachting (de term voor de periode in iemands leven waarin men in goede gezondheid verkeert) te verbeteren.

Maar het tij lijkt te keren. De Hevolution Foundation, een non-profitorganisatie die wordt gesteund door de koninklijke familie van Saoedi-Arabië, heeft jaarlijks 1 miljard dollar vrijgemaakt voor onderzoek naar manieren om de gezonde levensverwachting te verhogen. Dat betekent onder meer investeren in therapieën die de onderliggende oorzaken van veroudering aanpakken en het ondersteunen van initiatieven die erop gericht zijn wetenschappelijke vooruitgang om te zetten in producten of behandelingen die gezonder ouder worden mogelijk maken.

Nu moet de rest van de wereld hun voorbeeld volgen om samen een gezondere toekomst voor de ouder wordende wereld te creëren, zodat het 'Decennium van Gezond Ouder Worden' (2021-2030) van de VN werkelijkheid wordt, over generaties heen, en we de enorme voordelen van het langlevendividend kunnen plukken.

Volgens het World Population Prospects 2022-rapport van de Verenigde Naties zullen er in 2050 meer dan twee keer zoveel mensen van 65 jaar en ouder zijn als kinderen jonger dan 5 jaar. Ouderen zullen 16 procent van de wereldbevolking uitmaken, tegenover 10 procent in 2022. Regionaal gezien zal deze demografische groep naar verwachting halverwege de eeuw een veel groter deel van de bevolking uitmaken in Europa en Noord-Amerika (26,9 procent) en Oost- en Zuidoost-Azië (25,7 procent), aangezien de bevolkingsaantallen daar naar verwachting hun hoogtepunt zullen bereiken.

Maar de snelst vergrijzende samenlevingen bevinden zich in het Zuiden: tussen 2006 en 2030 zal de oudere bevolking in ontwikkelingslanden naar verwachting met 140 procent groeien, vergeleken met 51 procent in ontwikkelde landen . En in 2050 zal 80 procent van de ouderen in lage- en middeninkomenslanden wonen. Hoewel het meer dan een eeuw duurde voordat het percentage Fransen van 65 jaar en ouder steeg van 7 naar 14 procent, zullen veel ontwikkelingslanden binnen één generatie dezelfde toename meemaken (21 jaar in Brazilië en 26 jaar in China bijvoorbeeld). Dit onderstreept de opmerkelijke demografische revolutie die in de tweede helft van de vorige eeuw begon en die de afgelopen decennia in een stroomversnelling is geraakt.

Hoewel het meer dan een eeuw duurde voordat het percentage Fransen van 65 jaar en ouder steeg van 7 naar 14 procent, zullen veel ontwikkelingslanden binnen één generatie dezelfde toename meemaken (21 jaar in Brazilië en 26 jaar in China bijvoorbeeld).

Ontwikkelingslanden lopen daardoor steeds meer het risico om te verouderen voordat ze rijk worden. Hierdoor ontstaat het gevaar van armoede en wordt de kwetsbaarheid van ouderen vergroot als er geen sterke sociale vangnetten zijn. Hoewel de toegenomen levensverwachting wereldwijd een triomf is van de medische wetenschap en de maatschappelijke en economische vooruitgang, hebben veel mensen van 65 jaar en ouder geen gezonde levensverwachting.

Veroudering wordt daarentegen in verband gebracht met het ontstaan ​​van handicaps en chronische niet-overdraagbare ziekten. Dit wordt weerspiegeld in een fundamentele verschuiving in de epidemiologie van ziekten: aandoeningen zoals hartziekten, kanker, diabetes en de ziekte van Alzheimer zijn infecties als belangrijkste doodsoorzaak ingehaald . Volgens de Global Burden of Disease Study, ondersteund door de Wereldbank en de Wereldgezondheidsorganisatie, zullen chronische ziekten die met de leeftijd samenhangen, wereldwijd een aanzienlijke toename van invaliditeit veroorzaken.

