Dua Lipa: De voorspelde overwinning van een koningin met meer talent dan planning

Soms worden er tijdens de meest internationale, drukbezochte en ultrageplande tournees van wereldpopmuziek beslissingen genomen die zo ongebruikelijk zijn dat ze alleen maar tot verdoving kunnen leiden. De concerten van Dua Lipa beginnen met een bijna vijf minuten durende new age -piano-anesthesie, terwijl we kijken naar een herhaalde projectie van oceaan-golven. Het lijkt meer op een PowerPoint-presentatie van de resultaten van een aandeelhoudersvergadering. De 16.000 toeschouwers die zich gisteren, zondag, verzameld hadden in de Movistar Arena in Madrid, moesten hun adem inhouden totdat de diva om 21.16 uur met de lift naar buiten kwam, oogverblindend en stralend als maar kon, terwijl ze haar glitter en de eindeloze benen die de goden haar gegeven hadden, liet zien . Misschien is het een vertragingstactiek om ons enthousiasme te vergroten, maar het is verbazingwekkend dat een kunstenaar met zoveel deugdzaamheid als deze Londenaar met Albanees-Kosovaarse bloedlijn er zo lang over doet om een ​​publiek te winnen dat zich al overgegeven heeft.

Lipa is een vrouw met een krachtige stem en bewegingsvrijheid. Ze weet dat niemand haar te slim af kan zijn. Ze is nog maar een paar maanden verwijderd van haar dertigste verjaardag en ze geniet al van alle zegeningen die de wereldwijde massacultuur in deze fase van haar leven eist. Ze wordt vanaf het begin begeleid door een dansgroep (of groep dansers) die zo talrijk is in aantal dat het even duurt om de 12 leden te tellen. Maar ze gaat op in het geheel en reageert op de groep alsof het zingen voor haar is weggelegd. Geweldig, een fluitje van een cent. Natuurlijk is alles zo gepland, berekend en afgemeten dat we soms het gevoel hebben dat we niet naar een concert gaan, maar eerder naar de opname van een videoclip.

Dua begon daarmee aan het Europese deel van haar stratosferische tournee, hernieuwde haar geloof in het 'radicale optimisme' dat haar derde album doopte en vestigde haar als de leider van een discours waarvan we niet weten of het hoopvol is of slechts oprecht en eigenzinnig. Ze geeft er alles voor: haar krachtige stem, de choreografie, de weelderige kostuumwisselingen en een reeks hits waarop je kunt dansen, ontsnappen aan de dagelijkse beslommeringen en kunt glimlachen. Maar het is verbazingwekkend dat hij in zijn carrière van tien jaar nog geen moment heeft nagedacht over de mogelijkheid om de middenbaan te verlaten en risico's te nemen die zouden kunnen betekenen dat hij afwijkt van voor de hand liggende en alledaagse aannames. Binnen een kwartier waren we al getuige van drie confetti-explosies en de eerste vuurwerkronde . En we moesten wachten tot de zesde titel, dat geweldige nummer dat luistert naar de titel Levitating , voordat er voor het eerst een funkbas opsteeg voor de dikke mortel van synthesizers en 2x4 drums die tot dat moment alles hadden gemonopoliseerd.

Zoals bij zoveel andere opzichtige producties, houdt het repertoire van de Radical Optimism Tour zich aan een onveranderlijke volgorde, of het nu in Madrid of Vladivostok is. Er was dan ook grote nieuwsgierigheid naar welke versie van een Spaanse auteur onze koningin van de dance-pop op het enige bijzondere moment van de avond te berde zou brengen . " Ik ben erg enthousiast en ook een beetje nerveus over het zingen in het Spaans", kondigde Dua Lipa aan. Haar Spaans was nog steeds onnauwkeurig, maar ze bracht haar best en waardeerde het enorm. En toen had hij geen beter idee dan zich vast te bijten in Héroe van Enrique Iglesias, een “lokale kunstenaar” die 7.000 kilometer verderop woont en ons allerlei muzikale ervaringen heeft nagelaten die meer in het vagevuur thuishoren dan in de religie. Als we denken dat Lipa heeft gekozen voor Crowded House in Nieuw-Zeeland of Tame Impala en AC/DC in Australië, is er wel enige reden om ons, ehm, benadeeld te voelen bij de verdeling van zegeningen onder lokale talenten.

