Dollars onder het matras: Argentinië staat voor zichzelf
Er is een deel van Milei dat zelfs voor degenen die zijn politieke strategie bedenken, ongrijpbaar is. Eergisteren, enkele uren nadat er geen schone lei was bereikt, was Santiago Caputo's aanbeveling aan de president nog steeds om niet te reageren op Silvia Lospennato, die hem er inmiddels van beschuldigt dat hij de kant van Kirchner heeft gekozen om de wet ongedaan te maken. Haar adviseur is van mening dat haar aanval of zelfs maar haar naam noemen zo kort voor de verkiezingen in Buenos Aires de Pro-kandidaat alleen maar geloofwaardigheid verleent. Maar dat was onmogelijk: dat was de richting die de leider van de Libertarische Partij opging. "Ik ben diep teleurgesteld door Lospennato's flagrante leugen", zei hij, die het allemaal aan een operatie van Pro toeschreef.
“Er zijn dingen die buiten onze controle liggen”, legt het campagneteam uit . Milei is Milei in alle opzichten. Wat de strijd in Buenos Aires betreft, blijft het de bedoeling van de regering om de discussie op nationaal niveau te brengen: "Kirchnerisme of vrijheid." Ze hebben besloten om de PJ rechtstreeks om stemmen uit te dagen en zullen daarom alleen over Pro praten als dat nodig is. De tegenstander van Adorni is niet Lospennato, maar Leandro Santoro. Volgens het Libertarische team staat hij al sinds het begin van de campagne bovenaan in de peilingen, maar ook hij zit volgens hen aan de grens. Ze zeggen dat ze nog altijd zo'n vier punten achter de voormalige radicale zitten en dat alles wat ze in dit rechtstreekse duel in de communes van hem weten af te pakken, dubbel telt.
Maar bij Milei is het vooral spontaniteit die primeert. Elke strategie is opgebouwd rond de persoonlijkheid van de leider, die vervolgens wordt getest: wat voegt waarde toe en moet worden benut of versterkt, en wat trekt waarde weg en moet worden vermeden. De president brengt deze troef feitelijk mee uit eerdere campagnes; Het enige nieuwe is dat het hem ook goed van pas is gekomen bij het regeren, iets dat niet zo duidelijk was voordat hij aan de macht kwam. Het was diezelfde brutale stijl die het hem bijvoorbeeld mogelijk maakte om met een minderheid in beide kamers een begrotingsoverschot te realiseren dat ongekend was in de geschiedenis en waarin vrijwel niemand in de gevestigde orde geloofde. Ze zeggen dat toen Luis Caputo, die nog in de Llanos zat en een paar weken voor de eerste verkiezingsronde van 2023, Milei het 5-puntenprogramma voor aanpassing van het BBP wilde laten zien dat hij bij adviesbureau Anker had ontwikkeld, laatstgenoemde hem naar Arriazu stuurde om te praten. En zelfs Arriazu twijfelde: het leek moeilijk om in de praktijk te brengen. Maar uiteindelijk was het het plan dat Milei uitvoerde en dat de marktwaarde had.