De toenemende last die leeftijdsgebonden ziekten vormen voor de gezondheid, dreigt de financiële duurzaamheid en de economische groei te ondermijnen. De fiscale gevolgen zijn al duidelijk merkbaar in de snel vergrijzende samenlevingen. Door de langere levensverwachting en de daaruit voortvloeiende stijging van het aantal arbeidsongeschikten stijgen de uitgaven voor gezondheidszorg en pensioenen explosief. Dit terwijl de beroepsbevolking krimpt. Het Internationaal Monetair Fonds (IMF) voorspelt dat de wereldwijde uitgaven aan publieke pensioenen tegen 2050 de publieke besparingen – die essentieel zijn voor binnenlandse investeringen en het opvangen van economische schokken – met meer dan twee procentpunten van het BBP zouden kunnen verlagen .

Als er geen ingrijpende hervormingen plaatsvinden en er geen verschuiving plaatsvindt naar een multisectorale en multidisciplinaire aanpak om de gezonde levensverwachting te verlengen, zal de tsunami van grijze haren de macro-economische onevenwichtigheden alleen maar verergeren en de binnenlandse consumptie en investeringen verder drukken. Hierdoor lopen landen het risico op langdurige stagnatie. Uit een onderzoek uit 2022 blijkt dat de vergrijzing een van de grootste oorzaken is van neerwaartse druk op het prijsniveau en de productie per hoofd van de bevolking in Japan, waar mensen van 65 jaar en ouder al 30 procent van de bevolking uitmaken.

Verschillende landen hebben geprobeerd de dreigende kosten van de snel vergrijzende bevolking te verzachten door beleid te voeren dat gericht is op het verhogen van de vruchtbaarheidscijfers en het verbeteren van de langetermijnhoudbaarheid van pensioenstelsels. Maar maatregelen om de dalende geboortetrend om te buigen, namelijk gerichte financiële prikkels, zijn grotendeels mislukt. Pensioenhervormingen, zoals het verhogen van de pensioengerechtigde leeftijd, het verhogen van de bijdrage en het verlagen van de uitkeringen, hebben iets beter gepresteerd.

Mensen onder druk zetten om langer te werken , zal echter niet noodzakelijkerwijs een hoge productiviteit in stand houden of de financiële duurzaamheid versterken als deze extra werkjaren gepaard gaan met een afname van fysieke en mentale capaciteiten. Wereldwijd is het aantal levensjaren gecorrigeerd voor invaliditeit, een maatstaf die levensjaren omvat die verloren gaan door slechte gezondheid, tussen 1990 en 2019 met 32 ​​procent gestegen en naar verwachting zal het tussen 2004 en 2030 met 55 procent toenemen. Deze beleidsmaatregelen kunnen echter het tegenovergestelde effect hebben, namelijk de algehele arbeidsproductiviteit verlagen en de financiële duurzaamheid ondermijnen, aangezien leeftijdsgerelateerde overheidsuitgaven blijven stijgen ten opzichte van de belastinginkomsten.

De Britse National Health Service biedt bijvoorbeeld niet voldoende thuiszorg voor de vergrijzende bevolking van het land, waardoor 855.000 ouderen elk jaar in het ziekenhuis moeten worden opgenomen. Dit brengt enorme economische kosten en ernstige gevolgen voor de gezondheid met zich mee. In de Verenigde Staten, waar aanhoudende immigratie de kosten van de vergrijzing deels heeft gecompenseerd, zijn de uitgaven aan de volksgezondheid een van de snelst groeiende posten. Het Congressional Budget Office voorspelt dat de totale uitgaven aan gezondheidszorg zullen stijgen van 16 procent van het BBP in 2007 tot 37 procent in 2050.

De meest duurzame oplossing zou zijn om de nadruk te leggen op het verlengen van de gezonde levensduur en zo de morbiditeit te beperken tot een kortere periode aan het einde van het leven. Medisch onderzoek heeft uitgewezen dat veroudering de voornaamste risicofactor is voor de meeste chronische ziekten die de morbiditeit en mortaliteit verhogen. Veroudering is een proces waarbij zich allerlei moleculaire en cellulaire schade ophoopt, wat na verloop van tijd leidt tot een geleidelijke afname van de fysieke en mentale capaciteiten. Dit suggereert dat 'geroprotectie' (vertraging van biologische veroudering) bij gezonde mensen de levensduur kan maximaliseren.

