Waarom gaat oud-Romeins beton duizenden jaren mee? (We weten het al)

Een internationaal team van wetenschappers heeft eindelijk het geheim ontdekt achter de verbazingwekkende duurzaamheid van het beton dat in het oude Rome werd gebruikt. Dit materiaal, dat wordt gebruikt in gebouwen als aquaducten, tempels en het beroemde Pantheon of de Tempel van Agrippa, heeft een weerstandsvermogen aangetoond dat veel groter is dan dat van modern beton, dat de neiging heeft om in de loop der decennia te scheuren en te verslechteren.

Lange tijd werd gedacht dat de vulkanische as die in het Romeinse mengsel werd gebruikt, de sleutel was tot de levensduur ervan. Nieuw onderzoek onder leiding van het Massachusetts Institute of Technology (MIT) heeft echter nog een ander belangrijk ingrediënt geïdentificeerd: minuscule witte fragmenten die bekendstaan ​​als 'kalkklasten', legt Live Science uit.

Deze fragmenten, die al lang zijn waargenomen maar verkeerd zijn geïnterpreteerd , werden simpelweg gezien als een teken van slechte vermenging of lage kwaliteit. Uit het nieuwe onderzoek blijkt echter dat ze bewijs zijn van een ‘heet mengproces’ dat mogelijk opzettelijk, en niet per ongeluk , was van de kant van de oude Romeinse bouwers .

Door ongebluste kalk (calciumoxide) bij hoge temperaturen te mengen met water en andere ingrediënten, wisten de Romeinen niet alleen deze klasten te genereren, maar ook een materiaal te creëren met unieke zelfherstellende eigenschappen . Wanneer er een scheur in beton ontstaat, kan er water in sijpelen en met de klasten reageren. Hierdoor kunnen ze herkristalliseren tot calciumcarbonaat en de scheur afdichten.

Door ongebluste kalk bij hoge temperaturen met water en andere ingrediënten te mengen, ontstond een materiaal met unieke zelfherstellende eigenschappen.

Om deze hypothese te testen, maakten de onderzoekers gebruik van een Romeinse formule met behulp van vulkanische as uit de regio Pozzuoli , ongebluste kalk en water. Ze ontdekten dat het materiaal zichzelf kon herstellen nadat het was gescheurd . De scheuren verdwenen binnen twee weken na contact met water.

Deze ontdekking lost niet alleen een historisch mysterie op, maar kan ook vandaag de dag belangrijke toepassingen hebben. De implementatie van dit type zelfherstellend beton zou de milieu-impact van de bouwsector, die verantwoordelijk is voor 8% van de wereldwijde CO2-uitstoot , aanzienlijk kunnen verminderen.

Een internationaal team van wetenschappers heeft eindelijk het geheim ontdekt achter de verbazingwekkende duurzaamheid van het beton dat in het oude Rome werd gebruikt. Dit materiaal, dat wordt gebruikt in gebouwen als aquaducten, tempels en het beroemde Pantheon of de Tempel van Agrippa, heeft een weerstandsvermogen aangetoond dat veel groter is dan dat van modern beton, dat de neiging heeft om in de loop der decennia te scheuren en te verslechteren.