Het andere opvallende kenmerk van de presidentiële stempel is dat deze ook betrekking heeft op ambtenaren die voorheen niet zo waren. "Toto Caputo lijkt niet op Toto", zeggen mensen die de minister kennen sinds zijn Pro-tijd. Soms weten zakenlieden niet hoe ze hem moeten benaderen. Zo zou de directeur van het ministerie van Financiën woensdag spreken tijdens een lunch van de Inter-Amerikaanse Raad voor Handel en Productie (CICYP) in het Alvear Icon. Hij had dit bezoek twee maanden van tevoren al aangekondigd. Maar hij veranderde van gedachten toen hij die ochtend de welkomsttoespraak hoorde van Marcos Pereda, voorzitter van Cicyp en vertegenwoordiger van het Ministerie van Plattelandszaken. In de boodschap stonden onder meer klachten over exportbelastingen. Caputo reageerde hierop en besloot, geïrriteerd, om niet te gaan. Zijn argument, dat hij later privé deelde, was dat hij van mening was dat de meest vertekenende belasting niet de inhoudingen zijn, maar het bruto-inkomen. Door Pereda's woorden zou hij de helft van zijn tijd moeten besteden aan het beantwoorden van zijn vragen. "Ik heb er niets bij te winnen als ik ga, ik heb nog te veel werk te doen", zou de minister hebben gezegd, waarna hij aankondigde dat hij niet zou gaan. Na een tijdje kreeg hij een telefoontje van Pereda, die probeerde te onderhandelen. Maar het mocht niet baten: Cicyp moest op het laatste moment nog een ander kabinetslid uitnodigen, Federico Sturzenegger. Sturzenegger stelde een andere lunch met economen uit om een paar minuten in het Alvear door te brengen en vertrok vervolgens zonder te eten. Sturzenegger luisterde met een positievere stem naar de inhoudingen, maar bracht toch de boodschap van de regering over: "Alle belastingen zijn verstorend. Vraag me niet om de belastingen te verlagen, vraag me om de uitgaven te verlagen: als een regering weinig uitgeeft, kan ze dat terugkrijgen via belastingen. We hebben jullie nodig als partners in de kettingzaag."
Voor ondernemers is het een geheel nieuwe logica. Ze waren gewend om op een andere manier met overheden om te gaan: meestal hadden ze persoonlijk contact met de ambtenaar en stonden ze in voor sectorale belangen waarvan de winstgevendheid vaak afhing. En nu zijn ze niet altijd allemaal toegankelijk. Laat staan de president. Paolo Rocca heeft bijvoorbeeld nog niet uitgebreid en één-op-één met Milei gesproken. Daarom ontstaat er soms desoriëntatie in bedrijven. Hoe kom ik er? Wat zou bijvoorbeeld het nieuwe profiel van Cicyp moeten zijn, dat over enkele weken zijn bevoegdheden zal vernieuwen? Een paar dagen geleden, tijdens een lunch in het stadion van River Plate, benaderde een groep Eduardo Eurnekian met het advies om het voorzitterschap van die kamer rechtstreeks op zich te nemen. Die dag was er geen wedstrijd. Wel waren Jorge Brito, gastheer en voorzitter van de club, en sectorleiders als Gustavo Weiss (Bouw), Adelmo Gabbi (Beurs) en arbeidsrechtadvocaat Funes de Rioja aanwezig. Is het voldoende om de persoon die de president het beste kent omdat hij zijn werkgever was, de leiding te geven? Of zou het alternatief van iemand anders, Betina Bulgheroni, die een goede relatie heeft met Karina Milei, beter zijn?
Het lijkt allemaal niet zo helder en spontaan . Als de overheid er daadwerkelijk in slaagt de inflatie te bestrijden, zullen de problemen heel anders zijn: de marges zullen krimpen en er zal over kosten, belastingen, salarissen en infrastructuur gesproken moeten worden. Een concurrentieprobleem dat bij een sterke peso ook niet opgelost kan worden door het verhogen van de prijzen. Alfredo Coto weet dit maar al te goed, aangezien hij de protagonist was van bijeenkomsten waarin de minister van Economie onlangs supermarkten aanspoorde om geen winstmarges van fabrikanten te accepteren. De laatste was op dinsdag. Het zijn bijeenkomsten waar niets overblijft, laat staan de voorraad, en waarvan de effectiviteit volgende week opnieuw op de proef wordt gesteld, als duidelijk wordt of de sector in staat is om aan de eisen van de overheid te voldoen: niet een verhoging van de goederen, maar ook niet een terugkeer naar de fabrieken.