In november 2023 organiseerde de Hevolution Foundation de eerste Global Healthspan Summit (GHS) in Riyad, Saoedi-Arabië, om de enorme vooruitgang in gerowetenschap (de studie van hoe veroudering leidt tot chronische ziekten) en het toenemende aantal mogelijke interventies om de fysiologische processen van veroudering te vertragen, onder de aandacht te brengen. Een van de belangrijkste gepresenteerde vorderingen was de identificatie van bewaard gebleven moleculaire routes die veroudering beïnvloeden; Onderzoeken bij zoogdieren hebben geleid tot een gedetailleerder inzicht in leeftijdsgebonden pathologische veranderingen; en interventies die de levensduur kunnen verlengen en tegelijkertijd de gezondheid kunnen verbeteren.

De meest veelbelovende ontwikkelingen die daar besproken werden, betroffen misschien wel medicijnen. Senolytische geneesmiddelen hebben bijvoorbeeld het potentieel om senescente cellen te elimineren die zich ophopen tijdens het ouder worden en bijdragen aan de ontwikkeling van leeftijdsgebonden aandoeningen en chronische ziekten. De afgevaardigden waren eveneens enthousiast over rapamycine, het eerste medicijn waarvan is aangetoond dat het de vroege ontwikkeling van leeftijdsgebonden ziekten bij proefdieren consistent vertraagt. De Hevolution Foundation steunt verder onderzoek om te begrijpen hoe rapamycine autofagie induceert, een cellulair proces dat beschadigde of overbodige componenten afbreekt, en om strategieën te ontwikkelen om het medicijn bij mensen te testen. Hij helpt ook bij het onderzoek naar andere middelen die de levensduur verlengen.

Een overvloed aan biometrische gegevens van honderdjarigen onderstreept het belang van het voortzetten van dit onderzoek. Er is namelijk steeds meer bewijs dat leeftijdsgebonden ziekten zeldzaam zijn en pas later optreden bij de oudste mensen. Uit een onderzoek onder jongere honderdjarigen (100 tot 104 jaar), semi-superhonderdjarigen (105 tot 109 jaar) en superhonderdjarigen (110 tot 119 jaar) bleek dat chronische ziekten en cognitieve en functionele achteruitgang pas later optreden naarmate de leeftijdsgroep hoger is. Dit ondersteunt de hypothese dat naarmate de grens van de levensduur nadert, de morbiditeit in een kortere periode wordt samengeperst en de gezonde levensverwachting de levensverwachting begint te naderen.

De levens van beroemde honderdjarigen, zoals de voormalige Amerikaanse ministers van Buitenlandse Zaken George Shultz en Henry Kissinger, bieden verdere anekdotische ondersteuning voor het idee dat mensen die extreem oud worden, vaker profiteren van de voordelen van een langer gezond leven. Shultz, de eerste van twee die zich bij de exclusieve club van honderdjarigen voegde, leidde een uiterst productief leven. In een verhelderend essay, geschreven ter gelegenheid van zijn honderdste geboortedag, reflecteerde hij op het belang van vertrouwen in families, raciale integratie, conflictbemiddeling en buitenlandse betrekkingen – een waardevolle les voor het versterken van de sociale cohesie en het creëren van de internationale omgeving van samenwerking die nodig is in dit kritieke stadium.

Kissinger had bovendien een zeer productieve (hoewel controversiële) levensverwachting, die grotendeels vrij was van ziekte en invaliditeit (afgezien van wat hartproblemen). Hij schreef en was medeauteur van vele artikelen en boeken, waaronder een over AI in 2022. Een paar weken voor zijn dood op 100-jarige leeftijd ontmoette Kissinger de Chinese president Xi Jinping in Beijing in een poging de Chinees-Amerikaanse betrekkingen te ontdooien in een tijd van toenemende geopolitieke onzekerheid en rivaliteit tussen grootmachten.

Maar honderdjarigen zijn schaars. Ze vormen slechts 0,03 procent van de Amerikaanse bevolking en een nog kleiner deel van de wereldbevolking, omdat de meesten van hen in ontwikkelde economieën wonen. Uit onderzoek blijkt dat mensen gemiddeld een vijfde van hun leven met morbiditeit te maken hebben. Dit brengt vaak zeer stressvolle situaties met zich mee voor de patiënten en hun dierbaren, naast de daarmee gepaard gaande sociale en economische kosten. Twintig procent van je leven doorbrengen in slechte en verslechterende gezondheid is mogelijk buitensporig lang. Die periode neemt toe naarmate de levensverwachting stijgt.