De zangeres van Future Nostalgia straalt een onmiskenbare charme uit wanneer ze naar beneden komt om de trouwe fans te begroeten. Dani en Edu, het bruidspaar op de eerste rij, maken van dit moment gebruik om een ​​selfie met haar te maken. Een extatische fan met een vizier geeft haar een supercoole replica in de vorm van een pop, een 22-jarige jongen herhaalt “You mean everything to me” in onberispelijk Engels, en een ander meisje geeft haar een crèmekleurige boa, die ze bij sommige nummers in haar outfit verwerkt. Het beste deel van de avond is eigenlijk wanneer je je niet meer zo hoeft te houden aan het strakke script en er een sprankje hoop opdoemt voor de pulserende korte afstanden. Daarom werkt These Walls in het tweede bedrijf, waarin Dua haar eerste grijze jurk vervangt door een jurk in hartstochtelijk rood, zo goed : niet alleen vanwege de klassieke en onberispelijke afwerking, maar ook omdat de bazin naar het kleine podium verhuist, midden op de dansvloer, en daar haar zeven muzikanten op de voorgrond plaatst. Ze staan ​​in een cirkel om haar heen en laten zien dat ze niet bedoeld zijn als figuranten.

Het derde kwart van de avond blijkt het beste moment te zijn om gifstoffen te verwijderen en is het perfecte moment om een ​​WhatsApp-berichtje te sturen naar je Zumba-instructeur. Dua gaat terug naar het zilvergrijs en begint met een spectaculaire Physical , een danshit die net zo verwoestend is als zijn gelijknamige voorganger van Olivia Newton-John; en met de vreugde van elektriciteit , die veel duurzamer is dan kernenergie, want klappen en in een kring dansen tijdens een liedje is altijd goed. En dan slaat de audiovisueel ontwerper opnieuw een noot aan . Hij introduceert de vierde akte met vertraagde beelden van galopperende volbloeden. Een scenario dat alleen maar erger kan worden als we er ook boodschappen uit Paulo Coelho's eerste jaar doorheen mengen. Een echt voorbeeld: “Eeuwigheid is onmogelijk te meten.”

We komen terecht in het gedeelte met liederen over hartstochtelijke liefde. De stijl gaat over in een prachtige, oogverblindend witte jurk , waarvan we vermoeden dat deze te dun is qua stof om te dragen tijdens een eventuele bruiloft met haar partner, model en acteur Callum Turner. Maar onze verheven beeldendichter heeft zijn laatste woord nog niet gezegd: Happy for You , dat neigt naar charmante popmuziek totdat de epiloog van een absurde drumsolo alles verpest, wordt begeleid door een achtergrond van hemelse cirrocumuluswolken, misschien een overblijfsel uit de bureaubladachtergronden van Bill Gates voor Windows 98.

En zo kunnen we, bij gebrek aan ook maar iemand die een minimaal planningscriterium kan bieden, gemakkelijk van horror naar extase gaan. Love Again (met een prachtig fragment uit My Woman van Al Bowlly) gaat over de koningin die omringd wordt door een griezelige ring van vuur. En dat is niets vergeleken met de manier waarop hij in een wit gewaad op een cirkelvormige schommel op het punt staat te zweven. Een decor dat zo indrukwekkend is en voor artiesten met hoogtevrees onbereikbaar, dat het tijdens de uitvoering (met stem en piano, soms ook alleen stem) van het interpretatieve wonderkind Anything for Love een mengeling van verbazing en onrust veroorzaakt. De mensheid is in de 21e eeuw niet dichterbij gekomen dan Whitney Houston.

Vóór de toegiften volgt het valse einde met het aanstekelijke en onverbloemde eighties-achtige Be the One , dat zo goed is voor applaus. En de epiloog zit vol met zwarte kleding en gouden kettingen, een uitweiding om terug te keren naar de club (of het na-lied ) met New Rules , naar de gymnastiekoefeningen in Don't Start the Night en naar het statische refrein van Houdini , het refrein waarin Lipa bijna alle twaalf noten van de chromatische toonladder over heeft. In werkelijkheid beschikt Dua Lipa over een overvloed aan talent; Nu hoeft hij het alleen nog maar te durven omzetten in emotie.