Transfermarkt: Max Ropers over Financial Fair Play en machtspelletjes

Tijdens de zomerstop draait de transfercarrousel in een razend tempo. Er gaat geen dag voorbij zonder geruchten. Voetbalinsider Max Ropers (32) verdiept zich al jaren in deze bijzondere markt. De Hamburger heeft er een boek over geschreven en trekt parallellen tussen spelerstransfers en de aankoop van een tweedehands Mercedes.

Meneer Ropers, dit jaar heeft de FIFA een extra transferperiode geopend voor de 32 deelnemers aan het WK voor clubteams. Een marktrevolutie?

Nee. Het WK voor clubs vindt slechts eens in de vier jaar plaats, dus deze speciale stimulans geldt slechts voor één op de acht transferperiodes. Ik vind het echter opmerkelijk hoe sommige clubs hoge transfersommen betalen voor twee wedstrijden van gemiddeld niveau. Felicitaties aan FC Bayern voor het feit dat Jonathan Tah meespeelt in de 10-0 overwinning op Auckland. De FIFA zet zijn eigen koers uit en wil dat het WK vanuit sportief oogpunt zo waardevol mogelijk is. Zal dit een blijvende impact op de markt hebben? Ik ben sceptisch.

De ondertitel van uw boek is: "Waarom de transfermarkt ons voetbalfans in zijn ban houdt." Wat vindt u daar zo fascinerend aan?

Ik vind het fascinerend dat het zoveel mensen fascineert. Vroeger kocht ik op vakantie de krant een dag te laat om te kijken wat er allemaal te melden was over Paolo Guerrero (die in 2006 van München naar Hamburger SV verhuisde, n.v.d.r.). Toen Maradona in 1984 naar Napels kwam, waren de krantenwinkels in de stad dag na dag uitverkocht. Eindelijk kun je onafhankelijk zijn van de uitslag op het veld, waar nu zoveel van je verwacht wordt. De transfermarkt zit vol onzekerheid en spanning, en soms zit er iets irrationeels in. Dat zet fans aan het denken. Voorpret wekt enthousiasme. De transfer van Harry Kane was spannender dan hem nu te zien spelen. Het is onwaarschijnlijk dat Leroy Sané dezelfde euforie zal opwekken als bij zijn optreden bij Galatasaray, zelfs als hij op het veld volledig overtuigt.

Lieveling van de Tifosi: De transfer van Diego Armando Maradona zorgt voor ophef in Napels.

Bron: imago images/Buzzi

Hoe werkt een typische overdracht?

De drijvende kracht zijn de consultants. Zij hebben het hele jaar door dagelijks contact met managers. Consultants optimaliseren carrières, managers optimaliseren hun selecties. Je hebt elkaar nodig. Het heeft bijna geen zin meer voor een clubvertegenwoordiger om rechtstreeks naar een andere club te bellen. Het is een verwarrende markt waar je netwerk de sterkste valuta is. En mensen die je vertrouwen. Omdat er veel onzin wordt verteld. Het is een nuchtere sector, waar afspraken niet worden aangekondigd en secretaresses er niet bij betrokken zijn. Je moet bellen of in je auto stappen en dingen bespreken.

"We bieden 10 miljoen voor Xhaka." Echt?

Tuurlijk (lacht). "Tien miljoen, je maakt een grapje!" Zelfs op die toon. Veel ervan zijn niet bepaald dom. Een beetje zoals in de tweedehandsautobranche, waar het soms wat luidruchtig wordt, waar mensen dingen zeggen die snel worden afgedaan. Er zijn moderne contractstructuren en advocatenkantoren die worden ingezet, maar de kern van de zaak is nogal ouderwets. Als je alleen maar e-mails schrijft en wacht op een antwoord, zul je weinig succes hebben. Het is een messcherpe industrie.

Velen maken gebruik van tussenpersonen...

Ja, vooral internationaal. Er zijn gewoon barrières. Taalbarrières of vertrouwensbarrières. Als Karl-Heinz Rummenigge naar Italië was gereisd voor geheime onderhandelingen, had iedereen twee en twee bij elkaar opgeteld. Hij speelde daar zelf. Dus worden er anderen gestuurd.

Verkocht aan Leverkusen, maar al lang beloofd aan Bayern: Michael Ballack was in 2002 een van de meest gewilde voetballers ter wereld.

Bron: imago/Uwe Kraft

Je schrijft ook over verdere afspraken. Sommige spelers worden al doorverkocht als ze net bij een club komen. Het publiek hoort er nooit iets over. Trefwoord: Michael Ballack.

In 2002 was hij een van de beste voetballers ter wereld en vertrok voor slechts € 6 miljoen naar Bayern. Zijn zaakwaarnemer, Michael Becker, liet deze clausule in zijn contract opnemen toen hij naar Leverkusen vertrok, en deze clausule kon alleen door Bayern worden geactiveerd. Dit is gebruikelijk. Het was logisch voor Leverkusen, anders hadden ze hem in 1999 niet gecontracteerd. De transfer van Serge Gnabry van Arsenal naar Werder Bremen in 2016 is een ander voorbeeld. Mensen dachten: "Huh?! Waarom gaat hij alleen naar Bremen?" Het was een duidelijke verklaring dat hij een jaar later naar München zou verhuizen. Als Bayern Arsenal rechtstreeks had benaderd, hadden ze het dubbele moeten betalen.

Financial Fair Play: Manchester City, Parijs en Barcelona overtraden de regels, maar kwamen er goed vanaf. Kleinere clubs uit Turkije en Roemenië werden uitgesloten van de competitie. Hoe is dit te verklaren?

Parijs, met zijn stad, zijn sterren en zijn geld: de UEFA heeft er financieel belang bij dat de Champions League door zoveel mogelijk mensen wordt bekeken. PSG is de club met de vierde meeste volgers (199 miljoen op alle sociale media). De competitie is waardevoller als PSG erbij betrokken is... Het is een spel van de rijken en machtigen.

Zijn de kleintjes de pionnen?

Precies, misschien was Financial Fair Play gewoon niet goed doordacht. De grote clubs hebben elkaar nodig om elkaar van spelers te voorzien. Omdat geen enkele andere club ze zich nog kan veroorloven.

Info: Het boek “Deadline Day” is uitgegeven door Ullstein Paperback.