Daarom is investeren in medisch onderzoek en innovatie om de wereldwijde gezondheid te verbeteren de belangrijkste missie van onze tijd. Deze investeringen zouden het verschil in levensverwachting tussen de rijkste en armste landen ter wereld (geschat op bijna 20 jaar) kunnen verkleinen en de algehele levensverwachting kunnen verhogen. En op plekken waar de kosten van gezondheidszorg armoede aanwakkeren, zullen de welvaartsvoordelen van een langere gezonde levensverwachting nog groter zijn. In de Verenigde Staten bijvoorbeeld raakten in 2018 acht miljoen mensen, van wie de meesten onverzekerd waren, in armoede door medische rekeningen. Het risico op medische verarming is nog groter in het Zuiden, waar hoge armoedecijfers de kwetsbaarheid voor gezondheidsgerelateerde crises vergroten.

Naast het verhogen van de gezonde levensduur, kan investeren in onderzoek naar de levensverwachting helpen om ongelijkheden in de loop van de levensduur te verminderen door gelijke kansen te creëren op het gebied van welzijn, ongeacht geografische en sociaaleconomische variabelen. Gezondheidsduur en levensverwachting zijn immers twee kanten van dezelfde medaille. Ingrepen die de eerste verlengen, zullen ook de laatste doen toenemen.

Het creëren van een gezonde toekomst voor ouderen zal waarschijnlijk ook aanzienlijke economische voordelen opleveren. Voor de meeste landen zou een toename van de levensverwachting met één jaar het BBP met ongeveer 4 procent kunnen doen toenemen. Simulaties op basis van Amerikaanse gegevens laten zien dat het vertragen van veroudering de levensverwachting met 2,2 jaar kan verhogen, wat ongeveer 7,1 biljoen dollar aan economische waarde over 50 jaar kan genereren. Het verhogen van de gezonde levensverwachting is niet alleen een morele verplichting. Het is ook een kwestie van slimme economie.

Het verhogen van de gezonde levensverwachting is niet alleen een morele verplichting. Het is ook een kwestie van slimme economie.

Hoewel de deelnemers aan de eerste GHS-bijeenkomst het erover eens waren dat het vertragen van biologische veroudering een realistisch doel is, betreurden ze het gebrek aan investeringen in onderzoek naar antiveroudering. Beperkte financiële ondersteuning vormt een van de grootste barrières voor degenen die therapieën willen ontwikkelen die zich richten op de onderliggende oorzaken van veroudering. Gelukkig is Saoedi-Arabië door de initiële investering in de Hevolution Foundation al begonnen met het versnellen van wereldwijde verandering door innovaties te ondersteunen die gericht zijn op biologische veroudering in plaats van op ziekten.

Het gaat hierbij om subsidies en investeringen in de beginfase om onafhankelijk onderzoek en ondernemerschap op het gebied van de wetenschap van een gezonde levensduur te stimuleren, het aantal veilige en effectieve behandelingen dat op de markt komt te vergroten, de tijdlijn voor medicijnontwikkeling te verkorten en de toegankelijkheid te vergroten van therapieën die de gezonde levensduur verlengen. Op de laatste dag van het GHS zegde de Hevolution Foundation 100 miljoen dollar aan onderzoeksbeurzen toe om doorbraken op het gebied van verouderingswetenschappen te stimuleren. Sindsdien heeft de stichting nog meer toezeggingen gedaan, waardoor het totale toezeggingenbedrag nu op meer dan 400 miljoen dollar uitkomt.

De Hevolution Foundation ondersteunt ook de ontwikkeling van platformen en technologieën om de kracht van big data, AI en machine learning te benutten en zo individuele risicofactoren beter te begrijpen en gerichtere interventies te ontwikkelen.

Onderzoekers die gegevens uit de Health and Retirement Study van de Universiteit van Michigan gebruikten, ontdekten bijvoorbeeld dat onderwijs op de lange termijn voordelen voor de gezondheid heeft, doordat het ouderen helpt dementie op afstand te houden en hun geheugen intact te houden. Een ander onderzoek met uiteenlopende datasets leverde nieuwe inzichten op in de genetische basis van verbale geheugenprestaties die met veroudering samenhangen. Onderzoekers maken ook gebruik van big data om de functies van tot nu toe onbekende mitochondriale genen te identificeren en begrijpen. Hun doel is het ontwikkelen van behandelingen voor Alzheimer, diabetes en andere chronische ziekten.