Dat moet nog blijken, want sommige leveranciers vinden dat ze al moeite hebben gedaan om de prijzen in april, na het einde van de beperkingen, op peil te houden en hopen dat het in mei anders zal zijn. "Er is geen macro-economische reden om dat te doen", instrueerde Caputo dinsdag. Maar de onderhandelingen die u niet ziet, zijn gespannen geworden. Er klinken zinnen die lijken op een ultimatum. “Verder gaan we niet.” "We hebben het zo lang volgehouden als we konden." Enzovoort.
Caputo heeft al verschillende bedrijven op Twitter aan de kaak gesteld. "Ik denk dat het een goed idee is om het te doen", zeiden ze in een interview met de zender. Ze gaan ervan uit dat het nog jaren zal duren voordat de mentaliteitsverandering plaatsvindt, waarbij de focus ligt op concurreren op volume en niet op prijs. Wat drijft de minister om het via de ambachtelijke weg te proberen, terwijl een orthodox mens toch heel goed zou moeten weten dat door het overtollige geld te verminderen, het resultaat vanzelf komt? In werkelijkheid is hij ervan overtuigd dat zijn model deflatoir is en dat hij geen enkele concessie zal doen op het gebied van emissies. Zolang hij geen fundamentele hervormingen kan doorvoeren die Argentinië levensvatbaar maken, vreest hij eerder dat deze verhogingen niet door de vraag gerechtvaardigd zullen worden en dat ze de consumptie juist zullen afkoelen.
Dat zou veel geld kosten. De regering is deze kwestie op meer of minder subtiele wijze aan de orde gaan stellen . Dat zei Milei eergisteren op het Latijns-Amerikaanse Economisch Forum. Zolang er nog geldoverschot is, zullen we geen monetaire wurging hebben. Maar op een gegeven moment zal het geldoverschot opraken, zal de wisselkoers de bodem van de band bereiken, en met het tempo waarin we kunnen monetiseren – en we weten niet of we dat goed zullen doen – gaat het misschien niet snel genoeg, met een hoge rente tot gevolg die uiteindelijk de economische activiteit zal vertragen. En het zal de groei remmen, omdat er deflatie voor nodig is. Sommigen waren verrast. "Wat geweldig dat je het zo openlijk zegt", zei hij toen hij het hoorde.
Voorlopig, nog ver weg van de verkiezingen in oktober, die de samenstelling van het Congres zouden kunnen veranderen , rekent de regering op een verzachtende maatregel die ze volgende week hoopt aan te kondigen: het gebruik van dollars die spaarders in hun matrassen hebben zitten. De grote metafoor voor wantrouwen in het land. “Laat de Argentijnen zelf de economie monetiseren”, stelde Milei voor, gebaseerd op het idee dat decennia van oplichting spaarders ertoe aanzetten om zich tegen inflatie in te dekken door naar de banken te gaan. De president is van mening dat deze overgang van wit naar zwart gedwongen was en daarom niet bestraft mag worden. Zijn voorstel beoogt de regelgeving voor de UIF, de ARCA en de Centrale Bank te herzien en heeft geen wisselkoersdoelstellingen: het beoogt slechts de bedrijvigheid te stimuleren.
Maar dit zijn wijzigingen die niet leiden tot een echte transformatie. Die zal er namelijk niet komen op de dag dat een nieuw Congres hem bijvoorbeeld toestaat om met de eerste in een reeks maatregelen te beginnen: een arbeidswetgevingshervorming die de collectieve arbeidsovereenkomsten flexibeler maakt. Momenteel dwingen die overeenkomsten veel werkgevers om illegaal te werken om te overleven. Het koninklijke land. Sturzenegger zei op het Cicyp: “Een informeel bedrijf is een bedrijf dat niet kan groeien.” Dit wordt het grote debat van 2026. Tot nu toe werden alle inefficiënties verdoezeld met inflatie. Als er, zoals de markt voorspelt, daadwerkelijk een nieuw model wordt gelanceerd, zullen we harder moeten werken. Dat Argentinië nog steeds onder het matras ligt.
lanacion