De steeds meer data-intensieve aanpak van gerowetenschappen en gerontologie heeft het mogelijk gemaakt om een ​​aantal uitdagingen aan te pakken die de vooruitgang op dit gebied belemmerden. Onderzoekers gebruiken deze methoden om biomarkers van veroudering te kwantificeren, een kwetsbaarheidsindex te ontwikkelen, een genoombrede scan te ontwikkelen om depressieve symptomen bij ouderen op te sporen en in te schatten hoe genetische en omgevingsfactoren bijdragen aan leeftijdsgebonden cognitieve veranderingen. De toepassing van deze nieuwe technologieën en computerhulpmiddelen op grote hoeveelheden biologische data, in combinatie met de vooruitgang in onze kennis van de menselijke biologie, kan bovendien de interdisciplinaire samenwerking bevorderen.

Een dergelijk geïntegreerd onderzoeksmodel zou een revolutie teweeg kunnen brengen in de studie van veroudering. Deze studie wordt namelijk bepaald door wederzijds afhankelijke, multivariabele factoren, zoals genetica, gedrag en contextuele invloeden, zoals sociaaleconomische status en achterstand in het gezin. Het doel is om individuele risicofactoren te begrijpen, de rol van genen bij ziekten te identificeren en uiteindelijk de ontwikkeling van patiëntspecifieke interventies te stimuleren om genetische en levensstijlproblemen aan te pakken.

Financiële beperkingen vormen niet het enige obstakel om het verouderingsproces te vertragen. In de eerste editie van het GHS werden vier bijzonder opvallende obstakels geïdentificeerd. Ten eerste zijn de prioriteiten op het gebied van medisch onderzoek en investeringen tot nu toe sterk gericht op ziektemodellen. Deze moeten opnieuw in evenwicht worden gebracht om de huidige demografische piramides en de enorme uitdagingen die de 'grijze haren tsunami' met zich meebrengt, te weerspiegelen. Hoewel het ziektemodel tot een toename van de levensverwachting heeft geleid, is dit ten koste gegaan van de gezondheid. Het voortbestaan ​​van moderne gezondheidszorgsystemen is afhankelijk van het combineren van ziektemodellen, die nog steeds belangrijk zijn, met modellen van late veroudering, om het ontstaan ​​van leeftijdsgebonden ziekten te voorkomen.

Ten tweede is het voor een effectieve aanpak van veroudering nodig om af te stappen van de huidige, ziekte-voor-ziekte-benadering van medische behandelingen en over te stappen op een meer geïntegreerde benadering. Veel ouderen lijden aan meerdere, met elkaar samenhangende aandoeningen, waarvoor geen eenduidige zorg nodig is. Door nieuwe therapeutische modellen voor diverse chronische ziekten te implementeren en, nog belangrijker, de nadruk te leggen op preventie-inspanningen, met name die ter bevordering van vroege interventie, zouden de maatschappelijke en economische lasten voor de ouder wordende bevolking aanzienlijk worden verlicht en zou de levensduur worden verlengd.

Ten derde is het, nu zorgsystemen ziektemodellen beginnen te combineren met modellen van late veroudering, van cruciaal belang om duidelijke methodologische richtlijnen op te stellen voor klinische onderzoeken met ouderen met multimorbiditeit. De ontwikkeling van effectieve behandelingen die het ontstaan ​​van meerdere chronische ziekten die samenhangen met veroudering kunnen voorkomen, of die zich tegelijkertijd op meerdere leeftijdsgerelateerde ziekten richten, creëert enorme groeikansen voor de farmaceutische industrie, maar brengt op zijn beurt nieuwe uitdagingen voor regelgevende instanties met zich mee . Nauwe samenwerking tussen de industrie en toezichthouders zou kunnen leiden tot hoogwaardige behandelingen voor de vergrijzende bevolking. Dit zou een revolutie teweegbrengen in de gezondheidszorg en economieën kunnen transformeren.

Ten slotte is er misschien wel de grootste uitdaging: de noodzakelijke verandering in denkwijze. Eeuwenlang werden oudere mensen bekeken vanuit het perspectief van de leeftijdsafhankelijkheidsratio (de verhouding tussen jonge en oude mensen en de bevolking in de werkzame leeftijd). Om een ​​betere, productievere toekomst voor alle mensen in onze snel vergrijzende wereld te garanderen , moeten we onze kijk op ouder worden veranderen. Samenlevingen moeten deze groeiende groep mensen als een waardevolle aanwinst beschouwen en meer middelen vrijmaken voor onderzoek en innovatie op het gebied van antiveroudering. Bovendien zal een grotere intergenerationele afhankelijkheid economische voordelen met zich meebrengen.

De duurzaamheid van pensioenstelsels is afhankelijk van hervormingen die de pensioenleeftijd verhogen en de levensverwachting verlengen. Dit is vooral belangrijk omdat de versnelde vergrijzing in ontwikkelingslanden de internationale migratie zal verminderen. Jarenlang heeft deze migratie de effecten van de vergrijzing in ontwikkelde economieën deels gecompenseerd. Door oudere werknemers in dienst te houden, kunnen bedrijven op de lange termijn blijven groeien. Dit kan door wederzijds leren te bevorderen, de digitale kloof tussen generaties te dichten en het verlies van institutionele kennis te beperken.

Op sociaal vlak zouden jongeren uiteindelijk tientallen jaren actief kunnen interacteren met hun grootouders en overgrootouders. Dat zou grote gevolgen hebben voor de overdracht van kennis en waarden in een nieuwe wereld waarin de generaties elkaar overlappen. De eerste stap om deze voordelen op het gebied van een lang leven te behalen, is het ontkrachten van negatieve mythes over ouderen en het overwinnen van leeftijdsdiscriminatie. De tweede helft van het leven moet met dezelfde hoop, verwachting en nauwkeurigheid worden bekeken als de eerste helft.

De tweede helft van het leven moet met dezelfde hoop, verwachting en nauwkeurigheid worden bekeken als de eerste helft.

De tijd dringt: het aantal ouderen dat te maken krijgt met onomkeerbare, leeftijdsgebonden chronische ziekten neemt sterk toe. Volgens de Amerikaanse National Council on Aging heeft bijna 95 procent van de Amerikanen van 60 jaar en ouder minstens één chronische aandoening, terwijl ongeveer 80 procent er twee of meer heeft. Vaak is de schade al aangericht tegen de tijd dat deze ziektes worden gediagnosticeerd. Hierdoor zijn ze moeilijk te behandelen.

Als we nu niets doen, worden de uitdagingen waarmee een vergrijzende samenleving te maken krijgt, alleen maar groter. Om de verschuiving te bewerkstelligen naar meer gezondheidsgerelateerde onderzoeksinitiatieven en interventies die leeftijdsgebonden chronische ziekten kunnen voorkomen of vertragen, zijn wereldwijde inspanningen en proactieve partnerschappen tussen meerdere belanghebbenden nodig. Deze gemeenschap van beleidsmakers en experts zou de taak om een ​​gezondere toekomst te bouwen met dezelfde geestdrift en hetzelfde gevoel van urgentie moeten benaderen als die waarmee het Manhattan Project in de race om de atoombom te ontwikkelen, vóór nazi-Duitsland, werd gedreven. Saoedi-Arabië heeft een belangrijke impuls gegeven aan deze inspanningen; Er moet echter meer worden gedaan om de morbiditeit naar het einde van het leven te verschuiven en de productieve jaren van mensen te verlengen, zodat ze tot op hoge leeftijd economisch actief kunnen blijven.

Het leven is nog steeds eenrichtingsverkeer, er is geen weg terug, maar als een persoon floreert, is het leven altijd de moeite waard. Ons doel moet zijn om ervoor te zorgen dat de reis van iedereen op aarde zo lang mogelijk positief en productief is. Om dat doel te bereiken, moeten we de grootschalige investeringen van Saoedi-Arabië in onderzoek naar een gezonde levensverwachting benutten om wereldwijd meer steun voor deze agenda te verwerven. Om een ​​gezegde te parafraseren dat vaak aan toneelschrijver George Bernard Shaw wordt toegeschreven: “We stoppen niet met werken omdat we oud worden; we worden oud omdat we stoppen met werken.”

(*) Voormalig hoofdeconoom bij de African Export-Import Bank, lid van het Sustainable Development Solutions Network aan de Columbia University.